Inleiding:
We kregen het idee van ons leven thuis: nou ja, we wilden naar het Stedelijk museum gaan! Nou dan kan ik (Sandra) nog wel een extra verslagje in mijn kunstdossier gebruiken!. Op het internetadres van het Stedelijk museum heb ik wat achtergrond informatie, dat zal ik hieronder kort even samenvatten:
Het Stedelijk museum is een van Europa’s belangrijkste museum voor de moderne kunst. In het museum hangen vooral schilderijen van de tweede helft van de 20e eeuw. Het Stedelijk museum staat vooral bekend door de collectie schilder- en beeldhouwkunst, tekeningen, prenten, fotografie, grafische vormgeving, toegepaste kunst en nieuwe media. Ook is het museum erg bekend geworden om zijn mooie tentoonstellingen. Er worden namelijk vaak tentoonstellingen gehouden over bekende, moderne en hedendaagse kunstenaars, maar ook de werken van de iets minder bekende kunstenaars worden vaak tentoongesteld. Ook de vaste collectie van het Stedelijk museum is steeds weer anders tentoongesteld.
*Mijn verwachtingen van het museumbezoek: dat er veel en vooral mooie tentoonstellingen te zien zijn. Ik hoop ook dat er schilderijen hangen van bekende schilders.
*Schilderij 1: Piet Mondriaan.
Het schilderij is gemaakt door Piet Mondriaan. Het schilderij is gemaakt in 1920 en men noemt het: Compositie met rood, geel en blauw. De materialen die gebruikt zijn om dit schilderij te maken zijn: olieverf op doek en penselen. Het schilderij heeft de volgende afmetingen: 51,5 bij 61 cm. Mondriaan heeft in dit schilderij uitsluitend horizontale en verticalen lijnen gebruikt. De kleuren heeft hij beperkt tot rood, geel en blauw. Dat wil zeggen dat het primaire kleuren zijn. Het geheel is glad geschilderd, er zijn namelijk nauwelijks sporen van penseelstreken te zien. Door deze manier van schilderen wilde Mondriaan elke suggestie van een herkenbare vorm of van een meetbare diepte vermijden.
Op de vraag wat er te zien is op dit schilderij, dat Mondriaan zelf compositie noemde, zijn verschillende antwoorden te geven.
Je zou kunnen zeggen dat het een compositie is van rechthoekige kleurvakken, die door brede zwarte lijnen van elkaar gescheiden zijn. Per vlak is er steeds één kleur gebruikt: rood, geel of blauw. Verder zijn er witte, zwarte en grijze vlakken. De vakken rechts en links hebben een staand formaat, de vakken langs de onder- en bovenrand een liggend formaat. Het witte vlak in het midden, dat bovendien als niet enige rechthoekig maar ook vierkant is, werkt als een leegte waaromheen de andere vlakken als vaste lichaamsdelen gerangschikt zijn.
Het schilderij dient voor de rust, want de horizontale en verticale lijnen geven ons een idee van rust. Mondriaan wilde door de verhoudingen tussen de lijnen en vlakken rust en evenwicht zichtbaar maken. Het lijkt allemaal gemakkelijk maar dat is het niet. Het schilderen is gemakkelijk, maar je moet alles wel in de juiste verhoudingen krijgen. Mondriaan is met dit schilderij zo ongeveer vier tot vijf jaar mee bezig geweest.
* Schilderij 2: Kasimir Malewitch.
Het schilderij is gemaakt door Kasimir Malewitch. Het schilderij is gemaakt in 1915 en men noemt het: Het Suprematistische schilderij. De materialen die gebruikt zijn om dit schilderij te maken zijn: olieverf op doek en penselen. Het schilderij heeft de volgende afmetingen: 101,5 bij 62 cm. Alle vormen zijn uit vrije hand geschilderd. Wanneer je het werk van dichtbij bekijkt, zie je dat geen enkele lijn recht is. Soms zijn de potloodlijnen van de ondertekening nog zichtbaar door de verf heen. Malewitch heeft deze potloodvormen kennelijk ingeschilderd met verf, wat te zien is aan de verschillende richtingen van de penseelstreken. Vaak is hij ook afgeweken van de oorspronkelijke tekening en heeft hij al schilderend nieuwe vormen toegevoegd.
Bij het eerste blik op het schilderij zie je gekleurde vakjes op een witte achtergrond. De vakjes zijn verschillend van grote en kleur en gaan alle richtingen uit. Wanneer je er langer naar kijkt zou het schilderij ook een momentopname kunnen zijn van bewegende vormen. Het rood van het vierkant onderaan bijvoorbeeld, het lijkt naar voren te komen en los te raken van de drie balken erachter. De kleine en donkere vormen rechts van dit vierkant lijken naar beneden te komen vallen. De grote zwarte vorm op de bovenste helft van het schilderij ligt schuin in het veld en geeft de indruk een beweging naar links boven te maken, waar ook nog enkele zwarte vormpjes te zien zijn. Of de zwarte vormpjes nu aangetrokken worden door de grote zwarte vorm, of juist die zwarte vorm meetrekken is niet helemaal duidelijk. Zo kun je je ook afvragen welke richting de vormen op (of voor) dit zwarte vlak uit gaan en of ze elkaar aantrekken, afstoten, in evenwicht houden of dat ze elkaar slechts passeren.
Wat Malewitch in zijn schilderijen uit heeft willen beelden, wat hij er mee bedoelde, kunnen we lezen in de vele teksten die hij schreef. Het werk waar het hier om gaat heeft als titel ‘Suprematistisch schilderij’. Suprematisme is een zelfbedacht woord van Malewitch om het werk dat hij rond 1915 begon te maken, mee aan te duiden. ‘…Onder Suprematisme versta ik de suprematie – het oppergezag – van het zuivere gevoel in de beeldende kunst…’
Op de Suprematistische schilderijen worden geen herkenbare dingen afgebeeld maar er zijn uitsluitend geometrische vormen te zien: vierkanten, rechthoeken, balken, driehoeken en soms cirkels en ovalen, die door de wijze waarop ze zijn samengebracht op het doek de indruk geven van beweging, van zweven, opstijgen, vallen… De kleuren staan in dienst van de dynamiek: zij geven het ‘gewicht’ van de vormen aan, lichter of zwaarder. ‘…wanneer we het doek analyseren, zien we allereerst een raam waardoor we het leven ontdekken’, schrijft Malewitch, ‘Het Suprematistische doek reproduceert een witte en juist geen blauwe ruimte. De reden is duidelijk: blauw geeft niet de ware indruk van het oneindige. De stralen van het zien worden tegengehouden in de blauwe hemelkoepel en kunnen niet in het oneindige doordringen. Het Suprematistische wit laat de optische straal passeren zonder enige barrière op te werpen. We zien bewegende lichamen…’
Malewitch vindt dat een kunstenaar in zijn werk naar eigentijdse vormen moet zoeken. Hij is zeer onder de indruk van de nieuwste verworvenheden van de technische vooruitgang: de machines, de vliegtuigen, het gebruik van elektriciteit. Hij gelooft dat de toepassing van nieuwe technieken de mens kan losmaken van het aardse bestaan en hen kan bevrijden van de gebondenheid aan de aardse dingen. Daarom vindt hij dat een kunstenaar zich niet moet bezighouden met het afbeelden van die dingen: er zijn wezenlijker zaken in het heelal die de mens alleen maar gevoelsmatig kan benaderen. Aan deze gevoelens probeert hij uitdrukking te geven in pure kleurvormen en in de suggestie van beweging.
De beoordeling:
Toen ik in het museum kwam, was mijn eerste indruk dat het een vooral groot en best wel mooi museum was.De kunst die in het museum hing was vooral van onbekende schilders en tekenaars. Ik had gehoopt dat er meer schilderijen hingen van schilders die een beetje bekend waren. Ik heb eigenlijk alleen maar 2 schilderijen gezien van een beetje bekende schilders, eentje van Piet Mondriaan en eentje van Vincent van Gogh. Ik vond dit toch erg jammer omdat je toch anders tegen de schilderijen van de onbekende schilders aankijkt. Er hingen in 1 zaal allemaal schilderijen die allemaal op elkaar leken en als je dan één van die schilderijen niet mooi vindt dan vindt je die andere ook meteen niet mooi, dus dan kan je die zaal gelijk wel overslaan en dat is toch zonde. Ze hadden beter verschillende schilderijen in 1 zaal kunnen hangen. Ik heb wel geleerd hoe je beter tegen een schilderij aan gaat kijken en wat de gedachte er nou precies van is. Achteraf was het toch allemaal wel leuk……(gelukkig maar!, want Ckv. Moet natuurlijk wel leuk blijven!
