Reinder van der Naalt - Averij

Reinder van der Naalt met ‘Averij’. Reinder van der Naalt is een cabaretier die pas op late leeftijd is begonnen. Dit komt omdat hij is begonnen als wis- en natuurkunde leraar, daarna is overgestapt op computers programmeren en databases ontwerpen. In 1990 doet hij mee aan het kleinkunstfestival waar hij direct alle prijzen in de wacht sleept. Pas in 1994 zegt hij zijn baan bij Delta Lloyd (waar hij computers programmeerde en databases ontwierp) en wordt fulltime cabaretier. Naast zijn baan als cabaretier speelt hij ook nog in speelfilms en spreekt stemmen in bij tekenfilms. Ook wordt zijn stem voor reclamespotjes gebruikt. Averij. Dit is de nieuwe voorstelling van Reinder van der Naalt. En ik moet zeggen dat hij gekker is dan ooit. Ik ben ook nog naar andere voorstellingen van hem geweest en hij heeft nu dingen gedaan die ik nooit van hem had verwacht. Zo deed hij een aantal stemmen na van tekenfilmfiguren, die telkens door elkaar heen gingen, moest hij telkens blazen om te kijken of hij alcohol gedronken had en waren er telkens groepen die in zijn zaal moesten zitten om te kijken. Ook maakte hij het vak leraar belachelijk, omdat hij dingen zei die je in de klas zegt en niet bij de bakker, waar hij stond. Een voorbeeld hiervan is: “En waar komen wij vandaan? Van de slager? Aha, u vindt het toch niet erg ben dat ik alvast zonder u ben begonnen?” Verder besteedde hij ook aandacht aan verschillende culturen. Een voorbeeld hiervan zijn eskimo’s, of, zoals ik eigenlijk moet zeggen, Inuït. Deze zouden volgens hem, als de permafrost is ontdooid, hier worden opgenomen. Verder zouden ze dan ook gewoon zeehond gegeten blijven worden, waar een speciale gedoogzone voor zou moeten komen in Pieterburen. Verder ging hij de wereldculturen langs met muziek, waar een onderdeel van was van de Afrikaanse muziek. Dit deed hij op en staande handtrom, waar ik de naam niet van weet, en een taaltje wat hij zelf had verzonnen. Hij liet de mensen één woord aan het einde van een regel meezingen. Vanaf het podium gezien ging hij van rechts naar links en de woorden die hij de mensen liet zingen waren: ‘loele’ ‘lekke’ en “lama’. Toen iedereen die woorden meezong, liet hij de drie delen van de zaal alleen zingen, met als effect dat iedereen in een stuip lag van de zin die ontstond, namelijk ‘lama lekke loele’. Daarna stapte hij over naar de Afro-Amerikaanse muziek, wat hij deed met een mondharmonica. Hij speelde het nummer van ‘Once upon a time in the west’, iets wat hij trouwens fantastisch deed. Na met een normale mondharmonica te hebben gespeeld, speelde hij het nummer ‘Janky Doodle’, zoals hij het noemde, hands free, wat betekende dat hij dat ding in zijn mond had en zijn handen in zijn zakken. Ook had hij de didgeridoo, een Australisch instrument. Hier wist hij ook prachtig op te spelen en ons de techniek die daar voor nodig was uit te leggen. Ook kwam de agent die hij telkens tegenkwam, nu ook weer en hij moest blazen totdat hij lucht had. Aangezien dit erg lang duurde mocht hij doorrijden, maar het gaf wel een erg komische situatie. Verder klaagde hij dat er te weinig AOW’ers in de zaal zaten, te weinig miljonairs, te weinig homofielen, te weinig langdurig werkelozen en nog een aantal groepen. Al met al miste er nog heel veel groepen. Voordat ik het vergeet. Hij deed ook een saxofoon na, iets wat heel moeilijk is om goed na te doen, maar hij deed het zo maar even.Eigen mening. Mijn mening over de voorstelling is heel positief. Het was namelijk ontzettend grappig en hij wist de zaal regelmatig in een stuip te krijgen door dingen net verkeerd te doen, verkeerd te zeggen of net iets anders dan normaal. Verder kan hij ontzettend goed bekkentrekken, kan hij ontzettend goed stemmen en typetjes nadoen, iets waar we ook van hebben genoten tijdens de voorstelling. Dit was niet alleen dat hij stemmetjes nadeed van tekenfilms, maar ook een Groninger die rauwe zeehond at, iets wat niet aan te horen was met opmerkingen zoals: “Neem toch nog wat endeldarm.” of “Neem nog een gevulde blaas. Dat zou ik niet met een prikkertje doen!” Verder had hij ook nog dingen die ik heel knap vond. Het spelen met de mondharmonica is er daar 1 van, maar hij deed ook een saxofoon na, en dat leek net echt. Alleen wist je dat hij dat deed, omdat hij geen saxofoon in zijn handen had. Mijn mening over de voorstelling is dos heel positief en ik vind dat hij, om een verslaggever te citeren, “de humor aan zijn kont heeft hangen”.