Boy Band is van oorsprong een Engelse musical, die vertaald is naar het Nederlands. De musical werd dan ook voor het eerst gespeeld in het Derby Playhouse op 16 april 1999 en verhuisde daarna naar het Gielgud Theatre in Londen op 27 mei 1999, waar de première plaatsvond op dinsdag 8 juni 1999.
Titel voorstelling: Boy Band
Auteur: Peter Quilter
Naam gezelschap: Melody Musical Productions
Naam regisseur: Peter Rowe
Naam vertaler script: Geert Bremer
Naam choreograaf: Stanley Burleson
Hoofdrolspelers: Charly Luske, Richard Rodermond, Duncan Anepool, Axel de Graaf, Ivo Chundro, Tanja Jess, Johnny Kraaijkamp jr. en Paul Groot.
Plaats en datum voorstelling: 6 januari 2001, de Flint in Amersfoort.
Plot
‘Boy Band’ gaat over vijf jongens met ieder hun eigen verhaal en hun eigen achtergrond. Zij worden bij elkaar gezet om een droom, die zij gezamenlijk delen te verwezenlijken. Dit gaat, zoals te verwachten valt, niet altijd samen met vriendschap en plezier, maar ook met de nodige problemen. De grote vraag in deze voorstelling is dan ook gericht op de vraag hoe ver mensen bereid zijn te gaan in het streven naar de vervulling van hun dromen. Wat is men bereid op te geven en hoelang duurt het voor men inziet dat het verwezenlijken van een droom niet hetzelfde is als het hebben van een droom?
De voorstelling begint tijdens het grote ArenA concert van de immens populaire jongensgroep. Tijdens dit concert worden alle roddels van de sensatiepers door de jongens de kop ingedrukt. Om dit te bereiken gaat het publiek mee terug in de tijd, naar het begin van een nieuw te starten jongensgroep.
Na een aantal auditieronden worden vijf jongens bij elkaar gezet om als een nieuwe jongensgroep hun manager uit het slop te halen. Ze tekenen het (wurg)contract en zien een zonnige toekomst in het vooruitzicht. Wayland, de manager, ziet dit anders. Hij ziet de vijf jongens als een product dat hij heeft samengesteld en waar hij dus alle zeggenschap over heeft. Hij is van mening dat hij in ruil voor de dromen die hij voor de jongens verwezenlijkt het recht heeft hen voor te schrijven wat ze zowel professioneel als privé moeten doen en moeten laten. De band wordt een groot succes en de fans zijn niet meer bij de jongens weg te slaan. Na de tweede CD wordt er een groot concert in het ArenA stadion georganiseerd en daarna zullen de jongens ook daadwerkelijk iets gaan verdienen aan hun werk (dit was vastgesteld in het contract). De manager is echter wat anders van plan, na het concert wil hij de jongens dumpen en verder gaan met z’n eigen carrière. Intussen lopen de spanningen tussen de jongen onderling hoog op. De een heeft drugsproblemen en de ander heeft stiekem een vriendin en een kind (wat niet van Wayland mag). De vraag is of het concert nog wel zal doorgaan en de groep zal blijven bestaan. Doordat de assistenten van de manager (Mandy en Robert) de jongens vertellen wat Wayland met hen van plan is, verdwijnen de onderlinge ruzies en vormen ze een front tegen Wayland. Ze zetten een nieuw contract op, met daarin alle vrijheid die ze maar willen. Wayland moet het wel tekenen, anders is zijn carrière over. Het verhaal eindigt met het concert in de ArenA, waar het verhaal ook begonnen is. Alleen nemen ze je deze keer niet mee terug in de tijd, maar zingen de jongens zo’n vijf nummers, waarna de musical afgelopen is.
Conflicten
In de musical komen veel conflicten voor. De meeste zijn tussen de leden van Boy Band en hun manager Wayland. Ze maken ruzie over het lage salaris dat ze krijgen (100 pond per week) en over het feit dat ze geen enkele vrijheid hebben. Ook hebben Many en Wayland vaak ruzie, omdat Mandy voor de groep opkomt en vindt dat Wayland ze onrecht aandoet. Ondanks dit hebben ze toch een relatie met elkaar. Verder wordt de (homoseksuele) Robert ontslagen, omdat hij op het punt stond om met Matt te zoenen toen Wayland binnen kwam. Wayland ontslaat Robert, omdat het niet goed is voor de reputatie van Boy Band, als blijkt dat een van de leden homo is. Door Robert’s ontslag komen de leden van Boy Band in opstand tegen Wayland, waardoor hij onder andere het nieuwe contract tekent en Robert weer aanneemt.
Het toneelbeeld
De voorstelling vond plaats in de Flint, een niet erg groot theater, maar dat creëerde juist wel een gezellig sfeertje. Boy Band is een musical waarbij de songs worden gepresenteerd als een soort live-concert dat wordt opgevoerd voor een publiek. De mensen in de zaal bevinden zich dan eigenlijk in de concertzaal, i.p.v. in het theater. Daar tussendoor zitten de gespeelde dialoogscènes die leiden tot/of voortkomen uit de songs. Bij de dialoogscènes is het beeld net als met een toneelstuk, er wordt dan ook geen contact gemaakt met het publiek, terwijl dat wel zo is bij de concertscènes.
Het decor verschilde heel erg. De ene keer speelde het verhaal zich af op het podium (tijdens een concert), de andere keer speelde het verhaal zich in het kantoor van Wayland af. Ook waren er scènes in de studio (om nieuwe liedjes op te nemen), in de kleedkamers, bij de fotograaf, in het café en op straat. Telkens werd het decor hiervoor veranderd, maar dat koste niet erg veel tijd, omdat er een soort draaischijf op het podium stond. Als ze die omdraaien, kan er aan de andere kant (onzichtbaar voor het publiek in de zaal) een nieuw decor neergezet worden.
Verder was het licht niet erg verschillend, telkens een ‘gelig licht’, waardoor er een normaal, allerdaags sfeertje werd gecreëerd. Alleen tijdens de concerten was het licht spectaculair, met veel verschillende kleuren en effecten.
De jongens van Boy Band wisselden steeds van kleren, ook vanwege de verschillende concerten. Mandy en Robert zagen eer ook steeds anders uit. Dit om duidelijk te maken dat de gebeurtenissen in de musical zich afspelen in een aardig lange tijd (zo’n drie jaar). Alleen Wayland bleef dezelfde boeman, met de hele tijd een net pak aan. Alleen in het begin van de carrière van Boy Band had hij nog gewoon een spijkerbroek met overhemd aan.
Het theaterverslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden