Dawes plan

Aan het eind van 1924 kwam het Dawescomité (onder voorzitterschap van Charles G. Dawes) met een plan: Het Dawesplan. Het was een overeenkomst tot herstelbetalingen van Duitsland aan de geallieerde landen als genoegdoening voor de door de Duitsers aangerichte schade in de Eerste Wereldoorlog.

Dit Dawesplan hield in dat de Verenigde Staten geld leende aan Duitsland, dat hiermee zijn herstelbetalingen aan Engeland en Frankrijk kon voldoen. Engeland en Frankrijk konden op hun beurt hun oorlogsschuld aan de VS terugbetalen.

In de 5 jaren na 1924 moest Duitsland oplopende bedragen betalen aan de bank voor de herstelbetalingen. Het eerste bedrag was 1 miljard en de daaropvolgende jaren werd het bedrag telkens verhoogd met 2,5 miljard per jaar.

Door het gebruik van oplopende bedragen had Duitsland de kans op de economie enigszins te verbeteren. De VS beloofde geld te lenen aan Duitsland. Het was voor hen namelijk ook van belang dat het beter zou gaan met de economie van Duitsland. Duitsland was een goede handelspartner van de VS. De Amerikanen investeerden in de Duitse economie en tegelijkertijd in hun handelsrelaties met het land.

Door de investeringen van de VS ging het beter met de Duitse economie en kon Duitsland de herstelbetalingen weer verrichten. Frankrijk en Engeland kregen geld van Duitsland en zij konden op hun beurt hun schulden aflossen bij de Amerikanen. De Amerikanen kregen dus indirect hun geld weer terug.

De inkomsten uit de Duitse spoorwegen en bepaalde industrieën golden als onderpand. Frankrijk beloofde het Ruhrgebied te verlaten zodat aan die bezetting een einde kwam. Hierdoor zou de Duitse economie kunnen verbeteren: er zouden geen stakingen meer zijn en de Duitsers zouden de winst, die ze verkregen door het vaardigen van kolen, zelf kunnen houden.

Ook moest volgens het Dawesplan een nieuwe Duitse munt worden ingesteld. Doordat er zo veel Duitse marken gemaakt waren, was het naar mening van het Dawescomité een onmogelijke zaak om de economie te verbeteren met die munt. Voor het Dawesplan moest men een speciale bank stichten voor de herstelbetalingen.

Toen dit plan in werking was gesteld, brak er een periode van economische welvaart aan in Duitsland. Deze periode was echter snel over na de Beurscrash van 1929. Na deze beurscrash trok de VS de leningen terug en verviel Duitsland opnieuw in een periode van economische malaise (toestand waarin het slecht gaat).