Ik zal nu even aangeven wie er allemaal in speelden:
Roger Davis: Tino Bos
Benjamin Coffin III: Gino Emnes
Joanne Jefferson: Casey Franscisco
Tom Collins: Edwin Jonker Mimi Marquez: Nurlaila Karim Angel Dumott Schunard: Stefan Swinkels Maureen Johnson: Ellis van Laarhoven Mark Cohen: Tom Van Landuyt Het stuk werd geregiseerd door Ivo van Hove en de muziek kwam van de orginele maken Jonathan Larson. De voorstelling duurde niet zo heel erg lang, ongeveer anderhalf uur denk ik. Maar het leek wel langer. Ik wist niet zo goed wat ik van de voorstelling moest verwachten omdat ik niet echt wist waar het over ging. Ik had in ieder geval gehoopt dat het een moderne musical zou zijn met veel dans. Tekstgebruik: Het tekstgebruik was modern, maar ik bij zo'n musical had ik verwacht dat het nog veel moderner zou zijn. Soms was het tekstgebruik nog wel een beetje moeilijk. Het was geen spreektaal, alles werd gezongen en er werd niet aan versregels gedaan. Licht: Bij het licht werd vooral gebruikt gemaakt van spotlights omdat er zoveel mensen verspreid over het podium waren en zo werd duidelijk wie er aan het zingen was. Verder was het erg donker op het podium. Zo was het allemaal toch nog een beetje overzichtelijk. Uiteraard was er geen licht bij het publiek zodat je je op de voorstelling kon concentreren. Geluid: Het geluid vormt zeker de basis van het stuk want alles word gezongen, de muziek word achter de schermen gemaakt zodat je ze nog net kunt zien spelen en het is gewoon muziek, geen speciale geluidseffecten. Het niveau van de geluidssterkte was normaal, niet zo hard dat je je oren moest dichthouden. Kostuums: De kostuums zijn gewoon doodnormale kleren die je in de winkel kan kopen. Alleen Angel had een keer een galajurk aan en Mimi ook, maar die had overigens niet veel kleren aan en liep zowat in haar blote kont. De meeste hielden hun kleren de hele voorstelling aan maar sommige mensen hadden ook wel eens een andere outfit aan die bij de gelegenheid paste. De kostuums waren niet speciaal gemaakt en waarschijnlijk gewoon in de winkel gekocht. De kleuren zijn gewoon volgens de mode uitgezocht. Het effect is hierbij dat het duidelijk word dat het over een allerdaags bestaan gaat in New York. Decor: Het decor is een enorme puinzooi van oude matrassen, stoelen, tafels, dozen en het ligt allemaal slordig door elkaar zodat het eruitziet als een oud pakhuis. In het begin van de voorstelling gebruiken ze ook geen doek die opengaat, als je binnenkomt zie je het decor al meteen staan. Tijdens de voorstelling word er ook veel verplaatst in het decor. Er worden met kussens, dozen en stoelen gegooid, op de tafels gedanst en meer van dat gedoe. Grime: De personen zijn wel opgemaakt zodat ze beter te onderscheiden zijn. De grime is gewoon naturel. Maar bij sommigen is het iets anders zoals bij Angel want die word later heel ziek en is dan ook heel bleek geschminkt. Spanningsopbouw: Er is zeker sprake van spanningsopbouw want de mensen met AIDS worden steeds zieker en zieker en je werkt naar hun dood toe. Daarom loopt het ook heel verdrietig af. Samenspel: De verhouding tussen de personen is heel erg verwarrend want heel veel mensen hebben iets met elkaar en hebben dan ook nog iets met iemand anders gehad wat dan weer geheim was en dan komen ze er achter. Daarom is het ook handig om eerst het boekje te lezen zodat je onderlinge verhoudingen een beetje begrijpt. Ze zijn heel goed op elkaar ingespeeld en het lijkt daar soms wel 1 groot feest. Mise-en-scène: De plaatsen zijn wel duidelijk op het toneel, de belangrijke personen waar het in de scène om draait staan vooraan en de rest hangt er min of meer omheen, maar soms is het er ook een zooi waar iedereen door elkaar rent over het hele podium. Dat is ook een duidelijk aspect, op het podium word veel rondgehangen, iedereen ligt er maar een beetje half bij. Waar gaat de voorstelling over: In New York aan het begin van de jaren negentig wordt een groep jongeren gevolgd in hun