Candide van fabuleus

Algemene gegevens:
Regie Koen Monserez Muzikale regie Martin Valcke Pianist Martin Valcke/ Joost Van Kerkhoven Spel Pieter Gyssels, Ruth Debeuckelaere, Valerie Mertens, Annerose Allemon, Annelore Stubbe, Bep Keersmaekers, Roos Van Vlaenderen, Astrid Ogiers, Hannes Vandersteene, Steve Matterne, Jonas Van Thielen en Steven Beersmans Dramaturgie Peter Anthonissen en Lieselot Mariën Choreografie Randi De Vlieghe Decor Agata Wlodarska Coaching decor Lien Wauters Kostuums Raïssa Hans Lichtontwerp Vital Schraenen Techniek Tom Philips Coaching zang Marina Smolders, David Davidse en Greet Steeman.

Korte inhoud:
Het verhaal gaat over de jonge Candide die leeft in de beste van alle mogelijke werelden. Wanneer hij echter als een hond van huis wordt weggejaagd, begint zijn wereld hoe langer hoe meer op een nachtmerrie te lijken…


Bespreking:
Dinsdag 30 september – Snel naar huis en onmiddellijk gaan studeren, niet alleen maar omdat ik morgen twee grote toetsen heb, maar ook omdat over een paar uur ik al weg moet. Neen, het is helemaal niet tof om zomaar stoppen met studeren terwijl je nog helemaal niet klaar bent, maar het is theatervoorstelling vandaag en ik ga daar naartoe.
Al snel sta ik in stadschouwburg. Praatjes met paar vrienden gaan vooral over de voorstelling zelf. Gespreken over de tijd, vooral dat het zo laat is, Voltaire, die een humanist bleek te zijn van les geschiedenis en huiswerk voor morgen lijken vrij oppervlakkig als je mooi gekleed met een entreekaartje voor de ingang staat, niet zo ver van de leerkrachten. Het toneelstuk duurt twee uur, ik ga vandaag niet meer kunnen studeren…
Ik ben dol op niet-overbelichte, zelfs sombere zalen van theater. Rode gordijnen, zo klassiek. Zachte zetels, je zakt er helemaal in. Ik zit wel van achter en helemaal rechts, spijtig. Ineens word het donker en de gordijnen gaan open. Hm, het decor is niet echt rijk – grote kaarten hangen als een soort achtergrond en er staat een piano op wieltjes zodat die kan weggeschoven worden. Licht is somber en niet overweldigend, meer beheerst. Kostuums zijn in zelfde stijl en attributen beperkt. Ik ben er dus helemaal weg van! Juist dat somberheid en beheerstheid trekt me enorm aan. Alles past bij elkaar en het is juist de taak van de spelers om zonder enige special effects het stuk zo levendig mogelijk te maken. Toch wel iets anders dan die peperdure Amerikaanse films. Ik zie me zelf al spelen op een zodanig podium – alleen het drama en de kunst in overdrijven.

Dus visuele aspecten zijn eenvoudig.
Kledij vind ik wel mooi gemaakt, allemaal verschillende kostuums, maar allemaal van zelfde stof. Alle acteurs zijn één groep. Een van de acteurs (Steven Beersmans) is ook de verteller, hij doet een jasje aan als hij van verteller naar personage gaat. Dat vind ik mooi gevonden om verwarring te voorkomen. Wat mij ook is opgevallen is dat ze wel allemaal zelfde schoenen dragen – witte sportschoenen, maar wat anders als je twee uur op podium moet staan?
De acteurs zelf spelen heel professioneel aangezien dat ze bijna allemaal nog zeer jong zijn. Steven Beersmans lijkt een van de profs en speelt schitterend zijn personages – wat humor, wat originaliteit, hij wordt snel geliefd. Als hij begint te praten, luister ik aandachtig – hij gaat zeker iets grappig zeggen. In een stuk moet hij heel snel praten en dat doet hij foutloos, de helft van de zaal zit met zijn mond open, ik ook. Hij krijgt ook veel applaus, van mij ook. Schitterend werk! Ook Annerose Allemon is een heel toffe artieste, zo getalenteerd en spontaan. Zonder enige moeite vliegt ze door de zaal, draait ze rond en maakt ze zotte gezichtjes. Haar grote ogen ga ik lang onthouden, ogen vol met spel en drama.
Ik heb al vermeld dat decor beheerst was, alleen kaarten met hartenkoningin hangen achteraan het podium. Ze worden paar keer bewogen om chaos aan te duiden. Die kaarten spelen ook soort afscherming voor personages, zo verdwijnen ze of zijn ze ‘hiernaast’. Piano wordt geschoven op het podium, soms gewoon om plaats te maken, maar soms moet het een boot op zee voorstellen of een bankje in de tuin. Op piano liggen een paar attributen, zoals paar kledingstukken. Hoewel de er bijna geen attributen zijn.
Lichteffecten worden beperkt tot verandering van kleur voor de sfeer en soms ook de lichtintensiteit. Van achter vond ik het wel donker.


De auditieve aspecten zijn heel belangrijk.
Candide is een muziekvoorstelling, liedjes worden gezongen in het Engels, Frans, geaccompagneerd alleen door een piano. Joost Van Kerkhoven speelt twee uur alle liedjes, waardoor je medelijden met hem krijgt maar ook veel respect. Zangers hebben briljante stemmen, zonder enige moeite of elektrische apparatuur kun je ze horen tot vanachter in de zaal. Er zijn veel paraverbale middelen: elke personage heeft zijn eigen kenmerkend stemmetje en zelfs al speelt een acteur verschillende personages, kun je het verschil horen.
Tijdens een kleine pauze in het middel van opvoering, spreken we ons mening uit over het geziene. En behalve ‘lang’ en ‘soms wel vies’ zijn we overeengekomen dat het stuk vermakelijk en boeiend is.
Tweede akte is nog beter dan het eerste, ik zit vooraan! Een aantal van leerlingen van andere school wisten blijkbaar niet dat er nog tweede akte volgde en ze waren weg. We mochten vooraan gaan zitten en ik heb mijn kans met paar vrienden gepakt. Als je zo dicht bij het podium zit ervaar je dat ook anders. Er is een moment dat Candide zo dicht bij de rand van het podium zit dat je gewoon voorover kan buigen en hem troosten. Geweldig!
Maar ineens zijn twee uur voorbij. We praten nog vijf minuutjes in een groepje en wensen uiteindelijk zachte dromen elkaar toe.
Thuis ga ik direct naar boven, badkamer en bed. Het is twaalf uur al, ik ga ’s morgens nog leren.
Ik vond het fijn, eerst leek het chaotisch om naar theater te gaan in het midden van de week, maar uiteindelijk heb ik enorm genoten van de opvoering en kijk ik uit naar de volgende. Ik heb trouwens goede punten voor die twee toetsen, geen zorgen.

Thema’s:
Liefde, heel het stuk draait er rond. Maar er zijn andere aspecten als kwaliteit van onze samenleving en het leven zelf. Door de hele opvoering werd er vraag gesteld of het leven goed of slecht is. Die motieven zijn typisch voor de tijd van Voltaire. Ze werden zwaar overdreven in het toneelstuk, ofwel was het leven geweldig zonder negatieven, ofwel was het een kwelling zonder verandering. Op het einde wordt er duidelijk gemaakt dat het geen van beide is en men moet gewoon proberen er beste van te maken.

Het toneelstuk hebben ze heel goed gemaakt. Ik heb een sticker op mijn agenda geplakt, want het is zeker een opvoering om niet te vergeten.