We kregen het idee van ons leven thuis: nou ja, we wilden naar het Stedelijk museum gaan! Nou dan kan ik (Sandra) nog wel een extra verslagje in mijn kunstdossier gebruiken!. Op het internetadres van het Stedelijk museum heb ik wat achtergrond informatie, dat zal ik hieronder kort even samenvatten:
Het Stedelijk museum is een van Europa’s belangrijkste museum voor de moderne kunst. In het museum hangen vooral schilderijen van de tweede helft van de 20e eeuw. Het Stedelijk museum staat vooral bekend door de collectie schilder- en beeldhouwkunst, tekeningen, prenten, fotografie, grafische vormgeving, toegepaste kunst en nieuwe media. Ook is het museum erg bekend geworden om zijn mooie tentoonstellingen. Er worden namelijk vaak tentoonstellingen gehouden over bekende, moderne en hedendaagse kunstenaars, maar ook de werken van de iets minder bekende kunstenaars worden vaak tentoongesteld. Ook de vaste collectie van het Stedelijk museum is steeds weer anders tentoongesteld.
*Mijn verwachtingen van het museumbezoek: dat er veel en vooral mooie tentoonstellingen te zien zijn. Ik hoop ook dat er schilderijen hangen van bekende schilders.
*Schilderij 1: Piet Mondriaan.
Het schilderij is gemaakt door Piet Mondriaan. Het schilderij is gemaakt in 1920 en men noemt het: Compositie met rood, geel en blauw. De materialen die gebruikt zijn om dit schilderij te maken zijn: olieverf op doek en penselen. Het schilderij heeft de volgende afmetingen: 51,5 bij 61 cm. Mondriaan heeft in dit schilderij uitsluitend horizontale en verticalen lijnen gebruikt. De kleuren heeft hij beperkt tot rood, geel en blauw. Dat wil zeggen dat het primaire kleuren zijn. Het geheel is glad geschilderd, er zijn namelijk nauwelijks sporen van penseelstreken te zien. Door deze manier van schilderen wilde Mondriaan elke suggestie van een herkenbare vorm of van een meetbare diepte vermijden.
Op de vraag wat er te zien is op dit schilderij, dat Mondriaan zelf compositie noemde, zijn verschillende antwoorden te geven.
Je zou kunnen zeggen dat het een compositie is van rechthoekige kleurvakken, die door brede zwarte lijnen van elkaar gescheiden zijn. Per vlak is er steeds één kleur gebruikt: rood, geel of blauw. Verder zijn er witte, zwarte en grijze vlakken. De vakken rechts en links hebben een staand formaat, de vakken langs de onder- en bovenrand een liggend formaat. Het witte vlak in het midden, dat bovendien als niet enige rechthoekig maar ook vierkant is, werkt als een leegte waaromheen de andere vlakken als vaste lichaamsdelen gerangschikt zijn.
Het schilderij dient voor de rust, want de horizontale en verticale lijnen geven ons een idee van rust. Mondriaan wilde door de verhoudingen tussen de lijnen en vlakken rust en evenwicht zichtbaar maken. Het lijkt allemaal gemakkelijk maar dat is het niet. Het schilderen is gemakkelijk, maar je moet alles wel in de juiste verhoudingen krijgen. Mondriaan is met dit schilderij zo ongeveer vier tot vijf jaar mee bezig geweest.
* Schilderij 2: Kasimir Malewitch.
