Israel en De Palestijnen

Israël en de Palestijnen zijn nog niet klaar voor vrede

Het conflict tussen Israël en de Palestijnen duurt nu al 100 jaar. Na de ondertekening van de Oslo-akkoorden leek de vrede binnen handbereik. Echter, de gebeurtenissen van de afgelopen maand trekken de mogelijkheden voor vrede binnen korte tijd in twijfel. Het blijkt dat beide partijen nog te ver uit elkaar liggen.

Bij een enquête van 3 weken geleden bleek bijvoorbeeld, dat 75% van de Palestijnen oorlog met Israël wil en slechts 60% van de Israëliërs bereid is tot vrede met de Palestijnen met de teruggave van praktisch alle bezette gebieden. Tevens heerst onder de Palestijnse bevolking grote ontevredenheid door de slechte economische toestand, hoge werkloosheid, onvoldoende voorzieningen (te denken aan huizen, drinkwater etc.) en weinig vooruitzichten. Uit deze ontevredenheid komen de rellen tegen Israël voort, terwijl ze het eigenlijk zouden moeten zoeken bij hun corrupte en ondemocratische regering.

Ook is de Israëlische bevolking te verdeeld over de concessies die Israël dan wel niet moet doen om vrede met de Palestijnen te kunnen bereiken. Bij de laatste 3 verkiezingen was het aantal aanhangers van links en rechts vrijwel gelijk. De moord op Yitzhak Rabin is bijvoorbeeld toe te schrijven aan de verdeeldheid binnen de Israëlische samenleving m.b.t. de vrede. Rabin werd n.l. vermoord door een Israëlische aanhanger van een extreemrechtse partij.

Een ander argument is, dat de huidige Israëlische premier Barak door de Palestijnen beschouwd wordt als een arrogante leider die niet bereid is tot openlijk overleg. Dit terwijl de Israëliërs Arafat, de Palestijnse leider, beschouwen als onbetrouwbaar en wispelturig omdat hij zijn afspraken niet nakomt. Toch zeggen zowel Israëliërs als Palestijnen dat ze hoe dan ook in het gebied blijven wonen en toch tot een vreedzame oplossing zullen moeten komen. Maar zoals het nu staat lijkt die oplossing nog lang niet voor de hand liggend. Ook heeft Barak bij vredesonderhandelingen met de Palestijnen vele grote concessies gedaan; territoriale concessies, concessies t.a.v. vluchtelingenterugkeer en concessies bij andere geschilpunten. Echter, Arafat weigerde om van Palestijnse kant hier ook maar iets tegenover te stellen en een vrede moet van twee kanten komen.

Het blijkt dus, dat de beide partijen eerst afzonderlijk hun problemen op moeten lossen, voordat hun pogingen tot vrede werkelijk tot uitwerking kunnen komen. Pas als de Palestijnen zich realiseren, dat een vrede voor hen economische voorspoed biedt en pas wanneer bij de Israëliërs de verdeeldheid verminderd is, zijn de beide partijen klaar voor een definitieve vrede.