Aya

Algemene info Danstheater Aya danste de voorstelling Eindtijd; een moderne dansvoorstelling. Het woord modern is een verzamelnaam voor verschillende dansstijlen. Het is een reactie op de strakke regels van het klassieke ballet van de negentiende eeuw. Dansers en choreografen gingen experimenteren. Hiermee begonnen ze een eigen bewegingstaal te ontwikkelen. Door deze ontwikkeling kon de dans heel verschillend zijn, soms heel technisch, soms met veel expressiviteit. Aya gebruikt een combinatie van beide vormen: er wordt gedanst op een acterende manier waarbij de dansers rauwe fysieke uitdrukkingskracht afwisselen met technische, moderne dans. Tijdens de voorstellingen wordt er ook gepraat en gezongen, dit verklaart ook meteen de naam danstheater. De choreografie en regie zijn in handen van Wies Bloemen (hier links). Ze heeft een directe en ongepolijste stijl. Ze probeert een serieus onderwerp te gebruiken in haar voorstellingen, maar er moet ook humor inzitten. Wies heeft de voorstelling Eindtijd aan haar vader opgedragen. Eindtijd is het slotdeel van een viertal voorstellingen: 4tijden, de andere drie voorstellingen zijn Bronstijd over seks en erotiek, Schrijntijd over ongelukkige liefde en Tegentijd over `anders zijn´. Wies Bloemen richtte in 1991 danstheater Aya op. De inbreng van haar jonge dansers is voor haar heel belangrijk. Jongeren moeten zich kunnen identificeren met de dansers op het podium. Aya is een stempel symbool van de Ashanti’s, een Ghanese stam, zij gebruiken deze stempel om hun koningskleden te bestempelen. Voor het danstheater betekent Aya: I’m not afraid of you. De Voorstelling De voorstelling werd gedanst in één van de gymzalen van onze school. In de zaal zelfs was een dans arena gebouwd, het was geen podium want het was gewoon op gelijke hoogte met het publiek. De vloer was bedekt met een soort van mat, achter die mat hing tot op grote hoogte een zilveren doek om de achtergrond weg te werken, dit diende ook als doorgang. Aan beide kanten van de mat stond een bushokje. Deze hadden een symbolische betekenis, namelijk die van het op reis zijn. Verder stond er een muziekinstallatie aan de kant met boxen aan beide kanten en hingen er lampen voor. De dansers gebruikten naar mijn idee allerlei elementen uit verschillende stijlen, zoals streetdance, breakdance, electric boogie, maar ook klassiek. De dansers dansten op schoenen, geen spitzen, maar een soort van gympen. Er werd veel gesprongen en gerend in de voorstelling, ook werd er veel gebruikt gemaakt van vloerbewegingen. De ruimte werd zowel in de hoogte als in de breedte gebruikt. Ook werd er gebruikt gemaakt van de vloer. Er werden sprongen gemaakt en mensen werden in de lucht gegooid. Er waren ook bewegingen die de hele breedte van de mat besloegen, bijvoorbeeld toen de hele groep aan het dansen was. Vloerbewegingen waren er ook in de voorstelling, één van de dansers zat bijvoorbeeld op de vloer te huilen. Later werd er ook nog verdriet geuit boven en op een grafkist. De voorstelling kende stukken waarin alle vijf de dansers op de vloer waren, maar ook delen waarin er solo werd gedanst. Een scène die ik me nog goed kan herinneren was de scène met de man en een vrouw. Zij had een heleboel verdriet en hij probeerde haar te troosten, maar ze liep steeds weg. Uiteindelijk zegt zij tegen hem dat hij ook zijn verdriet moet tonen door te huilen maar dat kan hij dan niet. Ook was er nog een scène waarin de hele groep met een grafkist over het podium liep te schudden, een traditioneel Surinaams gebruik. Een vrouw huilde alleen bij de grafkist. Er werd nog gezongen, gerapt en gebeatboxt, door de man en twee vrouwen. Dit vond ik overigens erg goed, de vrouw kon erg goed beatboxen. De leukste scène was die waarin de vier vrouwen om het hardst klaar aan het komen waren, dit wekte nogal wat leuke reacties op bij de jongens

Kostuums waren niet echt belangrijk in de voorstelling, de dansers dragen gewoon gemakkelijk zittende kleding waarin goed gedanst kon worden. In één scène speelde de man de dood, hierbij droeg hij witte grime op zijn gezicht en een soort cape van zwart plastic. De muziek in de voorstelling was een typisch voorbeeld van de jongerencultuur. Er werden aan het begin harde trancebeats in de voorstelling gebruikt, maar er was ook gitaarmuziek (van Jimi Hendrix). De leukste vond ik de beatbox waarbij ook gerapt en gezongen werd. Verder was er ook nog een nummer uit de musical Fame. Er werd op muziek gedanst, er werd muziek gemaakt zonder dans en er werd gedanst zonder muziek. Dit nummer bevatte de zin: I want to live forever, als verwijzing naar het thema leven en dood. Er werd vooral soepel gedanst, de vormen werden ook vaak herhaald. De vormen werden subtiel en licht gedanst. Er waren veel sprongen in de voorstellingen, maar er werden bijvoorbeeld ook mensen opgetilt. De thema’s van de voorstelling waren: omgaan met verlies, leven en dood en verdriet. Dit kwam tot uiting in huilende dansers op het toneel, iemand die heel open verteld over het verlies van haar vader toen ze nog een klein meisje was, verhalen over hoe men denkt over een leven na de dood en mensen die hun kop onder water steken van kwaadheid. Het draaide echter niet alleen om de dood, maar ook om het leven dat in de voorstelling tot uiting kwam via het uibeelden van seks, het begin van leven. De voorstelling draaide om het uitbeelden van emoties. Kort gezegd beeldde de voorstelling allerlei menselijke emoties op die bij het thema leven en dood kwamen kijken. Maar ook was er de boodschap dat ieder mens anders met verlies omgaat en dat sommige mensen hun verdriet heel extreem uiten (schoppen en schreeuwen), terwijl andere mensen het verdriet heel stilletjes verwerken. Ik vond het een goede voorstelling met een gewaagd thema. Het thema was natuurlijk niet echt vrolijk op papier, maar de voorstelling was allesbehalve droevig. Ik vond vooral de beatbox scène erg goed, omdat de vrouw die beatboxte dat zo ontzettend goed kon. Verder was het handig dat de voorstelling op school plaatsvond, zo hoefde je niet zelf wat uit te kiezen en was je niet veel tijd kwijt aan het reizen naar de voorstelling. De lengte van de voorstelling was precies goed, het had niet langer moeten duren want dan was het vervelend geworden en zouden de dansers in herhaling zijn gevallen. Al met al heb ik een leuke middag gehad.