Percossa

. Algemene gegevens Titel: Hitmen
Naam van het gezelschap: Percossa
Plaats en datum van de voorstelling: 27 november in de Oranjerie 2. Plot In de show van Percossa werd de schepping van de aarde uitgebeeld. Dit werd duidelijk doordat aan het begin van de show een stem vertelde over hoe het leven was voordat de aarde nog niet bestond, en dat dit nu ging veranderen (de stem was in het engels, dus heb ik niet alles kunnen volgen) Op het podium stond een groot wit scherm waarop een soort heelal werd geprojecteerd terwijl de stem sprak. Aan het einde van het verhaal zag je als het ware de leden van Percossa uit de hemel vallen. De schermen konden open en dicht gemaakt worden, en dit effect werd dan ook vaak gebruikt. Als een instrument even niet gebruikt werd, werd het luik gesloten zodat de aandacht meer gericht werd op de persoon (en het instrument) waar het om draaide. Tijdens het “scheppingsverhaal” kwamen er ook mannen langs in grijzen pakken en een hoed op. Deze pakken hadden de leden van Percossa aan het begin van de show ook aan. Er stond een stallage van 2 verdiepingen(en voor die stallage de luiken) waarop elke plaats een andere samenstelling en verschillende instrumenten stonden. Zo zat de drummer boven, de vibrafoon onder, en de elektrische instrumenten waren over het algemeen meer boven te vinden. De vibrafoon gaf meer het “pure’ melodisch slagwerk effect, die ook in een orkest voorkomt. Dit bewees dat de heren niet alleen maar elektrische en pure drums bespeelde maar ook het “originele” instrument. Vaak gaf deze vibrafoon ook een rustgevend effect. De personen wisselden ook vaak van plaats (en dus instrument) waardoor bleek dat alle leden van Percossa alle instrumenten konden bespelen. Ze begonnen met een stukje op een soort kleien kruiken. De heren zaten in het onderste deel van de stallage. De bovenste waren gesloten, en ze hadden allemaal een licht van achteren. Waardoor een schaduw ontstond, en het mysterieus werd. In de kleien kruiken zaten gaten die af en toe afgedempt werden, zodat er een doffer effect ontstond. Dit stuk werd langzaam opgebouwd. Eerst alleen de baslijn, daarna zetten de andere spelers in met elk een ander muzikaal motief. Ze bleven dit de hele tijd spelen, maar wisselde de volgorde af. Daarna speelde ze een stukje op ze afwisselend op “normale” drums en op de melodische instrumenten. De meeste melodische instrumenten waren elektrisch en de vorm van het geluid werd vaak aangepast waardoor je haast niet merkte dat het eigenlijk gespeeld werd op een soort xylofoon. Dit gaf wel een verrassend effect, zo werd de baspartij bij een stuk gewoon op deze “elektrische xylofoon” gespeeld. Er kwam ook nog een stukje voor met grote trommen, deze werden gespeeld door 2 leden. De andere hadden 2 soorten verschillende conga’s. De 2 leden op de grote trommen maakte er een hele show van door extra bewegingen te maken met hun stok. Een van deze leden had ook nog een cowbell (denk ik) die hij bespeelde met een ijzeren stokje (aan het geluid te horen) dit gaf een soort houvast aan het stuk. De mannen kleden zich 3 keer om. Eerst hadden ze hun grijzen pakken aan, daarna zwarte kleding, en daarna witte kleding. Opvallend was, dat alle mannen identiek waren. Ze hadden dezelfde kleding en waren allemaal kaal. Ik denk dat dit was omdat ze wouden laten zien dat het een groep was, en niemand eigenlijk uitblonk. En ook meer hun anonimiteit, je komt niet meer te weten dan hun uiterlijk. Het tweede deel van de show bevatte iets minder melodische effecten. De muziek was ook drukker, en er was een stukje waarbij de leden afwisselend een improvisatie maakte. Er was ook een hele mooie solo op de vibrafoon, in een soort jazz stuk waarbij de drummer mooi begeleide. Het slot was echt een slot, al had ik het graag anders gezien. De grote trommen en nog een grotere trom werden weer te voorschijn gehaald voor het ultieme einde, tot een hoogtepunt. 3. Het toonbeeld Zoals ik al zei stond er een groot wit scherm met allemaal vakken met deuren die geopend en gesloten konden worden. Dit effect werd vaak gebruikt om de aandacht te richten op een bepaald persoon. Op het scherm werd gedurende de hele show een afwissend filmpje gedraaid. Een voorbeeld; mannen in een pak die steeds in een lift stapte, maar er was ook een moment waar alleen een oog werd afgebeeld. Tijdens de jazz-achtige solo was er een drukke achtergrond, wat mij het gevoel gaf ergens in de straten van New York te zijn. De kostuums zorgden er dus voor dat de heren identiek waren, en niet iemand een hoofdrol had. De grijze pakken gaven een mysterieuzer effect omdat het gezicht niet te zien was. Door de projectiebeelden op het scherm, was er een drukker effect. Soms hadden deze afbeeldingen een direct verband met de schepping van de aarde (het thema) maar soms ook helemaal niet, zoals bij de jazz solo. Er waren ook vele lichteffecten. De voornaamste waren weer op het scherm. De personages werden dan door het licht vergroot met schaduw op het scherm terwijl ze speelde op de grote trommen.. Dit maakte het allemaal dramatischer en immense. Als een persoon een solo stukje had, werd hierop een geel licht geschenen wat de aandacht vestigde. Als ze een drukker stukje speelde met veel drums, waren er ook vele lichteffecten. Het leek dan meer op een discotheek. Maar omdat er ook nog een filmpje werd gedraaid op het scherm maakte het, het wel drukker. Maar dus ook flitsend.
