Verhaal

Het ongeluk. De spullen in de koffer en ze zag hoe langzaam de kast leeg werd. Nu ze eindelijk weer naar huis mocht had ze toch geen zin meer. ‘Beterschap’, zei de verpleegster die binnen kwam lopen, ‘en veel sterkte thuis.’ Ze gaf haar een hand en knikte naar de rolstoel ‘zal ik je even helpen?’ Mariska knikte terug en keek naar de rolstoel. Ze haatte dat ding. Ze werd in de rolstoel getild en keek naar haar moeder die nu met de tas over haar schouder achter de rolstoel stond. Mariska liet zich zelf rijden door haar moeder, die het ook niet echt leuk vond om met dat ding te rijden. Het kwam allemaal door het ongeluk. Ze zat met haar vader in de auto, ze hadden nog niks anders tegen elkaar gezegd. 'Het is mooi weer, hè?' ze keek naar haar vader en vond het niet nodig om er antwoord op te geven. Ze keek naar buiten, het was inderdaad mooi weer, ze schatte het ruim 30 graden. Ze deed het raam verder open en stak haar hoofd naar buiten. Zelfs de wind was warm. 'Heb je mijn zonnebril gezien, Mariska?' ze stak haar hoofd terug ‘nee’. Ze deed het kastje voor zich open en zocht de zonnebril maar zag hem niet. Deed het kastje weer dicht en zag hem opeens op de grond liggen bij haar vaders schoenen. ‘hij ligt bij je rechter schoen’. ‘o handig’...ze zag haar vader onhandig naar beneden bukken om de zonnebril te pakken. Nog geen 5 seconde daarna kwam de klap. Ze wist niet zoveel meer van wat er verder gebeurd was, maar wat ze nog wel heel goed wist waren de onderzoeken en toen de dokter verteld had dat de nek- en ruggenwervels zo beschadigd waren dat ze voor altijd verlamd zou zijn. Thuis zaten haar 2 broers in de tuin. Het was weer zulk mooi weer en het huis was versierd met slingers. Op de deur hing een karton met de tekst ‘welkom thuis’. Het was een perfecte dag alleen vond ze het niet gezellig. Haar broers die altijd heel vrolijk waren, wisten nu niks meer te zeggen. Mariska was blij toen haar broers naar boven waren gegaan en ze rustig beneden televisie kon kijken. Haar moeder kwam naast haar staan. ‘Jan en Laura komen zo ook nog even langs’. Ze keek omhoog naar haar moeder ‘is goed.’ En ze keek weer naar de tv. Ze had er helemaal geen zin in dat haar oom en tante langs kwamen, maar dat zei ze natuurlijk niet tegen haar moeder. Niet veel later ging de bel al en haar moeder deed open. Terwijl haar broers de trap af renden. Ze zag haar tante al binnen komen, en toen hoorde ze ook de stok van haar oom al. Ze begroette elkaar en gingen buiten zitten. Haar oom was al zijn hele leven blind en eigenlijk had ze nu pas door hoe erg dat wel niet was. Ze vergeleek het met in een rolstoel zitten en opeens leek het allemaal niet zo erg meer.