King Lear

Algemeen Naam: King Lear
Plaats: Schouwburg Nijmegen
Gespeeld door: Het Nationaal Toneel met onder andere Hans Croiset en Vincent Croiset
Regisseur: Johan Doesburg en de regieassistent is Paul Treanor
Duur: Eerst een voorbespreking van een half uur en het toneelstuk zelf duurde ongeveer 3 en half uur
Mijn verwachtingen: De korte uitnodigende bespreking in de schouwburggids sprak me wel aan. In het kort gezegd gaat het over drie dochters van de koning die zoveel mogelijk van hem moeten houden om het de troonopvolging te erven. Het leek me een erg leuk verhaal. En ik wilde ook wel eens zo’n beroemd toneelstuk zien van William Shakespear. Kenmerken Het type voorstelling was toneel. Het tekstgebruik was in oud Nederlands. Er kwamen veel moeilijke woorden in voor en er werd vaak snel achter elkaar gesproken. Soms in dichtvorm heel soms in zang. Af en toe was het hierdoor moeilijk te volgen. De belichting was heel mooi. Soms een lichtspot op de plek waar het belangrijke ding zich afspeelde en op de achtergrond was een verschillende fel gekleurde maar toch zachte belichting waar af en toe figuranten doorheen slopen. Om het onderscheid tussen wat zich buiten afspeelde en wat zich binnen afspeelde werd met lichten verschoven. Voor binnen dicht bij elkaar en voor buiten vaak wat verder van elkaar af. Ik vond dat er duidelijk werd gesproken en wanneer mensen in het geheim iets moesten bespreken liepen zij naar voren en spraken door een microfoon waardoor het wel duidelijk werd dat ze verluisterde maar het tegelijkertijd goed verstaanbaar was voor het publiek. Om de spanning soms op te laten lopen werden spannend makende deuntjes afgespeeld, bijvoorbeeld tromgeroffel. Zo werden bij een aantal verschillende acties verschillende bijpassende deuntjes gebruikt. De kostuums waren zeer mooi. Het waren van die kostuums die ze in de 16e eeuw droegen. De drie dochters droegen ieder een verschillende kleur jurk waardoor je ze goed uit elkaar kon houden. De mannen droegen strakke broeken en sjieken jasjes erboven. Veel mannen hadden ook hoofddeksels op en de koning natuurlijk een kroon. Eigenlijk heel logisch maar daardoor wel duidelijk. De kostuums zijn gemaakt door onder andere Rien Bekkers. De kleedster was Kiswati van Keulen. Het decor vond ik erg mooi en apart. Er stond niet zo veel op het toneel. In het begin rolde er een grote ronde bal die waarschijnlijk voort werd bewogen door een magneet. Toen deze het toneel afrolde begon het. Er waren maar een paar attributen die telkens weer voor iets anders diende. Op de achtergrond hingen zwarte doorschijnende doeken waar zich soms kleine bijgebeurtenissen afspeelde. Heel apart vond ik dat er aan de linker en de rechter zijkant een rij stoelen stonden en daar gedurende de voorstelling acteurs die even niet in het spel meededen gingen zitten. Soms een boek lezen soms een sigaret roken, hierdoor namen zij ook deel uit van het decor. Ik kon niet erg veel zien van de grime, daarvoor zat ik iets te ver weg. Maar de kapsels van de dames waren erg mooi ze hadden echt hele kunstwerken in hun haar. De grime en kap werden gedaan door Marjan Heijnis, Gunther Reifenrath en Nicky Knippenberg. Over het samenspel vind ik moeilijk iets te vertellen. Je zag wel een speciale band die gespeeld werd tussen de koning en zijn dochters.
Inhoud De oude koning Lear doet afstand van de troon. Hij schenkt zijn drie dochters ieder een deel van zijn rijk. Wie het meest van hem houdt, zal het beste krijgen. Voor zijn lieveling Cordelia heeft hij het mooiste stuk bestemd. Maar als het Cordelia's beurt is om net als haar zusters haar liefde voor haar vader uit te meten, weigert ze. Lear verstoot haar. Van nu af heeft hij nog slechts twee dochters. Maar de zo fraai bezongen liefde van de oudste twee blijkt vals. Op zijn beurt verstoten, doolt de verdwaasde Lear, in gezelschap van een enkele getrouwe, door zijn voormalig koninkrijk. Cordelia's poging om hem in zijn waardigheid te herstellen, mislukt. De hereniging van vader en dochter mag niet duren; Cordelia moet het met de dood bekopen. Ook het laatste, liefste wordt Lear ontnomen. In 'King Lear' blijft geen steen op de andere. Majesteit verkeert in machteloosheid, liefde in haat, ontzag in minachting, aanzien in vernedering. Van het goed georganiseerde hof verplaatst de handeling zich, via de hei bij nacht en ontij, naar de chaos van een legerkamp aan de uiterste rand van het rijk. Het stuk voelt aan als een onstuitbare tuimeling de diepte in. En daar, op de bodem, is weinig troost - voor de personages, noch voor de toeschouwer: Shakespeare voorzag niet in een happy end. In allerlei aspecten weerspiegelt het stuk de fundamentele angst voor ontwrichting. Het verhaal toont politieke en sociale, emotionele en persoonlijke ontwrichting. Het stabiele koninkrijk wordt verscheurd, de vader valt van zijn voetstuk, de koning wordt zwerver, Lear wordt gek en er is geen antwoord op de vraag waarom of waartoe. Van begin tot eind is het stuk doordesemd van de ultieme ontwrichting: de dood. Ik vond het stuk eigenlijk vrij onduidelijk. Dit komt doordat ze slecht spelen of zo maar het niveau is misschien toch iets te hoog gegrepen. Ik zag ook verder helemaal geen jongeren in het publiek. Het is natuurlijk een heel oud verhaal en daardoor ook moeilijk te begrijpen. En doordat er twee verhaallijnen door elkaar spelen is het moeilijk de draad weer op te pakken. En van ver af is het ook moeilijk al die verschillende mannen uit elkaar te halen. King Lear leek bijvoorbeeld enorm veel op Graaf van Gloucester. Persoonlijke mening Mijn verwachtingen zijn eigenlijk niet echt uitgekomen. Achteraf vond ik het veel te langdradig. Dit kwam omdat er veel te veel op een bepaald onderwerpje in werd gegaan en er steeds maar herhaald werd. Bijvoorbeeld in het begin al, toen Lear net verteld had dat hij zijn koninkrijk wilde verdelen over zijn dochters en een van de drie weigerde mee te doen, werd er veel te lang geruzied en gediscussieerd. Ik ben er ook achter dat ik toneel niet zo leuk vind. Het is aan een stuk door praten, daarom gaat mijn voorkeur toch naar musicals of dansvoorstellingen. Dat praten wordt zo saai want je moet constant je hoofd erbij houden ook als het saai wordt want je kunt niet zomaar horen of er al weer een nieuw stuk begonnen is, je kunt dus geen moment even wegzakken. Ze grappen die er gemaakt werden snapte ik ook niet altijd. Het zijn duidelijk grappen bedoeld voor ouder publiek. De betere kanten van het stuk waren dat het gewoon heel erg mooi was uitgewerkt. Het decor, de kleding, de belichting alles er op en eraan was heel goed verzorgd. Het waren ook heel goede acteurs. Zeker Hans Croiset die de hoofdrol, King Lear, speelde zat heel erg in z’n rol en kwam erg geloofwaardig over.