Acute lymfatische leukemie

Acute lymfatische leukemie

Lucy is net 4 jaar geworden en heeft een half jaar geleden de diagnose acute lymfatische leukemie, ALL, gekregen. Samen met andere kindjes ligt ze op de afdeling kinderoncologie in het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Ze is nu, nadat de chemotherapie niet was aangeslagen, bezig met biotherapie.

Deze ziekte ontstaat doordat onvolgroeide witte bloedcellen gezonde cellen verhinderen. Deze ziekte komt vooral voor bij kindjes tussen de 2 en 5 jaar, wie voor ALL is behandeld wordt nooit meer kerngezond: wat een verschrikkelijke ziekte!

ALL is een acute vorm van leukemie (kanker van de witte bloedcellen) die niet erfelijk is, maar wel levensbedreigend. Door mutaties, veranderingen in het DNA, rijpen witte bloedcellen in het beenmerg niet uit en produceert het beenmerg afwijkende witte bloedcellen. Deze ongerijpte bloedcellen blijven zich delen en reageren niet meer op signalen, ze komen in de bloedbaan en hierdoor ook in organen. ALL is te verdelen in twee groepen: B-cel-ALL en T-cel-ALL. De T-cellen-ALL zijn gevaarlijker aangezien zij tijdens hun ontwikkeling verhuizen naar de thymus, dit is een klier die een belangrijke rol speelt in het afweersysteem. Ook zijn door de T-cellen-ALL de lymfeklieren tussen het hart en de longen vergroot: dit zorgt voor benauwdheid.

Meer dan de helft van de patiënten met ALL is jonger dan 15, maar de ziekte komt het meeste voor bij kindjes tussen de 2 en 5 jaar. Daarnaast is er grotere kans op ALL als iemand eerder chemotherapie heeft gehad of is bestraald, als iemand het syndroom van down of faconi-anemie heeft of als iemand heeft gewerkt of werkt met chemische stoffen.

De symptomen van ALL ontstaan meestal al binnen enkele weken, algemene klachten zijn gezwollen lymfeklieren, pijn aan de botten, een vergrote milt en een vergrote lever. De meeste klachten ontstaan echter door het tekort aan gezonde rode bloedcellen, bloedplaatjes en witte bloedcellen. Klachten bij een tekort aan rode bloedcellen zijn: bloedarmoede, vermoeidheid (ontstaat door de bloedarmoede), bleekheid, kortademigheid en duizeligheid. Klachten bij een tekort aan bloedplaatjes zijn: spontane bloedingen, blauwe plekken en bloedend tandvlees. Klachten bij een tekort aan witte bloedcellen zijn: infecties, koorts en nachtzweten.

In eerste instantie wordt ALL behandeld door middel van chemotherapie, als dit niet aanslaat wordt gekozen voor bestralingstherapie, biotherapie of beenmergtransplantie. Of iemand T-cel-ALL of B-cel-ALL heeft maakt niet uit qua behandeling, deze is bij beide hetzelfde. Wel is er een verschil in leeftijd: ALL wordt namelijk bij kinderen intensiever behandeld als bij volwassenen (kinderen kunnen beter tegen de behandeling), kinderen hebben hierdoor dus ook betere vooruitzichten.

Helaas wordt iemand die is genezen van ALL nooit meer kerngezond: zijn afweersysteem is immers zwaar aangetast. De ‘ex-patiënten’ hebben last van moeheid, neiging tot overgewicht, onvruchtbaarheid, hartproblemen, botontkalking en een verhoogde kans op een andere vorm van kanker. Kinderen krijgen leerproblemen en gedragsstoornissen.

Kortom ALL is een verschrikkelijke ziekte. Door de stapeling van onvolgroeide witte bloedcellen worden de gezonde cellen verhinderend, hierdoor ontstaat er een waslijst aan vervelende klachten. En als iemand dan eindelijk na een lange behandeling is genezen, wordt hij nooit meer kerngezond.