Fame

De voorstelling vond plaats op het zogenaamde ‘lijsttoneel’, het publiek zat in een, vanuit de speelplaats gezien, soort ‘oplopende V-vorm’. Zelf zaten we vooraan, een beetje aan de zijkant. Dit was niet zo’n fijne plaats omdat je omhoog moest kijken. Ook was het hier moeilijker om het geheel goed te overzien, je zat eigenlijk te dicht erop waardoor de illusie van het spel verloren ging. Dingen die van veraf echt leken, konden we tot in detail zien zodat je wist dat het nagemaakt was. Zo zagen we zelfs bepaalde mensen en voorwerpen aan de zijkanten en achter het decor, die eigenlijk buiten ons gezichtsveld hadden moeten blijven. Het decor bestond uit trappen, loopbruggen en stellingen. Door bepaalde delen weg te draaien, op te schuiven en in te klappen kon het decor gedurende de voorstelling steeds verandert worden, waardoor het mogelijk werd om verschillende ruimtes te creëren (muziek-, drama- en danslokaal, straat, garderobe met de kluisjes enz.) Als inrichting stonden er tafeltjes en stoelen en nog wat andere meubels. Er werd veel gebruik gemaakt van lichteffecten. Het licht was medebepalend voor de sfeer in het stuk. In droevige of romantische stukken was minder en ander licht dan bij de vrolijke stukken. Vooral bij de verschillende liedjes werd er veel met licht gewerkt, ook met verschillende kleuren wat erg mooi was om te zien. De attributen bestonden vooral uit de muziekinstrumenten en andere spulletjes zoals boeken, snoep e.d. van de studenten. Als afsluiting kwam er een grote gele Amerikaanse wagen het podium opgereden voor het slotlied. De spelers droegen allen kostuums die bij hun karakter pasten. De kleding werd veel gewisseld, maar iedereen hield zijn eigen stijl. Bij de eindvoorstelling van de derdejaarsstudenten droegen ze allemaal witte, sprookjesachtige kostuums met de tekst ‘De Magie van Theater’; de titel van het lied dat gezongen werd en bij de diploma-uitreiking waren ze typisch Amerikaans, compleet met baret en zo, gekleed. Het toneelbeeld is bepalend voor de sfeer en de manier waarop de verschillende karakters naar voren komen. Het brengt ook goed in beeld hoe het er op zo’n school aan toe gaat en dat het leven er best moeilijk en hard kan zijn. Er was een goede samenhang tussen muziek, toneel, dans en zang. Het was goede muziek en paste precies bij dit stuk. Door de liedjes werden heel erg veel dingen duidelijk gemaakt. De rol van het koor is een algemene muzikale rol. De spelers zitten op de fame-school (highschool of performing arts) en daar leren ze eigenlijk alle soorten dansen van ballet tot moderne dans. De danstechniek is dus ook van alles. Fame volgt de verhalen volgt de verhalen van elf jonge talenten aan de New York School of Performing Arts. In de musical zijn de studenten die aangenomen zijn vanwege hun talent, zich zeer bewust van de reputatie van de school. De leraren letten er goed op dat deze reputatie niet naar de hoofden van hun leerlingen stijgt: je moet het nog steeds zelf maken. Door de musical heen lopen twee nevenverhalen, die van Tyrone Jackson en Carmen Diaz. Tyrone is opgegroeid op straat en kan nauwelijks lezen. Hij is het niet eens met de politiek van de school en vertrekt met slaande deuren, ondanks het feit dat hij een veelbelovend talent is. Carmen wordt een gouden toekomst beloofd door één of andere illustere manager, maar ze eindigt als drugshoertje in de goot. Gelukkig zit er ook veel humor in de musical, die in de meeste gevallen uit de richting van Joe Vegas komt. In de film is sprake van meerdere conflicten. Tyrone Jackson. Tyrone in opgegroeid in New York, waar hij op de straat danste om geld bij elkaar te krijgen. De Fame-school is voor Tyrone een manier om uit dit leven te stappen en een nieuw en beter leven te beginnen. Zodra Tyrone op de Fame-school binnenkomt hangt hij direct de macho uit. Alle meisjes vallen op hem, maar hij kiest Priscilla, waarmee hij in het begin nogal ruzie had.Tyrone vind dat hij op school zit om te dansen en verwaarloosd de ander vakken. De eerste 2 jaren komt hierdoor Tyrone met moeite door, en er is al sprake van geweest hem van school te sturen. Carmen Diaz. Van Carmen’s achtergrond is weinig bekend. Als Carmen op school komt is ze bij elke jongen geliefd, maar ze kiest in eerste instantie niemand en gaat hard bezig met haar studie. Carmen’s grote droom is beroemd worden en ze heeft dan ook grote ambities
Mabel, begint de opleiding bij dans, maar zei is een van de zwaardere danseressen en moet verplicht een dieet volgen. Door het dieet raakt ze echter gefrustreerd en begint nog meer te eten. Carmen vindt Tyrone nogal leuk en andersom ook. Veel meisjes zijn erg jaloers op Carmen. Veel vinden Mabel raar en dik en vinden de opleiding niks voor haar. Het zijn allemaal gewone mensen (jongeren). Ze willen allemaal heel erg graag de opleiding halen en sloven zich daarom erg uit. Maar ik denk dat, dat wel normaal is als je op zo`n opleiding zit. Ik heb me het meest meegeleefd met Mabel. Ik vond haar maar zielig. Ze snoepte graag en zo heel erg dik was ze niet en toch pestten ze haar. Het doel van de voorstelling is om het publiek te amuseren. De theatrale middelen die hierbij gebruikt werden was het spetterende decor. Door het telkens verschuiven van de trappen. Het waren erg swingende en leuke liedjes hierdoor werd je echt vermaakt. In het laatste liedje moest iedereen gaan staan en meeklappen en dansen dit was erg leuk. Het meeste effect vond ik de muziek.