strijd tegen de gevestigde orde. De musical volgt de hoofdrolspelers op een aantal feestdagen: kerstavond, oudejaarsavond, valentijnsdag, pasen, halloween en tenslotte weer kerstavond. Mark Cohen, een film- en video-artiest woont samen met Roger Davis, een muzikant. Roger is seropositief en Mimi, een SM-danseres en verslaafd, heeft AIDS. Beiden zijn bang voor de liefde en het leven. Rond hun liefdesverhaal worden andere jongeren gevolgd in hun strijd. Maureen Johnson, de ex-vriendin van Mark en tegenwoordige vriendin van advocate Joanne Jefferson. Tom Collins, een seropositieve computerfanaat, die na een tijd te zijn weggeweest terugkeert naar New York krijgt een relatie met Angel Shunard, een seropositieve travestiet. Dan hebben we nog Benjamin Coffin III, pas getrouwd met de rijke Allison en de eigenaar van het gebouw waar Mark en Roger wonen. Allemaal staan ze voor een moeilijke tijd waar de dood altijd dichtbij is. Zo word Angel steeds zieker waarna hij na een lang sterfbed overlijdt. De relatie tussen Mimi en Roger verslechterd steeds meer en op een avond loopt Mimi weg en word later gevonden in het park, doodziek. Uiteindelijk overlijdt ze aan een overdosis en is Roger kapot die haar verschrikkelijk gemist had. Een verdrietig einde dus. Dit is niet allemaal in de voorstelling duidelijk geworden want het was nogal ingewikkeld. Gedeeltes heb ik uit het programmaboekje gehaald. Mijn verwachtingen zijn niet helemaal uitgekomen want ik dacht dat er veel dans in voor zou komen en dat viel heel erg tegen, dat was wel jammer. Verder klopte het allemaal wel zo'n beetje want ik had wel verwacht dat het slecht zou aflopen. De oorspronkelijke voorstelling: De musical Rent is gebaseerd op de opera "La Bohème" van Giacomo Puccini. Rond de tijd dat Puccini in 1895 La Bohème schreef was hij al leider van de net opkomende operageneratie. Zijn vierde en meest gewaardeerde opera was gebaseerd op Henri Murger's Scènes de la Vie de Bohème. La Bohème gaat over een groep artiesten, componisten en hun vrienden die het leven leiden van geromantiseerde armoede, op zoek naar liefde en omgang ondanks jaloezie en ontbering. Dit was een hele ongewone keuze voor een onderwerp van een opera in die tijd. De bohemien levensstijl is ontstaan in Noord-Italie (in de jaren '60 van de 19e eeuw noemde een groep van Milanese schrijver, componisten en schilders zichzelf de Scapigliatura, oftewel de 'ontregelden'). Maar de meeste populaire opera's waren kunstmatig waarbij de hoofdrolspelers zeer aparte figuren vertolkten en het altijd goed afliep. De wereldprmière van La Bohème vond plaats in het Teatro Regio in Turijn in 1896. Een jaar later ging de opera in Amerika in première in het Los Angeles Theatre. In het begin wist het publiek vaak niet wat ze moesten denken van tragi-komedische stuk en het nogal armoedige milieu waar het zich afspeelt. Bij de première deed een recensent het van de hand als een 'walgelijk thema'. De opera ging bijna in de eerste paarweken ten onder maar werd uiteindelijk Puccini's populairste werk. Jonathan Larson bewerkte Puccini's opera vrijuit. Het parijse Quartier Latin van de jaren '30 van de 19e eeuw werd Lower East Side van vandaag. Rodolfo, de schrijver die verscheurd wer door jaloezie, werd Roger, een muzikant die aan het afkicken is van een heroïneverslaving en verlamd is van angst. Colline de filosoof werd Tom Collins, een professor in de filosofie aan de universiteit van New York die valt voor een travestiet met de naam Angel. In puccini's versie was Mimi een lieve naaister die aan tuberculose lijdt. Larson's Mimi is een brutale HIV-positieve danseres in SM-club. De kokette Musetta die misbruik maakt van de rijke, oudere Alcindoro, wordt in Rent de diva Maureen die Mark dumpt voor Joanne, een advocate van een vooraanstaande familie. Larson is ook vrij omgesprongen met Puccini's plot wendingen. In La Bohéme verpandt Colline z'n overjas in de 4e akte om een dokter voor Mimi te betalen; in de 1e akte van