Co-starring

Voorwoord.

Dit jaar heb ik met mijn ouders, naast de theaterbezoeken die we via school konden boeken, de keuze gemaakt om een aantal voorstellingen in de Vest te gaan bezoeken. Eén hiervan is de voostelling Co-Starring van het Muztheater.

In het programmaboekje van de Vest werd vermeld, dat het een toneelvoorstelling is met een aantal komische elementen, geschikt voor personen vanaf 12 jaar en in de krant las ik dat deze voorstelling de CJP Podiumprijs heeft gewonnen omdat het verreweg de leukste voorstelling was.

Het aardige van deze voorstelling is, dat er na het optreden een nabespreking is. Aangezien ik nog niet zoveel ervaring heb met het bezoeken van theatervoorstellingen, leek dit me een leuke voorstelling om mee te beginnen.

Het MUZtheater met de voorstelling Co-Starring.

1. Algemene gegevens:

Titel van de voorstelling: Co Starring
Naam gezelschap: Het Muztheater te Zaandam
Naam regisseur: Theo Fransz
Hoofdrolspeler: Hugo Konings (vaste acteur van het Muztheater) Geluidstechnicus: Jan van Rijnsoever
Plaats en datum voorstelling: Donderdag 15 november 2001 in de Hooge Huijs zaal van de Vest in Alkmaar
Tijd: Aanvang 20.30 uur met een nabespreking van de voorstelling om 21.30 uur.

2. Plot

Samenvatting van het stuk.

Co-Starring is het verhaal van een jongen Co, die op een ochtend wakker wordt en merkt dat er van alles aan hem veranderd is. Puistjes, haargroei, erecties, zaadlozingen, verliefdheid en zelfmoordpogingen. Hij besluit zijn kindertijd nu voor goed af te ronden, en spijkert symbolisch zijn knuffel aan de deur. (de acteur speelt de roze vrouw)

Een paar minuten later stapt Co in de bus en vanaf dat moment maakt hij van alles mee. Hij wordt verliefd op een stewardess (de blauwe engel), wordt vervolgens in elkaar geslagen, belandt bij een onbekende roze vrouw, wordt bijna getroffen door een neerstortende Boeing (het vliegtuig van de stewardess) en springt van een flatgebouw af (in een poging zelfmoord te plegen), waar uiteraard net een toevallig passerende hooiwagen langs reed.

Het hele stuk wordt begeleid door een geluidsman, die allerlei geluiden maakt. Het hele stuk valt deze man eigenlijk niet zo op. Pas aan het eind blijkt dat het hele stuk eigenlijk over deze man gaat. Het is namelijk Co, die hersenletsel heeft opgelopen bij zijn sprong van het flatgebouw.

Conflicten. In dit stuk krijg je te maken met een aantal conflicten. Je ziet dat hij een aanrijding krijgt waarbij flink gescholden wordt en daarna in elkaar geslagen. De meeste conflicten heeft Co echter met zichzelf, ontevreden over zijn Hiroshimakop vol kloppende karbonkels, zijn haar en onverwachte erecties die hij niet helemaal onder controle heeft.

3. Het toneelbeleid.

De ruimte. De voorstelling vond plaats in de Hoge Huijs zaal van de Vest, een zaal voor kleinere voorstellingen. Het publiek zat op stoelen die omhooglopen, recht tegenover het podium. De plaats van het publiek is bij deze voorstelling niet zo van belang. Er vindt namelijk geen interactie met het publiek plaats. Door de vele geluidseffecten die vast liggen, moest de auteur zich aan zijn tekst houden en kan niet ingaan op reacties uit het publiek.

Het toneelbeeld. De attributen die bij deze voorstelling gebruikt worden zijn heel simpel. De belangrijkste attributen waren eigenlijk een hoek met geluidsapparatuur en een simpele blauwe toneelkist. Deze ene kist stelde steeds weer iets anders voor. Een container, de oever van een gracht, een wc, een auto, en een flatgebouw. Met behulp van wat simpele attributen zoals een mes en een fles ketchup maar ook veel geluidseffecten werd er duidelijk gemaakt wat er met de kist bedoeld werd.

Het kostuum van de auteur was heel simpel. Een T-shirt met een spijkerbroek, zijn ondergoed en een overal. Het blauwe jasje van de geluidsman bleek aan het einde van het stuk een pilotenjasje voor te stellen.

4. Muziek en geluidseffecten.

Tijdens de hele voorstelling werd er gebruikt gemaakt van allerlei muziek- en geluidseffecten. Deze effecten dienden eigenlijk als decor, omdat er verder niet veel op het podium stond.

