Begin Koude Oorlog

Stalin
Hij zat zwijgend op zijn stoel voor zich uit te kijken. Het was nu een paar jaar na de tweede wereldoorlog. Hij dacht weer terug aan het moment dat hij hoorde dat de VS een atoombom had. Jaloers was hij geweest. Waarom zij wel en wij, de SU niet? Met de Atoombom had Amerika twee grote Japanse steden verwoest. Stalin dacht er aan terug en kreeg een flauw lachje rond zijn mond. Eigenlijk was het zijn taak geweest om te helpen in de oorlog tegen Japan, maar uiteindelijk had hij er maar zes dagen van geholpen. En het mooiste ervan dat hij in de ruil daarvoor de macht had gekregen in Oost-Europa. Toch was hij nog steeds jaloers op de atoombom van de VS. Gelukkig waren zijn techneuten er al mee bezig één te ontwikkelen. Hij had snel nadat de oorlog voorbij was het communisme ingediend in het oosten. Hij voelde zich onveilig, omdat hij de VS niet vertrouwde, die het westen in handen had en het kapitalisme had ingevoerd. “Die stomme Amerikanen!” dacht Stalin “denken ze nou werkelijk dat je een land goed kunt besturen met democratie en kapitalisme? Nee natuurlijk niet! Door al dat kapitalisme-gedoe komen er weer armen en rijken. De regering moet gewoon regelen dat iedereen gelijk is!” Hij balde zijn vuist. Het ergste was namelijk dat er heel wat mensen in het Oosten overliepen naar het westen via Berlijn. Ze waren al bezig met een grote muur bouwen. Omdat het prikkeldraad had niet gewerkt, moesten ze het wel harder aanpakken. De SU kon het gewoon niet hebben dat Oost-Duitsland straks leeg was. Het ging voorlopig wel goed, maar toch maakte Stalin zich zorgen. Het was duidelijk dat de mensen in Duitsland en Oost-Europa niet tevreden waren met de SU. “Ondankbare mensen” dacht Stalin “De Duitsers zijn ten eerste zelf de oorzaak van de oorlog en wij helpen ze ook nog eens weer het leven op gang te helpen.”

Hij moest toegeven dat het in het westen er beter aan toe ging dan in het oosten, maar zag het als schuld van de mensen zelf. Hij zuchtte diep en keek op. Het ging telkens maar over wie de macht in Europa zou krijgen. Eén ding wist hij zeker. Hij zou niet opgeven met het communisme te globaliseren. Hij heette niet voor niets Stalin, de man van Staal!

Truman
Truman liep al de hele dag te ijsberen. Wat was zijn positie moeilijke in deze tijd. Net na de tweede wereldoorlog was een spanning ontstaan tussen hem en Stalin. Hij snapte niet hoe Stalin kon geloven in het communisme, want het was duidelijk dat in het westen het er veel beter aan toe ging dan in het oosten. Hij maakte zich wel zorgen. Stalin was heel fanatiek als het op politiek aankwam en was de VS en hem als vijand gaan zien. Truman was niet de beste in oorlogvoering, maar wist dat het zijn taak was om het oosten te beschermen tegen het communisme, dus had hij gezegd dat als een land het communisme opgedringd zou krijgen, Amerika dat land mocht helpen. Hij had die ideeën als het Trumandoctrine opgeschreven. Niet een hele orignele naam, maar zo wist iedereen dat het zijn ideeën waren. Vanaf dat moment waren de conflicten begonnen. De VS en de SU maakten elkaar zwart, door propaganda en beelden van elkaar te maken, ook beschuldigden ze elkaar van imperialisme. Ze vonden beiden dat ze zichzelf mochten bewapenen uit zelfverdediging. Eigenlijk had Truman gehoopt dat het na de tweede wereldoorlog wat rustiger zou worden, maar hij moest het communisme indampen voordat het de hele wereld had veroverd. En dus was het zijn plicht om Stalin te stoppen. Ook was er nu een wapenwedloop, een soort competitie wie de beste en meeste wapens kon maken. Het sloeg helemaal nergens op, maar hij kon geen slechtere wapens hebben dan Stalin, dus moest hij meedoen. Het ergste was dat Stalin ook een atoombom in handen had sinds kort. Gelukkig werd Stalin oud. Er waren geruchten dat een éne Chroetsjov hem zou opvolgen, een man die wou dat het kapitalisme en het communisme vreedzaam naar elkaar zouden leven. Daarom hield hij vertrouwen.