Rent wordt Tom Collins beroofd van zijn overjas. Puccini's bohemiens komen bij elkaar in Momus herberg in de Rue d'Enfer. De groep uit New York ontmoet elkaar in het Life Cafe in de East Village. Armoede verenigt de hoofdpersonen in La Bohème, in Rent knokken ze ook voor hun kunst en tegen HIV. Maar de bohemiens van Larson en Puccini hebben meer met elkaar gemeen dan ontbering; ze delen levensmoed, jeugd, hoop, genot in elkaars gezelfschap en, boven alles, een wil om te vechten voor liefde. Verwachtingen: Mijn verwachtingen zijn voor het grootste gedeelte wel uitgekomen toen ik eenmaal het programmaboekje gelezen had werd mij wel veel duidelijk. Ik vond het alleen jammer dat de dans nogal tegenviel, er was erg weinig dans en dat vond ik jammer want daar had ik veel verwachtingen over omdat ik dat vaak het mooiste vind aan musicals, de dansers. Eindconclusie Sterke punten: Het decor, dat vond ik heel erg mooi gedaan, een enorme puinzooi over het hele toneel waar heel erg veel mee gedaan werd. Mise-en-scène, die was heel goed gedaan en op een beetje aparte manier want niemand had echt een vaste plaats op het toneel, iedereen was aan het rondhangen of rondrennen en met dingen smijten en dat soort dingen met uitzondering van de hoofdpersonen in de scène omdat het wel duidelijk moest zijn om wie het allemaal draaide Samenspel, ze waren verschrikkelijk goed op elkaar ingespeeld en konden daarom samen ook verschrikkelijk intiem doen waardoor het soms wel één grote orgie leek maar ze leken er geen probleem mee te hebben. Zwakke punten: Dans, ik vind altijd dat er in een musical een goede combinatie van dans, muziek en toneel moet zijn, dat was allemaal goed op dat dansen na, er werd veel te weinig gedanst, alleen in het begin van de musical hadden ze allemaal een leuk dansje maar dat was het dan, meer kwam er niet in voor. Dat was eigenlijk het enige minpuntje van de voorstelling, verder vond ik alles heel gaaf. Het was echt een te gekke voorstelling en ik kan het iedereen aanraden.
Tom Collins: Edwin Jonker Mimi Marquez: Nurlaila Karim Angel Dumott Schunard: Stefan Swinkels Maureen Johnson: Ellis van Laarhoven Mark Cohen: Tom Van Landuyt Het stuk werd geregiseerd door Ivo van Hove en de muziek kwam van de orginele maken Jonathan Larson. De voorstelling duurde niet zo heel erg lang, ongeveer anderhalf uur denk ik. Maar het leek wel langer. Ik wist niet zo goed wat ik van de voorstelling moest verwachten omdat ik niet echt wist waar het over ging. Ik had in ieder geval gehoopt dat het een moderne musical zou zijn met veel dans. Tekstgebruik: Het tekstgebruik was modern, maar ik bij zo'n musical had ik verwacht dat het nog veel moderner zou zijn. Soms was het tekstgebruik nog wel een beetje moeilijk. Het was geen spreektaal, alles werd gezongen en er werd niet aan versregels gedaan. Licht: Bij het licht werd vooral gebruikt gemaakt van spotlights omdat er zoveel mensen verspreid over het podium waren en zo werd duidelijk wie er aan het zingen was. Verder was het erg donker op het podium. Zo was het allemaal toch nog een beetje overzichtelijk. Uiteraard was er geen licht bij het publiek zodat je je op de voorstelling kon concentreren. Geluid: Het geluid vormt zeker de basis van het stuk want alles word gezongen, de muziek word achter de schermen gemaakt zodat je ze nog net kunt zien spelen en het is gewoon muziek, geen speciale geluidseffecten. Het niveau van de geluidssterkte was normaal, niet zo hard dat je je oren moest dichthouden. Kostuums: De kostuums zijn gewoon doodnormale kleren die je in de winkel kan kopen. Alleen Angel had een keer een galajurk aan en Mimi ook, maar die had overigens niet veel kleren aan en liep zowat in haar blote kont. De meeste hielden hun kleren de hele voorstelling aan maar sommige mensen hadden ook wel eens een andere outfit aan die bij de gelegenheid paste. De kostuums waren niet speciaal gemaakt en waarschijnlijk gewoon in de winkel gekocht. De kleuren zijn gewoon volgens de mode