Villa Fink

Titel: Villa Fink
Auteur: Noël Fischer
Gezelschap: Laika/Blauwe Engel
Regisseur: Noël Fischer
Hoofdrolspelers: Esther de Koning, Bart Slegers, Yvonne Wiewel
Plaats: Rotterdamse Schouwburg
Datum: zondag 2 november 2003
Het stuk gaat over 3 mensen, die in een bejaardentehuis wonen. Zwaan kan heel goed’ dansen, Fink woont er al zo lang dat het huis naar hem is vernoemd, Villa Fink. Hij wil zelf niet meer praten, dus hij doet dit via een buikspreekpop. Later in het stuk komt er ook nog een vrouw wonen die vroeger opera zangeres is geweest. Haar naam is Delphina. Ze werkt op de zenuwen van de anderen en er breekt een kleine oorlog uit. Er zijn 3 platform, die door de 3 hoofdrolspelers bediend kunnen worden, dus kunnen rijden. Op elk platform staat of een stoel of een bed of een tafeltje met een stoel. Je ziet ook op elk platform een lamp staan. Hierachter zie je stoelen of banken staan, met daarop grote stoffen poppen, die aan het eind van het stuk ook gebruikt worden. De mannelijke hoofdrolspeler, Fink, draagt een wit shirtje met een te grote zwarte broek, die hij met bretels omhoog houdt. Zwaan draagt een balletpakje en Delphina draagt een mooie rok met daarop een bijpassend truitje, ook heeft zij een pruik op. Het licht wordt heel verschillend gebruikt, de ene keer is heel het toneel verlicht en de andere keer maar een persoon, of alle drie de platformen. De mannelijke hoofdrol wordt gespeeld door Bart Slegers, hij speelt Fink. Het is een man die zelf niet meer wil praten, hij praat via zijn buikspreekpop, de kleine Fink. Het is een man die houdt van trucjes, want hij doet vaak goocheltrucjes. Bijvoorbeeld met een ei of met een duif. Als er iemand dood is, of er wordt gedacht dat iemand dood is, slaapt diegene altijd volgens Fink. Een van de vrouwelijke hoofdrollen wordt gespeeld door Esther de Koning, zij speelt Zwaan. Zwaan denkt dat ze goed kan dansen, ze is heel onhandig, dit blijkt uit heel veel dingen. Ze laat van alles vallen of ze valt zelf. Ook heeft ze een vogeltje, tenminste ze had een vogeltje,want die blijkt dood te zijn. De andere vrouwelijke rol wordt gespeeld door Yvonne Wiewel, zij speelt Delphina. Delphina denkt dat ze mooi kan zingen en probeert dan ook een Franse operazangeres na te doen. Iedereen wordt gek van haar. Ze heeft ook een kat waar ze de hele dag mee loopt te kroelen. Deze personen kennen elkaar, omdat ze bij elkaar in het hotel wonen. Ze hebben wel eens ruzie, maar hebben ook wel wat voor elkaar over. De schrijfster heeft denk ik niet echt iets met dit stuk willen zeggen, het was ook een kinderstuk dus daar zit niet vaak echt een boodschap achter. Het was meer een stuk om je te amuseren. Ik vond wel dat de juiste acteurs voor de rollen waren gekozen, ik vond ze allemaal goed bij hun rol passen. Vooral balletdanseres Zwaan vond ik goed, zij paste perfect bij haar rol. Ik vond de acteurs wel overtuigend overkomen, voor zover dat kon. Ze speelden ook wel goed op elkaar in, je zag onderling geen irritaties en er ging niks mis. Ik vond het decor heel grappig gedaan, op de achtergrond zag je zeg maar andere bejaarde mensen, in de vorm van poppen. Dit maakte het wat duidelijker dat het over een bejaardentehuis ging. Anders had ik dit denk ik niet doorgehad. Ik vond het ook erg leuk gedaan met de platformen die konden rijden. Er werd veel met muziek gewerkt, de acteurs dansten af en toe tussendoor op muziek. En als er iets spannends, grappigs of triests aan de hand was, werd dit verduidelijkt door de muziek. Het was een hele grappige voorstelling, ik was er wel wat te oud voor, maar ik heb me toch wel vermaakt. Voor kinderen rond de 6 jaar was het echt een geweldige voorstelling geweest. Ze hadden dan alleen misschien niet alles begrepen. Maar met behulp van de ouders was dit wel goed gekomen. Maar toch: Ik heb me vermaakt!