4. Muziek en geluidseffecten Er werd natuurlijk gebruik gemaakt van geluidseffecten, niet alleen van de drums maar soms was er ook gewoon ‘muziek’ te horen, met zangeres. Dit ondersteunde vaak de solo’s van de leden. De vibrafoon gaf meer het rustgevende in de show, en de drums en trommen meer het drukkere effect. Maar verder was er niet een bepaald instrument dat voor een bepaald effect zorgde zoals bijvoorbeeld een cimbaal. Aan het begin van de show zongen de heren ook nog een klein stukje. Nou ja, zingen, het waren meer wat oerkreten, wat ook weer ‘de schepping van de aarde’ kunnen uitbeelden, het kon ook gewoon onbenullig zijn, om meer een relax moment te creëren. 5. Personages De leden van Percossa waren dus bijna identiek. Niemand was het belangrijkste. En daarom hadden ze ook allemaal dezelfde kleren aan, en leek het ook echt een hechte groep. Al zag ik wel dat er een soort leider was (de persoon onder in het midden) Al konden ze allemaal alle instrumenten bespelen. De “leider” speelde vaker de vibrafoon, verder was er een drummer. Een soort begeleider op een “elektrisch xylofoon”, en iemand die ook de “elektrische xylofoon” bespeelde maar ook de percussie, zoals bongo’s shaker en cimbaal. Je komt heel weinig over de personen te weten, omdat ze allemaal hetzelfde karakter lijken te hebben. En zich dus ook identiek kleden. 6. Thematiek en interpretatie: Waar gaat de voorstelling over. Het thema was dus “schepping van de aarde” dit werd uitgebeeld met behulp van muziek (de percussie) met beelden (projectie op het scherm) en de lichteffecten (licht/ donker, druk/ rustig) Ze gebruikte dus eigenlijk veel theatrale middelen. De drukke en vaak harde muziek (die werd afgespeeld) zorgde ervoor dat er een soort overschakeling was naar bv een minder druk of zelfs rustig stuk. De leden van Percossa konden dan ook wisselen naar een ander instrument en plaats. Ik weet niet of er een regisseur was, maar als die er wel was, heeft hij wel goed proberen duidelijk te maken hoe de “schepping van de aarde” was, met behulp van de percussie. Je zou de schepping van de aarde wel op duizenden manieren kunnen uitbeelden, maar hij heeft het vanuit de percussie gezien goed gedaan. AL vond ik wel dat het op sommige momenten nog wat indringender kon. De hele grote trom zorgde hier wel voor, en de grote schaduwen op het scherm ook maar het echte immense miste ik een beetje. 7. Boeiende werking Ik vond vele dingen van de voorstelling boeiend. Het meest eigenlijk nog wel dat alle leden van Percossa de instrumenten zo goed beheersten. De vibrafoonsolo’s vond ik heel fascinerend omdat ze (bijna) allemaal met 4 stokken werden gespeeld, en omdat je goed kon zien hoe ze steeds de stand van de stokken veranderen. Ik speel slagwerk, en ik weet dus uit eigen ervaring hoe moeilijk melodisch slagwerk is als je het goed wilt beheersen, want alles berust op een goede techniek. Ik vond het ook heel mooi om te zien hoe de band was tussen de mannen van Percossa, dit was goed aan het einde van de voorstelling te zien. Het leek een hele hechte groep en ze leken echt plezier te hebben in wat ze deden. Misschien was dit niet altijd zichtbaar omdat ze soms heel strak speelde, zonder enige extra beweging, maar als ze de solo’s speelde legde ze er echt hun gevoel in. Dit was voornamelijk te zien bij de drummer, die overigens steengoed was. Hij had maar 1 tom, en toch kon hij zoveel variaties maken. Bovendien, vond ik bij hem het meest zichtbaar dat hij zijn gevoel in de muziek legde. De afbeeldingen op het scherm vond ik soms heel mooi, en dan gaf het ook een extra effect (zoals bij de vibrafoonsolo) maar soms waren ze echt te druk zoals bij de echte drumstukjes, dan waren denk ik de lichteffecten genoeg geweest. Er was niet echt iets dat me helemaal niet boeide, maar de stukjes waren op zich best lang en soms langdradig wat het saai maakte, en niet meer zo boeiend. Ik vond persoonlijk de melodische stukjes wel mooi omdat ik dit zelf speel, maar toch ook te lang. Maar ik kan me voortstellen dat iemand anders dit echt niks aan vond, en meer van het echte spektakel houdt. 8. Structuur Er was niet een hele duidelijke structuur te vinden. Al was het deel voor de pauze wel wat rustiger opgebouwd dan het tweede deel en met ook meer melodische elementen. Het einde van de voorstelling was ook echt een ontknoping, omdat de immense trommen er weer bij werden gehaald. Alles werd weer gepresenteerd wat ze de hele voorstelling hadden gebruikt, alleen nu allemaal bij elkaar. Wat het natuurlijk kolossaler maakte.