uitgezocht. Het effect is hierbij dat het duidelijk word dat het over een allerdaags bestaan gaat in New York. Decor: Het decor is een enorme puinzooi van oude matrassen, stoelen, tafels, dozen en het ligt allemaal slordig door elkaar zodat het eruitziet als een oud pakhuis. In het begin van de voorstelling gebruiken ze ook geen doek die opengaat, als je binnenkomt zie je het decor al meteen staan. Tijdens de voorstelling word er ook veel verplaatst in het decor. Er worden met kussens, dozen en stoelen gegooid, op de tafels gedanst en meer van dat gedoe. Grime: De personen zijn wel opgemaakt zodat ze beter te onderscheiden zijn. De grime is gewoon naturel. Maar bij sommigen is het iets anders zoals bij Angel want die word later heel ziek en is dan ook heel bleek geschminkt. Spanningsopbouw: Er is zeker sprake van spanningsopbouw want de mensen met AIDS worden steeds zieker en zieker en je werkt naar hun dood toe. Daarom loopt het ook heel verdrietig af. Samenspel: De verhouding tussen de personen is heel erg verwarrend want heel veel mensen hebben iets met elkaar en hebben dan ook nog iets met iemand anders gehad wat dan weer geheim was en dan komen ze er achter. Daarom is het ook handig om eerst het boekje te lezen zodat je onderlinge verhoudingen een beetje begrijpt. Ze zijn heel goed op elkaar ingespeeld en het lijkt daar soms wel 1 groot feest. Mise-en-scène: De plaatsen zijn wel duidelijk op het toneel, de belangrijke personen waar het in de scène om draait staan vooraan en de rest hangt er min of meer omheen, maar soms is het er ook een zooi waar iedereen door elkaar rent over het hele podium. Dat is ook een duidelijk aspect, op het podium word veel rondgehangen, iedereen ligt er maar een beetje half bij. Waar gaat de voorstelling over: In New York aan het begin van de jaren negentig wordt een groep jongeren gevolgd in hun strijd tegen de gevestigde orde. De musical volgt de hoofdrolspelers op een aantal feestdagen: kerstavond, oudejaarsavond, valentijnsdag, pasen, halloween en tenslotte weer kerstavond. Mark Cohen, een film- en video-artiest woont samen met Roger Davis, een muzikant. Roger is seropositief en Mimi, een SM-danseres en verslaafd, heeft AIDS. Beiden zijn bang voor de liefde en het leven. Rond hun liefdesverhaal worden andere jongeren gevolgd in hun strijd. Maureen Johnson, de ex-vriendin van Mark en tegenwoordige vriendin van advocate Joanne Jefferson. Tom Collins, een seropositieve computerfanaat, die na een tijd te zijn weggeweest terugkeert naar New York krijgt een relatie met Angel Shunard, een seropositieve travestiet. Dan hebben we nog Benjamin Coffin III, pas getrouwd met de rijke Allison en de eigenaar van het gebouw waar Mark en Roger wonen. Allemaal staan ze voor een moeilijke tijd waar de dood altijd dichtbij is. Zo word Angel steeds zieker waarna hij na een lang sterfbed overlijdt. De relatie tussen Mimi en Roger verslechterd steeds meer en op een avond loopt Mimi weg en word later gevonden in het park, doodziek. Uiteindelijk overlijdt ze aan een overdosis en is Roger kapot die haar verschrikkelijk gemist had. Een verdrietig einde dus. Dit is niet allemaal in de voorstelling duidelijk geworden want het was nogal ingewikkeld. Gedeeltes heb ik uit het programmaboekje gehaald. Mijn verwachtingen zijn niet helemaal uitgekomen want ik dacht dat er veel dans in voor zou komen en dat viel heel erg tegen, dat was wel jammer. Verder klopte het allemaal wel zo'n beetje want ik had wel verwacht dat het slecht zou aflopen. De oorspronkelijke voorstelling: De musical Rent is gebaseerd op de opera "La Bohème" van Giacomo Puccini. Rond de tijd dat Puccini in 1895 La Bohème schreef was hij al leider van de net opkomende operageneratie. Zijn vierde en meest gewaardeerde opera was gebaseerd op Henri Murger's Scènes de la Vie de Bohème. La Bohème gaat over een groep artiesten, componisten en hun vrienden die het leven leiden van geromantiseerde armoede, op zoek naar liefde en omgang ondanks