Theo Maassen

Algemeen • Titel: Functioneel naakt-reprise • Auteur/artiest: Theo Maassen • 23 april 2003 Chassé Theater Breda Tekst en thematiek Theo Maassen speelt in deze voorstelling geen andere personages dan zichzelf; achter elkaar door houdt hij een lange, strakgespannen betoog over dit volstrekt volgestouwde werelddeel waarin we nog maar een ding tekort komen, namelijk schaarste. En waarin de misdaad loont, dat is het probleem. Hij versnelt, vertraagt, zwiept de lachgolven hoog op door grap op grap te stapelen en laat zo’n golf dan met een fabelachtige beheersing weer wegebben om snel een nieuwe te ontketenen. Scherper dan het publiek ziet hij de onlogica in de vaak wetenschappelijke wetenswaardigheden die zijn aandacht trekken. Hij stelt vast dat we door de rekenmachines minder goed in rekenen zijn geworden, en vraagt zich af of we dan misschien ook door de moderne communicatiemiddelen minder goed in het communiceren zijn geworden. Hij heeft het over het verschil tussen vrouwen en mannen, en lijkt zichzelf dan te corrigeren: "Ik houd niet van generaliseren. Surinamers doen dat altijd ook heel erg." Hij strooit met harde grappen, en lijkt desondanks in niets op de "stand-up comedian" die voortdurend leuk uit de hoek wil komen. Het is of die grappen de enige uitweg zijn van iemand die niet begrijpt waarom de mensen elkaar de strot dichtknijpen op de enige plek in het heelal waar mensen kunnen ademen. Twee keer valt hij op die stoel neer, legt zijn hoofd in zijn handen op die tafel en zegt alleen maar: "Kutzooi." Tenslotte, ogenschijnlijk aan het eind van zijn latijn, roept Theo Maassen dat hij er toch nog een leuke avond van zal maken door een paar moppen te vertellen. Maar die laat hij dan glansrijk mislukken, want ook een mislukte mop is bij hem een geniale grap. Spel en presentatie Met zijn dunne lijf en zijn spitse kop heerst hij over de zaal, de lange armen uit zijn "PsychoCowboy" T-shirt gestoken en de vingers van zijn grote handen voortdurend gespreid. Soms doet hij alsof hij van het publiek een antwoord verwacht op zijn wanhopige vragen, maar in werkelijkheid is hij het publiek voortdurend te slim af.
Vormgeving Het toneel wordt aangelicht door een paar lampen, met centraal een lichtspot die hem gevangen houdt. Op de achtergrond hangt een zwart doek. Voorop staan een lullig, kaal tafeltje en een stoel. Boeiende werking Het was vooraal de tekst en de persoonlijkheid van de cabaretier die de voorstelling tot een succes maakte. Recensie uit: Rotterdams Dagblad
Zaterdag 2 Maart 2002
Terug
Theo Maassen ontmaskert de mens als een dom dier
Door Marc Floor
Barendrecht _ 'Functioneel naakt' heet het vierde programma van cabaretier Theo Maassen. En inderdaad: het is uitgekleed tot op het bot. Met op het podium enkel een afgetrapt stoeltje en tafeltje vertelt de Eindhovenaar aan een stuk door. Zonder pauze, zonder zang, zonder typetjes. Nou ja, één keer is er de zogenaamde conversatie tussen twee leden van het publiek. Die klagen over het programma: ,,D'r zat ook niks geen typetje in.'' Theo Maassen (1966) is een dertiger. Dat is te merken aan zijn thema's. De kinderwens, de overgang van bindingsangst naar verlatingsangst, de vraag of 'dit het nou allemaal is', het zijn zaken die zijn generatie bezighouden. Zelf geeft Maassen weinig om kinderen. Al mogen ze blijven komen. ,,Over zestien jaar moeten er ook lekkere wijven zijn.'' De dertigersproblematiek verweeft Maassen met kritiek op de moderne mens. Het kuddegedrag, de misplaatste status van 'druk, druk, druk,' het dwangmatige consumeren op koopzondag ('Over een paar jaar heb je de kooplóze zondag. Een feestdag wordt dat.'): het lijkt sterk op de belegen thematiek van Youp van 't Hek. Bij Theo Maassen voelt het toch fris aan. Bij Van 't Hek is de woede met een knipoog. Maassen lijkt oprecht boos. Op Amerikanen die speelgoedpoppetjes maken van het indianenvolk dat ze hebben uitgemoord ('Dat hebben zelfs de Duitsers niet aangedurfd'). Op mensen die hun kinderen toevertrouwen aan crèche of oppas ('Aan wildvreemden! Moet je eens vragen of je de auto mag lenen.') Maassen zegt het ronduit: een optimist een slecht geïnformeerde pessimist. 'Functioneel naakt' is ogenschijnlijk opgebouwd volgens de wetten van de stand-up comedy. De onderwerpen hechten zich via associatie aan elkaar. Maar geleidelijk openbaart zich het grote verband. De mens mag zich wentelen in nog zoveel verworvenheden, Maassen ontmaskert hem als een dom dier. Hij illustreert het met prachtige (drog)redenaties als ,,Hoe meer kinderen er worden geboren, des te groter dat kans dat er een bij zit die de oplossing bedenkt voor het fileprobleem.'' Maassen, winnaar van Cameretten in 1990, bewijst met 'Functioneel Naakt' te blijven groeien als cabaretier. Dat heeft hij voor op vriend en generatiegenoot Hans Teeuwen, en op een veteraan als Youp van 't Hek. Af en toe vliegt hij uit de bocht met een te gemakkelijke one-liner ('Ik wil geen Nokia, ik wil neuke-ja'). Voor de rest is 'Functioneel Naakt' een toonbeeld van subtiliteit en raffinement, en zeer waarschijnlijk het beste cabaretprogramma van dit seizoen. Conclusie Eerst geeft hij het publiek dat voor hard en grof is gekomen zijn deel. En dat doet hij zeer vermakelijk. Er valt bij Maassen heel veel te lachen. Hij is een fantastische verteller, die met zijn enigszins hakkelende manier van spreken echt de indruk wekt dat hij het vanmiddag allemaal heeft bedacht. Maar na die bijna hilarische aanloop kruipt hij langzaam weg van het banale en laat hij zien wat hij werkelijk belangrijk vindt. Dan verandert hij van stand up comedian in cabaretier. Ik vond het zelf een zeer geslaagde voorstelling en ik kan het iedereen aanraden.