Freek de jonge

Titel van de voorstelling: de gillende keukenmeid
Naam van de auteur: Freek de Jonge
Naam van de artiest: Freek de Jonge
Naam van de regisseur: Freek de Jonge
Naam van de hoofdrolspelers: Freek de Jonge
Plaats en datum van de voorstelling: Nieuwe de la mar theater, Amsterdam 14/12/2000

Deze voorstelling van Freek de Jonge was eigenlijk een van de weinige voorstellingen van hem waar het niet ergens om draait. Meestal maakt hij veel grappen en vertelt hij veel randverhalen en komt dan uit het niets weer terug bij het oorspronkelijke verhaal. Dit was nu ook wel het geval, maar deze keer was het hoofdverhaal het verhaal hoe het thuis ging bij hem met oud en nieuw en dat soort dingen. Normaal gesproken heeft hij als hoofdthema juist een serieus onderwerp en zijn de verhalen van toen hij vroeger klein was juist de randverhalen.

Natuurlijk komen er altijd snijdende onderwerpen aan het bod. Zo had hij bijvoorbeeld over Bram Peper die hij flink bespotte door middel van zijn openingsgrap: " Er komt een hoerenloper bij een hoer en naar de menig van deze hoerenloper is de hoer veel te snel met alles klaar en neemt ze de tijd niet die een hoer zou moeten nemen. Waarop de hoerenloper zegt heb jij peper in je reed of zo. Nou ik heb peper wel een keer in me reed gehad ja hij betaalde goed want hij kreeg het geld toch uit een speciaal potje maar seks was hij vreselijk slecht in ". Ook het probleem met de NS kwam aan bod, en ook dit onderwerp werd natuurlijk weer een grap aan gewijd na een verhaaltje over zijn zus verteld te hebben kwam hij eindelijk uit op het punt dat zijn zus met de trein ergens naar toe moest. " Dus mijn zus koopt een dag retourtje en was vervolgens een week onderweg". Ook het probleem met kinderen in derde wereld landen werd aandacht aan besteed en afgewerkt met een grap. Hij vertelde dat hij al een paar jaar een adoptie kindje had, hij wou een "Palestijntje", en hij altijd leuke fotootjes en tekeningen (die hij overigens zelf niet eens maakte) opgestuurd kreeg. En op een gegeven moment kreeg hij het bericht met foto’s van een ander kindje en in dat bericht stond dat dit zijn nieuwe adoptie kindje was want zijn oude adoptie kindje was blijven zitten en was dus uit het steunsysteem gegooid. " Als een dolle pakte ik de telefoon en vertelde de stichting via wie het allemaal geregeld werd dat ik onmiddellijk mijn oude kindje terug wou en wat had er wel niet van mij terecht moeten komen ik ben zes keer blijven zitten ik moet er niet aan denken dat ik ook het steunsysteem was geflikkerd stel je voor!

De rode draad die door het spel heen ging was het verhaal over het thuisfront toen hij klein was, hij kwam er steeds weer op terug hoe het vroeger met kersten oud en nieuw bij hem thuis was. Een paar voorbeelden van gedeeltes van het hoofdverhaal zijn bijvoorbeeld: Het is oud en nieuw en vader die was altijd tegen vuurwerk want zoveel geld hadden ze toen de tij niet. Maar deze avond had vader sterretjes gehaald en oooh wat waren hij en zijn broer blij zij hadden zomaar vuurwerk in huis koudvuur nog wel. Nou om twaalf uur werden die dingetjes aangestoken waarbij gelijk moeder in de kamer kwam met een emmer water waar je heel Enschede mee had kunnen blussen. De sterretjes gingen aan en een vonkje van het koudvuur kwam in de kerstboom en voetsj deze stond gelijk in brand, vader rende naar de boom toe en duwde deze om hij viel op de schoot van zijn zus en voetsj haar petticoat vloog in de brand nou dat was de laatste keer geweest dat wij vuurwerk hebben gehaald. Nog een voorbeeld is dat ze bij hem in de buurt een feestwinkel hadden waar ze altijd kerstverzieringen gingen kopen. Die man zijn naam was meneer slinger, zo iets verzin je natuurlijk niet maar hij wel. Daar kwam een keer een vuurwerk inspecteur meneer lont, en zijn vader kende ook een slager die Jakob Creuytsfeld heette. Maar bij die feestwinkel kochten hij en zijn vader het vuurwerk. Een ander sterk gedeelte van het hoofdverhaal was over schuldgevoel en onschuld. Door de hele voorstelling heen komt hij er steeds op terug dat er steeds mensen bij hem aan de deur kwamen en of dat hij opgebeld werd en dat mensen hem vroegen wat schuldgevoel was. Volgens hem is schuldgevoel iets wat je verplicht bent om te hebben in de moderne westerse maatschappij zonder dat ben je schuldig. Als je namelijk zegt dat je jezelf schuldig voelt dan is alles veel makkelijker om te vergeven voor jezelf.

Enkele theatrale middelen die gebruikt werden zijn bijvoorbeeld dat er allemaal proppen naar beneden vielen die op hem terecht kwamen. En ook dat hij op een gegeven moment vertelde dat hij als klein jongetje op voetbal zat en dat hij een strafschop moest nemen, veranderde het licht naar een groene kleur met wat witte strepen erdoor om het voetbalveld met de witte lijnen te simuleren. Als geluid werd daarbij gejoel van voetbal supporters gebruikt om de toeschouwers te simuleren. Hij vertelde ook dat zijn voetbalclub gelegen was tussen verschillende snelwegen en dat hij niet meer wist hoe ze in godsnaam het veld konden op gekomen zijn, maar ondanks dat toen hij klaar stond om zijn strafschop te nemen kwamen er van overal mensen toegestroomd om te kijken en vandaar dat die achtergrond geluiden van groepen supporters aanwezig moesten zijn.

Freek de Jonge verpakt zijn boodschap altijd op een vrij aparte manier. Hij geeft altijd een onderwerp waarvan je denkt dat het niets met het hoofdverhaal te maken heeft maar zodra je bij de conclusie van het verhaal komt blijkt vaak dat het een gelijkenis is met het gene dat hij al de hele voorstelling aan het vertellen is. Een van deze vergelijkingen in deze show was het voorbeeld van het Palestijntje. Hij had een schuldgevoel tegenover al die arme Palestijnse kindertjes die daar rondliepen en dus heeft hij er een als adoptie kindje genomen. En hij had ook een schuldgevoel toen het kindje uit het programma werd gegooid en dus vroeg hij of hij het kindje niet weer kon krijgen. Maar aan het eind van het verhaal blijkt dat schuldgevoel eigenlijk helemaal niet altijd even goed is want toen hij een keer naar het nieuws aan het kijken was zag hij een groep Palestijnse kinderen stenen gooien naar een groep Israëlische militairen en zijn adoptie kindje zat daarbij hoor was het geld toch nog ergens goed voor geweest. Maar gedeeltes van zijn boodschap hoeven niet altijd humoristisch te zijn soms valt al het licht weg en blijft er alleen een gedimde schijnwerper achter op hem en gaat hij met een wat bedeesde stem en een wat droevige blik een serieus verhaal vertellen. Of hij begint een lied te spelen die soms heel serieus kan zijn en soms ook wel weer met war komische teksten erin verwerkt.