jaloezie en ontbering. Dit was een hele ongewone keuze voor een onderwerp van een opera in die tijd. De bohemien levensstijl is ontstaan in Noord-Italie (in de jaren '60 van de 19e eeuw noemde een groep van Milanese schrijver, componisten en schilders zichzelf de Scapigliatura, oftewel de 'ontregelden'). Maar de meeste populaire opera's waren kunstmatig waarbij de hoofdrolspelers zeer aparte figuren vertolkten en het altijd goed afliep. De wereldprmière van La Bohème vond plaats in het Teatro Regio in Turijn in 1896. Een jaar later ging de opera in Amerika in première in het Los Angeles Theatre. In het begin wist het publiek vaak niet wat ze moesten denken van tragi-komedische stuk en het nogal armoedige milieu waar het zich afspeelt. Bij de première deed een recensent het van de hand als een 'walgelijk thema'. De opera ging bijna in de eerste paarweken ten onder maar werd uiteindelijk Puccini's populairste werk. Jonathan Larson bewerkte Puccini's opera vrijuit. Het parijse Quartier Latin van de jaren '30 van de 19e eeuw werd Lower East Side van vandaag. Rodolfo, de schrijver die verscheurd wer door jaloezie, werd Roger, een muzikant die aan het afkicken is van een heroïneverslaving en verlamd is van angst. Colline de filosoof werd Tom Collins, een professor in de filosofie aan de universiteit van New York die valt voor een travestiet met de naam Angel. In puccini's versie was Mimi een lieve naaister die aan tuberculose lijdt. Larson's Mimi is een brutale HIV-positieve danseres in SM-club. De kokette Musetta die misbruik maakt van de rijke, oudere Alcindoro, wordt in Rent de diva Maureen die Mark dumpt voor Joanne, een advocate van een vooraanstaande familie. Larson is ook vrij omgesprongen met Puccini's plot wendingen. In La Bohéme verpandt Colline z'n overjas in de 4e akte om een dokter voor Mimi te betalen; in de 1e akte van Rent wordt Tom Collins beroofd van zijn overjas. Puccini's bohemiens komen bij elkaar in Momus herberg in de Rue d'Enfer. De groep uit New York ontmoet elkaar in het Life Cafe in de East Village. Armoede verenigt de hoofdpersonen in La Bohème, in Rent knokken ze ook voor hun kunst en tegen HIV. Maar de bohemiens van Larson en Puccini hebben meer met elkaar gemeen dan ontbering; ze delen levensmoed, jeugd, hoop, genot in elkaars gezelfschap en, boven alles, een wil om te vechten voor liefde. Verwachtingen: Mijn verwachtingen zijn voor het grootste gedeelte wel uitgekomen toen ik eenmaal het programmaboekje gelezen had werd mij wel veel duidelijk. Ik vond het alleen jammer dat de dans nogal tegenviel, er was erg weinig dans en dat vond ik jammer want daar had ik veel verwachtingen over omdat ik dat vaak het mooiste vind aan musicals, de dansers. Eindconclusie Sterke punten: Het decor, dat vond ik heel erg mooi gedaan, een enorme puinzooi over het hele toneel waar heel erg veel mee gedaan werd. Mise-en-scène, die was heel goed gedaan en op een beetje aparte manier want niemand had echt een vaste plaats op het toneel, iedereen was aan het rondhangen of rondrennen en met dingen smijten en dat soort dingen met uitzondering van de hoofdpersonen in de scène omdat het wel duidelijk moest zijn om wie het allemaal draaide Samenspel, ze waren verschrikkelijk goed op elkaar ingespeeld en konden daarom samen ook verschrikkelijk intiem doen waardoor het soms wel één grote orgie leek maar ze leken er geen probleem mee te hebben. Zwakke punten: Dans, ik vind altijd dat er in een musical een goede combinatie van dans, muziek en toneel moet zijn, dat was allemaal goed op dat dansen na, er werd veel te weinig gedanst, alleen in het begin van de musical hadden ze allemaal een leuk dansje maar dat was het dan, meer kwam er niet in voor. Dat was eigenlijk het enige minpuntje van de voorstelling, verder vond ik alles heel gaaf. Het was echt een te gekke voorstelling en ik kan het iedereen aanraden.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
R.
R.
leuk stukje hoor
22 jaar geleden
Antwoorden