Achtergrondgeluiden op band, gitaarmuziek, een toeter, krabgeluiden, een zak met rommel die door elkaar werd geschud. De geluidsman maakte allerlei geluiden, waardoor een bepaalde sfeer werd opgeroepen. Op die manier kun je je zelfs bij een kale kist van alles voorstellen. Getoeter (een auto), plasgeluiden (een w.c), geluidseffecten alsof iemand van een flatgebouw afspringt en door het denderende vliegtuiglawaai leek het alsof er werkelijk een vliegtuig neerstortte. Verder werden er een aantal liedjes tijdens de voorstelling gezongen.

Deze muziek- en geluidseffecten dienen niet alleen als overgang naar een volgende scéne, maar spelen een overheersende rol in het stuk. Als deze effecten er niet in zouden zitten, dan zou dit stuk helemaal niet leuk zijn, omdat je je dan niet in de situatie in kunt in leven.

5. Personages.

De twee belangrijkste personages uit dit stuk zijn Co Starring (de acteur) en de geluidsman. Verdere personages komen in dit stuk niet voor.

Karakters. Co Starring: een jongen die in één dag allerlei dingen uit de puberteit meemaakt. Hij sluit zijn kindertijd af door zijn knuffel aan de deur te spijkeren en beleeft daarna allerlei rampen. Co speelt de rol van een doodgewone puber met situaties die je allemaal wel eens meemaakt. Hij speelt dit op een hele overtuigende en komische manier. Ontevreden zijn over je uiterlijk, erecties, verliefd worden etc. Je zou je voor kunnen stellen dat jezelf de hoofdpersoon in dit stuk bent. Aangezien er geen andere personages in dit stuk spelen, houd je je alleen maar bezig met de belevenissen van deze persoon.

De geluidsman: een zwijgende man in een pilotenjasje die achter op het toneel zit met rondom hem allerlei geluidsapparaten. Hij zegt de hele voorstelling niets. Pas aan het eind van het stuk blijkt dat alles om hem draait: Co Starring, die rouwt om zijn geliefde blauwe engel. Er bestaat geen relatie tussen hem en Co. De geluidsman speelt met zijn effecten alleen in op de situatie die door Co wordt neergezet.

6. Thematiek en interpretatie.

Het hoofdthema in dit stuk gaat over pubers en onderwerpen die met deze periode te maken. Door het afwisselende en komische spel van de hoofdpersoon zie je allerlei situaties in de voorstelling die met de puberteit te maken hebben. Uiterlijk, erecties, zaadlozingen, verliefd worden en zelfmoordpogingen. De acteur rent, springt, trekt rare bekken, zingt, doet allerlei typetjes na en weet door zijn komische opmerkingen de zaal constant aan het lachen te maken. Ook minder leuke onderwerpen zoals zelfmoord en poederbrieven worden op een komische manier gebracht.

Ik denk dat de regisseur het thema pubers op zijn eigen manier heeft uitgewerkt. Je kunt dit onderwerp natuurlijk op verschillende manieren aanpakken maar de regisseur heeft het hier op een humoristische manier gedaan. In de zaal werd erg gelachen om de gespeelde situaties. Ik vind dat de regisseur in zijn opzet is geslaagd.

Het thema sluit aan bij mijn eigen belevingswereld. Als je 15 bent zit je natuurlijk zelf in de puberteit en met de onderwerpen die in het stuk aan de orde komen, krijg je ook zelf te maken. (De zelfmoord poging gelukkig nog niet).

7. Boeiende werking.

De onderwerpen die in dit stuk aan de orde komen, zijn boeiend omdat je daar in het dagelijks leven zelf mee te maken krijgt of kunt krijgen. De regisseur heeft hiervoor snelle, geestige en soms een beetje absurde teksten en sketches gebruikt, ondersteund door allerlei geluidstechnieken om je écht in de situatie in te leven. Er is geen moment geweest dat ik me bij dit toneelstuk heb lopen vervelen.

8. Structuur.

De gebeurtenissen werden in een soort verhaalvorm gepresenteerd, waarbij van het één het ander kwam. Het leek wel een soort stripverhaal waardoor je elke keer in een ander stukje terechtkwam. De hoofdrolspeler springt elke keer in en uit zijn rol, van verteller naar de rol van Co. Elke keer weer spring je een stukje verder in de tijd en wissel je van plaats. Door de geluidseffecten en de tekst van de hoofdrolspeler begrijp je, dat Co zich weer in een andere tijd en zich op een andere plaats bevindt.

