Gesluierde monologen

Wat was er te zien? De Gesluierde Monologen: dé theaterhit van het afgelopen seizoen. In alle theaters waar deze voorstelling werd gespeeld waren de stoelen niet aan te slepen. Publiek en pers waren unaniem lovend; De Gesluierde Monologen deed nóg meer stof opwaaien dan De Vagina Monologen. De in Nederland wonende vrouw met islamitische achtergrond staat, gewild of ongewild, veel in de belangstelling. Maar wat weten we nou wérkelijk van haar? Dat is wat theatermaker Adelheid Roosen zich afvroeg. In 2001 speelde Roosen zelf in De Vagina Monologen van Eve Ensler. Zij zag in dit concept een verregaande mogelijkheid om in contact te komen met deze islamitische vrouwen. Tolereren kúnnen we in Nederland maar wanneer verdiepen we ons in hun verhalen, hun rituelen, hun schoonheid en hun pijn. Je ziet een andere vrouw, gewikkeld in een andere klederdracht dan de onze en je hebt een oordeel. Om naast dat oordeel ook een veel zachtere blik op de ander te werpen, ging Roosen in 2002 in Nederland op pad en interviewde vele vrouwen. Allen in een islamitisch land geboren, maar inmiddels wonend in Nederland. Reizend door Afrika, waar Roosen 9 jaar geleden een documentaire maakte over de kracht van Afrikaanse vrouwen, zei een Malinese vrouw tegen haar: 'Er zijn elke keer vier mensen aanwezig bij een gesprek. Dat bent u, dat ben ik, dat is degene die ik van u maak en degene die u van mij maakt.' En dat is wederom haar inspiratie geweest dit project te starten. Het resultaat van deze interviews is verwerkt in twaalf indringende en intieme monologen. De monologen worden vertolkt door een vaste cast vrouwen afkomstig uit een moslimcultuur. Uit de wereld van politiek en literatuur zal een aantal vrouwen van Marokkaanse, Turkse, Somalische, Arabische en Nederlandse afkomst, een gastrol vervullen. Zij worden muzikaal begeleid door een Turkse saz-speelster. Spel Oya Capelle, Nazmiye Oral, Meral Polat, Rachida Iaallala
Tekst en regie Adelheid Roosen
Kijkwijzer Voor de voorstelling kwamen de spelers van achter uit de zaal naar het podium gelopen. Daar staat een grote bank waar ze op gingen zitten, verder stond er niks op het podium. Dan vertellen de vier vrouwen om de beurt een verhaal van een andere moslimvrouw. Soms met op de achtergrond live-sazmuziek. De verhalen die ze vertellen verschillen heel erg, sommige zijn heel emotioneel terwijl in andere verhalen veel humor voorkomt. Soms vertellen ze het verhaal aan het publiek en soms vertellen ze het aan de andere actrices. Aan het einde van de voorstelling werd er flink gediscussieerd over de voorstelling. Sommigen van de Turkse vrouwen vonden dat er een verkeerd beeld werd geschetst van de moslimcultuur. Ik denk dat de voorstelling ook deels daarvoor bedoeld was; om na te gaan denken over wat je wel en niet kunt zeggen. Maar vooral om een stukje van de moslimcultuur te laten zien aan de mensen. Want ook veel van de Turkse vrouwen die er waren, hebben nog veel nieuwe dingen gehoord. Pers De pers over De Gesluierde Monologen
De Volkskrant: ‘… waar de taboes van Ensler veelal als enigszins belegen overkwamen, sluit Roosens interesse aan bij hier en nu: wat gebeurt er, en wie gaan er schuil achter die sluiers. Maar een zeker zo belangrijk aspect is de manier van vertellen: vitaal, verrassend en poëtisch.’ NRC Handelsblad: '…verhalen zo vol verfijning in het liefdesspel dat je je schaamt voor je Hollandse botheid. De verhalen zijn ook zeer poëtisch, met prachtige details zelfs daar waar je ze niet zou verwachten.’ De Telegraaf: ‘De monologen zijn elk inhoudelijk van een zeldzame intensiteit. Het voelt als een voorrecht om werkelijk in het diepste van een moslimvrouw te mogen kijken…. Adelheid Roosen wilde met haar Gesluierde Monologen bereiken dat moslimvrouwen met een zachtere blik worden bekeken, en in die opzet is ze ruimschoots geslaagd.’ De Groene Amsterdammer: ‘Anderhalf uur lang verhalen en muziek. Met zoetigheid en thee vooraf, en ovaties en een geluksgevoel achteraf. Welkom bij De Gesluierde Monologen.’ Eigen mening Ik vond het een goede voorstelling. De locatie (de recreatieruimte van de moskee) was ook bijzonder en ik denk dat het de sfeer waarin de monologen uitgevoerd werden extra heeft benadrukt. De sfeer was heel gemoedelijk en intiem. Ik vond het interessant om al die verhalen te horen maar tegelijkertijd was het heel raar om te bedenken dat anderen dat hadden meegemaakt, dat het verhaal dat werd verteld een onderdeel van hun leven is. De actrices vertelden heel goed, heel levendig, alsof ze het zelf hadden meegemaakt. De overgangen van het ene verhaal naar het andere waren heel duidelijk; dan ging de actrice die net had gepraat zitten en de volgende begon te vertellen. Ik vond het een heel bijzondere voorstelling, ik ben iets meer te weten gekomen over een klein stukje van de moslimcultuur. En het was ook leuk om de moskee eens van binnen te zien. Bronnen http://www.bostheaterproducties.nl/?pid=31