9. Recensie Ik vond het over het algemeen een mooie voorstelling, de leden van Percossa waren technisch goed, en beheersten vele instrumenten. Het begin vond ik raar, omdat ik niet echt de mening van de stem en beelden op het scherm begreep. Ik kwam er pas later achter dat het ging over de schepping van de aarde. Dat de heren technisch goed waren was te zien aan het eerste stukje (met de kleien vazen) het viel me op dat ze alles uit de polsen speelde, en daar gaat het eigenlijk om in het hele slagwerk gebeuren. Dat de heren hun eigen persoonlijkheid niet blootstelden vond ik raar, maar van de andere kant ook niet. Omdat ze allemaal in principe hetzelfde leken (door haardracht en kleding) kon je niet echt zeggen die is het leukste, je ging puur uit van WAT ze speelde. En dat is natuurlijk de goede kant. Ook dat de groep niemand voorop stelde, en allemaal op een lijn zaten. Van de andere kant is het juist leuk om te zeggen: die was het leukste omdat… en ze hadden ook geen echte persoonlijkheid. Je komt heel weinig te weten over de personen. Bij bijvoorbeeld Slagerij van Kampen heb je de leider die heel rustig is maar wel de beste. De twee vrouwen waarvan de blonde rustiger is en de vrouw met bruine haren iets swingender, de drummer stelt zich een beetje onder aan de leider. Je ziet duidelijke persoonlijkheden hierin. Het nadeel hiervan is dat je iemand minder leuk kunt vinden, waardoor je ook niet meer zoveel let op de percussie waar het toch eigenlijk om draait. Ik vond het ook leuk om te zien op het laatst dat het zo’n hechte groep was. Omdat ik dus zelf slagwerk speel weet ik hoe dat is omdat ik bij de harmonie zit waar we ook een eigen groepje hebben. Misschien is dit niet hetzelfde, maar ik weet hoeveel plezier je samen kunt hebben als je muziek maakt. De schermen waarachter Percossa stond vond ik ook heel leuk gevonden. Het zorgde voor een bepaalde rust, omdat waar de luiken open waren nu meer centraal stond. Dat ze onder elkaar stonden op de stallage vond ik ook leuk bedacht, omdat je dit niet verwacht, en het weer eens iets anders was. Nadeel hiervan vond ik dat je de instrumenten niet goed kon zien, en je niet heel goed zag wie wat speelde, wat ik altijd leuk vind om te weten. Het leukste stukje van de show vond ik waar ze allemaal omstebeurt solo spelen. Je voelt de spanning steeds meer, en je hebt het gevoel om zelf te gaan staan en mee te dansen (ik tenminste wel!)(wat het laatst ook iedereen deed, nou ja bijna iedereen). Het lijkt mij echt supersjiek om eens een keer achter zo veel toms te staan. Wat ik ook heel mooi vond, maar misschien weinig mensen is opgevallen, de man die de bongo’s in een stuk speelde. Hij speelde met een hand de bongo’s en met de andere hand de shaker. Gewoon geweldig, omdat ik wel hou van de “kleine percussie” Het einde vond ik wat tegenvallen. De trom was wel groot, en ze maakte er ook een hoogtepunt. Maar naar mijn mening vond ik dat het nog veel groter had gekund. Bv met kleinere diepe trommen. Voor mijn gevoel hadden ze beter kunnen stoppen toen ze allemaal de solo hadden gespeeld. Die vond ik veel indringender en dat deed veel meer met me. Conclusie: Ik vond het een mooie voorstelling waarbij er veel gebruik werd gemaakt van verschillende percussie. Op sommige momenten was het saai omdat er dan weinig variatie in de stukken zat, maar andere momenten waren heel boeiend, en met mooie solo’s.