Notenkraker

Verwachting Toen ik naar de Ruchte toe ging met ons gezin, had ik net gehoord van andere mensen die er al heen waren geweest dat er niks aan was en dat ze er niet veel van begrepen. Dat schept dus geen hoge verwachtingen. Ik was op die dag niet heel erg vrolijk en ik dacht oh nee daar gaat een leuke dag. Ik dacht wel dat deze voorstelling duidelijker moest zijn dan de vorige omdat deze speciaal voor kinderen was. Rob Barendsma, de man, die alles mogelijk heeft gemaakt had ook voor de kerstvakantie op een aantal basisscholen een voorstelling van de Notenkraker gemaakt. Aan een van de voorstellingen hadden mijn broertjes mee gedaan en ik vond toen de voorstelling heel mooi en leuk. Dus van deze voorstelling had ik het idee dat het wel mooi zou worden. Eerste oordeel Ik ging zitten in de zaal en het duurde niet al te lang voordat meneer Barendsma voor het doek kwam om aan de kinderen uit te leggen wat we te zien kregen. Ik zat me toen al te vervelen en ging aan een stoel friemelen. Dat maakte geluid en daar kreeg ik commentaar op. Toen lette ik maar op en volgde de uitleg. Voor de Pauze zouden we een voorstelling krijgen tot dat Klara bij de sneeuw kwam. Ik vond de openingsdans al meteen te lang en niet boeiend het was niet iets waar ik op gehoopt had, ik had gehoopt op veel meer decor en meer duidelijk toneelspel. Ook al wist ik al hoe het verhaal ging, ik kon niet duidelijk opmaken wat alles voorstelde. Natuurlijk kon ik wel zien dat er ratten waren en een koningin van de sneeuw. Ik vond de pianiste perfect spelen en de ovatie aan het einde van de voorstelling vond ik terecht. Toen we de pauze in gingen had ik het idee van wat doe ik hier. Ik verveelde me dood omdat er niks interessants was laten zien voor de pauze. Ik vond de dans saai, want er werd veel te lang over een stuk gedaan en ik vond de bewegingen ook helemaal niks. Na de pauze begon ik de muziek te kennen en werd het voor mij iets vrolijker. Ik begon het leuker te vinden om naar de muziek te luisteren. De dans was nog niet alles. Alleen de Vlaggen vond ik leuk, omdat het zo knap was en omdat het zo goed was neergezet. De hele ruimte werd toen gebruikt en daardoor ontstond er evenwicht. Voor de rest was het na de pauze nog steeds te lang. De kleding die beschreven staat als goed in allerlei recensies(b.v. Eindhovens Dagblad) vond ik ook niet goed. Ik vond de kleding veel te veel op elkaar lijken; en het had telkens dezelfde stof waardoor je het effect kreeg van een droom. Ik vind dat het niet de hele tijd een droom moet zijn, omdat je dan van het verhaal denkt dat het toch niet waar is. Ik vond het vragen om applaus typerend voor het hele stuk. Dat was ook weer veel te lang. Ze gingen af en kwamen op en dat een stuk of 3 keer zonder dat ze daar recht op hadden.
Verdieping in de dans. De manier waarop deze voorstelling verbeeld is, is op Euritmie. Dat kan een goede keus zijn maar hoe het is uitgevoerd vind ik het hier niet goed gekozen. In de dans wordt niet echt geprobeerd om in de wolken te komen dus geen sprongen en hoge bewegingen maar er wordt ook niet op de grond gelegen dus zit het er een beetje tussenin. Het is een beetje op loophoogte (zonder sprongen en liggen). Bij deze voorstelling werd vooral de nadruk gelegd op een grote groep dansers tegelijk. Er waren lang veel dansers op het toneel. Er waren ook wel een paar keer “Pas des deux” stukjes maar die maakten dan weer plaats voor een passage met meerdere mensen. Bij deze dans speelden vooral de kleding een belangrijke rol. Er was veel tijd en geld in gestoken en het moest iets extra’s brengen. Het decor was een doek dat gedeeltelijk doorzichtig was er waar achter ook gedanst kon worden. Het doek zorgde voor wat extra sfeer maar was niet van heel groot belang. De gehele voorstelling werd op de muziek van Tschaikowski gedanst. Het is een bestaand stuk en er is een hele eigen bewerking aan gegeven. De muziek wordt wel gevolgd maar er wordt soms ook afgeweken van de melodieën zodat de dansers doordansen wanner de muziek stop. De dansers moeten niet echt heel lenig zijn om deze dans goed te kunnen volbrengen. Er wordt alleen aanspraak gemaakt op het uithoudingsvermogen van de dansers. Verder is het niet echt moeilijk om het zo maar te zeggen. De voorstelling is gebaseerd op een verhaal van Hofmann. De bedoeling is om een verhaal neer te zetten dat laat zien hoe een meisje verandert in de loop naar de volwassenheid. Het is dus een soort Jakobsladder volgens Barendsma. Bij mij roept deze dans niet veel op ik vond het niks en het riep geen gevoelens bij mij op, de enige die ik zou kunnen noemen is verveling, omdat het voor mij niet duidelijk was wat het moest voorstellen. Eindoordeel van de Dansvoorstelling. Deze Dansvoorstelling was voor mij niet boeiend omdat ik hem te lang vond duren en omdat er niet echt veel gebeurde, er zat geen actie in het verhaal en dat vind ik wel belangrijk, omdat je dan toch wakkerder blijft. Het verhaal toonde geen sprankje van leven. De kleding vind ik te mooi. Het paste niet in het verhaal. Het was de verkeerde stof en het leek alsof je droomde. Het enige positieve die middag was de klasse van de pianiste die mijn hart wel kon stelen en mij erg kon raken met haar piano. Verder informatie Ik heb deze voorstelling gezien op 5 januari om 14:30 in de Ruchte in Someren. De recensies die ik gelezen heb stonden in het Eindhovens Dagblad, in de uitkrant Regio Helmond en op internet.