9. Recensie.

Ik vond dit een leuke voorstelling om te zien. Met heel weinig decorstukken zit je in een toneelstuk waarbij je je van alles kunt voorstellen. Een onderwerp wat me aanspreekt, een hoofdrolspeler die in een enorm tempo allerlei vreemde typetjes doet, serieuze onderwerpen die heel komisch gebracht worden (b.v. de zelfmoordles), humor, en mooie geluids en licht effecten.

De acteur Hugo Konings leeft zich in deze rol helemaal uit. Serieus, gek, schakelt constant over van het ene typetje naar het ander, springt, danst en zingt. Hij doet dit echt héél knap. Vooral omdat hij in zijn eentje alle rollen vertegenwoordigt.

Op de internet pagina van het Muzttheater heb ik alle recensies doorgelezen die er verschenen zijn over dit stuk. Alle recensies over dit stuk waren eigenlijk heel lovend. Een lekker tegendraads stuk (algemeen Dagblad), met onstuimige energie gespeeld (Noord Hollands Dagblad), sprankelende humor en innemend spel (Brabants Dagblad), niets dan lof over dit wonderlijke verhaal (CJP) etc. Ik heb een recensies bijgevoegd. Het enige minpuntje wat te vinden is, is dat men het stuk een beetje kort vindt. Dit heeft echter een reden. Het Muztheater geeft normaal voorstellingen op middelbare scholen en de lengte van hun voorstelling is aangepast aan de lengte van één lesuur.

Wanneer ik anderen een tip zou geven over deze voorstelling zou ik alleen maar zeggen, doen! Je hebt met deze voorstelling een leuke avond waar je eens lekker kunt lachen.

Recensie van het NRC HANDELSBLAD
4 oktober 2000
Mooi puberleed van Hugo Konings

Toen Co Starring op een morgen in de spiegel keek, ontdekte hij dat zijn gezicht in een Hiroshimakop vol kloppende karbonkels was veranderd. Even later in de bus lijdt hij aan een ochtenderectie en aan een plots opkomende liefde voor een stewardess die instapt. Puisten, buslul, verliefd. Co-starring van het MUZtheater lijkt op het eerste gezicht de zoveelste jongerenvoorstelling over puberleed. Maar al snel neemt het verhaal een vreemde wending en beleeft Co een merkwaardige rampendag die doet denken aan de film After Hours. Co wordt in elkaar gestampt ("En al dat geweld. Zinloos, hè?"), gekidnapt door de Roze Vrouw, en bijna getroffen door een neerstortende Boeing 747. Co-starring is een solo van Hugo Konings. In een praktisch leeg decor speelt hij direct op de zaal, met een scala aan rare stemmetjes en hevige reacties. Hij springt rond, duikt weg, schreeuwt en zweet als een stripfiguur. Konings weet met gemak de zaal mee te krijgen in zijn komische avontuur. Vooral de ingelaste info-blokjes over orgasmen en zelfmoord, waarin hij het contrast tussen de gevoelige onderwerpen en het vlotbedoelde voorlichtingsproza op de hak neemt, zijn een succes. Met grote vaart rent hij op de finale af. En passant zingt hij een paar liedjes en citeert hij op gevoelige wijze uit het Hooglied van Salomo. Met zijn hevige stemmingswisselingen en zijn schlemielengedrag weet Konings precies het pubergevoel te vangen: "Co wil anders zijn; talentvol; maar ook weer niet te opvallend." Konings wil naast vermaken ook iets vertellen over zelfmoord. Maar daar moeten we vooral niet te zwaar aan tillen. Hij wordt met gitaar en rare geluiden begeleid door Jan van Rijnsoever, een zwijgende veertiger in een pilotenjasje die achterop het podium zit, omringd door apparaten. In de laatste bijzin blijkt hij opeens een verrassende rol te vervullen. Meer verraad ik niet.

Wilfred Takken

Reactie op recensie.

Ik ben het helemaal met deze recensie eens omdat, er goed de belangrijkste aandachtspunten in genoemd worden die deze voorstelling zo succesvol maken. Bijvoorbeeld de rare stemmetjes en de hevige reacties en uitbeeldingen van de acteur. Ook worden de in het toneelstuk zo grappige infoblokjes genoemd, deze blokjes zijn zo grappig omdat ze zomaar onverwachts uit het niets lijken te komen. Wel vind ik dat er vermeld had mogen worden dat de voorstelling wat kort was, maart dat dit wel een reden heeft.