Het schilderij is gemaakt door Kasimir Malewitch. Het schilderij is gemaakt in 1915 en men noemt het: Het Suprematistische schilderij. De materialen die gebruikt zijn om dit schilderij te maken zijn: olieverf op doek en penselen. Het schilderij heeft de volgende afmetingen: 101,5 bij 62 cm. Alle vormen zijn uit vrije hand geschilderd. Wanneer je het werk van dichtbij bekijkt, zie je dat geen enkele lijn recht is. Soms zijn de potloodlijnen van de ondertekening nog zichtbaar door de verf heen. Malewitch heeft deze potloodvormen kennelijk ingeschilderd met verf, wat te zien is aan de verschillende richtingen van de penseelstreken. Vaak is hij ook afgeweken van de oorspronkelijke tekening en heeft hij al schilderend nieuwe vormen toegevoegd.
Bij het eerste blik op het schilderij zie je gekleurde vakjes op een witte achtergrond. De vakjes zijn verschillend van grote en kleur en gaan alle richtingen uit. Wanneer je er langer naar kijkt zou het schilderij ook een momentopname kunnen zijn van bewegende vormen. Het rood van het vierkant onderaan bijvoorbeeld, het lijkt naar voren te komen en los te raken van de drie balken erachter. De kleine en donkere vormen rechts van dit vierkant lijken naar beneden te komen vallen. De grote zwarte vorm op de bovenste helft van het schilderij ligt schuin in het veld en geeft de indruk een beweging naar links boven te maken, waar ook nog enkele zwarte vormpjes te zien zijn. Of de zwarte vormpjes nu aangetrokken worden door de grote zwarte vorm, of juist die zwarte vorm meetrekken is niet helemaal duidelijk. Zo kun je je ook afvragen welke richting de vormen op (of voor) dit zwarte vlak uit gaan en of ze elkaar aantrekken, afstoten, in evenwicht houden of dat ze elkaar slechts passeren.
Wat Malewitch in zijn schilderijen uit heeft willen beelden, wat hij er mee bedoelde, kunnen we lezen in de vele teksten die hij schreef. Het werk waar het hier om gaat heeft als titel ‘Suprematistisch schilderij’. Suprematisme is een zelfbedacht woord van Malewitch om het werk dat hij rond 1915 begon te maken, mee aan te duiden. ‘…Onder Suprematisme versta ik de suprematie – het oppergezag – van het zuivere gevoel in de beeldende kunst…’
Malewitch vindt dat een kunstenaar in zijn werk naar eigentijdse vormen moet zoeken. Hij is zeer onder de indruk van de nieuwste verworvenheden van de technische vooruitgang: de machines, de vliegtuigen, het gebruik van elektriciteit. Hij gelooft dat de toepassing van nieuwe technieken de mens kan losmaken van het aardse bestaan en hen kan bevrijden van de gebondenheid aan de aardse dingen. Daarom vindt hij dat een kunstenaar zich niet moet bezighouden met het afbeelden van die dingen: er zijn wezenlijker zaken in het heelal die de mens alleen maar gevoelsmatig kan benaderen. Aan deze gevoelens probeert hij uitdrukking te geven in pure kleurvormen en in de suggestie van beweging.
De beoordeling:
Toen ik in het museum kwam, was mijn eerste indruk dat het een vooral groot en best wel mooi museum was.De kunst die in het museum hing was vooral van onbekende schilders en tekenaars. Ik had gehoopt dat er meer schilderijen hingen van schilders die een beetje bekend waren. Ik heb eigenlijk alleen maar 2 schilderijen gezien van een beetje bekende schilders, eentje van Piet Mondriaan en eentje van Vincent van Gogh. Ik vond dit toch erg jammer omdat je toch anders tegen de schilderijen van de onbekende schilders aankijkt. Er hingen in 1 zaal allemaal schilderijen die allemaal op elkaar leken en als je dan één van die schilderijen niet mooi vindt dan vindt je die andere ook meteen niet mooi, dus dan kan je die zaal gelijk wel overslaan en dat is toch zonde. Ze hadden beter verschillende schilderijen in 1 zaal kunnen hangen. Ik heb wel geleerd hoe je beter tegen een schilderij aan gaat kijken en wat de gedachte er nou precies van is. Achteraf was het toch allemaal wel leuk……(gelukkig maar!, want Ckv. Moet natuurlijk wel leuk blijven!
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden