Anorexia

Inleiding: Wat is anorexia nervosa? De naam anorexia nervosa (verkort tot anorexia) betekent letterlijk 'gebrek aan eetlust door nerveuze oorzaken'. Deze naam is eigenlijk misleidend, omdat de patiënten die hieraan lijden geen gebrek aan eetlust hebben, maar juist doelbewust proberen hun eetlust en hongergevoel te onderdrukken. Anorexia zou eigenlijk beter 'magerzucht' of 'lijnziekte' genoemd kunnen worden, want de patiënten hebben een onweerstaanbare drang om af te vallen. Ze zijn er als het ware aan verslaafd en gaan ermee door, zelfs als zij al sterk zijn vermagerd. Alles wat te maken heeft met eten, gewicht en lichaamsomvang is een obsessie voor anorexia-patiënten. Vaak eten anorexia-patiënten iedere dag dezelfde dingen volgens een zichzelf opgelegd ritueel. Iedere afwijking van dit strikte regime kan paniek oproepen en wordt daarom op alle mogelijke manieren vermeden. Sommige patiënten kunnen dit regime niet voortdurend volhouden en hebben bij tijd last van eetbuien, waarbij ze in korte tijd veel eten naar binnen werken. Na zo'n eetbui voelen ze zich erg wanhopig en willen het eten zo snel mogelijk weer kwijt. Dit doen ze dan vaak door zelf opgewekt braken of door het gebruik van laxeermiddelen. Om nog meer af te vallen dwingen anorexia-patiënten zichzelf vaak tot overmatige lichamelijke activiteit. Sommige patiënten beoefenen bijvoorbeeld twee uur per dag aerobics, joggen dagelijks 10 kilometer of doen iedere avond op hun kamer 500 buikspieroefeningen. Hoewel de patiënten erg mager - soms zelfs extreem mager - kunnen worden, blijven zij zichzelf dik voelen. Er is dus sprake van een sterk vertekend lichaamsbeeld. Het is zelfs zo dat naarmate het gewicht lager wordt patiënten steeds banger worden om aan te komen. Een pondje erbij wordt dan als een regelrechte ramp ervaren. Hoewel anorexia-patiënten wel bij anderen opmerken dat die te mager zijn, blijven zij hun eigen toestand tegenover zichzelf en anderen vaak lang ontkennen. Ze proberen hun eetgedrag en de lichamelijke gevolgen daarvan voor anderen verborgen te houden uit angst voor druk die anders op hen uitgeoefend zal worden om aan te komen. Anorexia- patiënten kunnen daarom lang volhouden dat er niets met hen aan de hand is. De lichamelijke gevolgen: Anorexia-patiënten kunnen door hun eetgedrag erg vermageren. Door de ondervoeding en vermagering kunnen veel lichamelijke klachten optreden. • Bij vrouwen stopt de menstruatie want de hormonen die voor de menstruatiecyclus zorgen nemen af tot het niveau van voor de puberteit. Het uitblijven van de menstruatie gaat gepaard met tijdelijke onvruchtbaarheid. • De ademhaling en de hartslag worden trager. Ook de bloeddruk daalt. Dit komt doordat het lichaam bij dalend gewicht en verminderde voedselinname zoveel mogelijk overschakelt op besparing in de stofwisseling. Als gevolg hiervan voelen de patiënten zich dikwijls erg moe, duizelig, lusteloos, depressief. • Doordat er weinig eten wordt verbrand, daalt de lichaamstemperatuur en hebben de patiënten last van koude, blauwe handen en voeten. Ook kan, als gevolg van de lage lichaamstemperatuur, een donsachtige beharing in het gezicht, op de armen, borst en rug ontstaan. • De conditie van het gebit en de haren verslechtert. Er kan haaruitval optreden. De huid wordt droog en schilferig en verslapt. • Door de beperking van de voedselinname kan verstopping optreden. Dit is voor een anorexiapatiënte vaak een reden om in paniek te raken en haar toevlucht te nemen tot braken of laxeermiddelen. • Bij extreme vermagering ontstaat vaak een vochtophoping (oedeem) in de onderbenen. • Als patiënten sterk vermageren wordt spierweefsel afgebroken. • Het honger- en verzadigingsmechanisme raakt volkomen verstoord. De patiënten voelen op den duur niet meer wanneer ze honger hebben of negeren het hongergevoel. • Anorexia-patiënten slapen vaak slecht. Meestal slapen zij moeilijk in of zijn al vroeg weer wakker. Vaak lossen zij dit probleem op door 's morgens vroeg al weer met werk, studie of andere activiteiten te beginnen. • Door het ontoereikende of eenzijdige dieet kunnen tekorten aan bepaalde mineralen en vitamines ontstaan. Bij patiënten die laxeer- en/of plasmiddelen gebruiken en/of regelmatig braken kunnen ernstige stoornissen in de elektrolytenhuishouding ontstaan, in het bijzonder een tekort aan kalium. Dit kan leiden tot nier- en leverbeschadigingen, spierkrampen, hartritmestoornissen en zelfs hartstilstand. Bijna alle lichamelijke symptomen verdwijnen wanneer de patiënten weer een stabiel, normaal gewicht hebben bereikt. Als de ziekte echter vele jaren duurt, kan onherstelbare schade aangericht worden. Bij vrouwen die langdurig niet menstrueren, kan op den duur botafbraak (osteoporose) ontstaan. Hierdoor neemt de kans op botbreuken toe. Al met al is het beslist niet overdreven om anorexia nervosa als een lichamelijk gevaarlijke ziekte te beschouwen. De sociale gevolgen

Mensen met anorexia voelen zich vaak geïsoleerd en verlaten. De omgeving begrijpt niet dat de patiënten hun lichaam heel anders ervaren dan anderen het zien. De vermagering en het abnormale eetgedrag roepen veel onbegrip en bezorgdheid op bij familie en vrienden. Daarom proberen zij hun eetstoornis zo veel mogelijk verborgen te houden en zullen zij allerlei smoesjes en uitvluchten verzinnen. Anorexia-patiënten zijn eigenlijk voortdurend bezig met het plannen en geheimhouden van hun eetgedrag. Dit veroorzaakt veel stress. Iets gewoons als een etentje of een verjaardagsfeestje kan anorexia-patiënten erg nerveus maken. Door de stress worden ze kwetsbaar, onzeker, dwingerig of snel geïrriteerd en hebben ze last van grote stemmingswisselingen. Ze moeten van zichzelf aan een heleboel regels voldoen en worden in hun denken en doen erg in beslag genomen door hun ziekte. Anorexia-patiënten gaan zich op den duur steeds meer afzonderen van de mensen om hen heen. Ze zijn uiteindelijk alleen nog maar bezig met wèl of niet eten, met dik of dun zijn, of met hardlopen, fietsen of zwemmen. Hoewel ze vaak grote moeite doen om zich zo aangepast mogelijk te gedragen, zijn zij zo door hun ziekte geobsedeerd, dat zij haast niets meer voor andere mensen of zaken kunnen voelen. Zij komen daardoor al gauw in een sociaal isolement. Mijn stelling: We kunnen meisjes met anorexia dwingen tot een opname. Mijn argumenten voor deze stelling: Ik vind dat we meisjes kunnen dwingen om hen op te laten nemen in een RIAGG, een polikliniek van een psychiatrisch ziekenhuis of een speciaal behandelcentrum voor eetstoornissen. Ik ga nu met een aantal argumenten duidelijk maken waarom ik dat vind.  Deze gevaarlijke ziekte kan tot de dood leiden. Als we bij ernstige vermagering de anorexia- patiënten niet dwingen tot een opname kunnen ze sterven door de lichamelijke gevolgen van deze ziekte, bijvoorbeeld een hartstilstand. Alleen doordat deze meisjes weer op een normaal en stabiel gewicht komen kunnen ze het overleven. Vaak willen meisjes met anorexia niet aankomen, dan vind ik dat men haar kan dwingen, en als ze niet wilt eten mogen we sondevoeding toe dienen om hun leven te redden.  Zelf zien ze niet dat ze (soms ernstig) vermagert zijn
Vaak kunnen de meisjes wel bij een ander zien of diegene te mager is, maar bij zichzelf niet. Als ze in de spiegel kijken zien ze een veel dikker persoon dat ze in werkelijkheid zijn, ze hebben dus een sterk vertekent lichaamsbeeld. Doordat ze niet zien dat ze zo mager zijn zullen ze ook niet aangeven dat ze te dun zijn om zo nog langer door te gaan. Om in leven te blijven zullen ze moeten aankomen. Men kan de meisjes dan dwingen omdat zij zelf niet de verantwoordelijkheid aankunnen.  Ze willen niet toegeven dat ze honger hebben
Natuurlijk hebben anorexia – patiënten honger ook al ontkennen zij dit heftig als er gevraagd wordt of ze honger hebben. Ze onderdrukken hun hongersgevoel. Zolang ze niets eten hebben ze het gevoel dat ze dit kunnen en dat kan hun dan een kick geven. Ze hebben iets gevonden waar ze goed in zijn. Maar juist hierdoor willen ze niet aankomen en zichzelf niet vrijwillig laten opnemen in een RIAGG, een polikliniek van een psychiatrisch ziekenhuis of een speciaal behandelcentrum voor eetstoornissen.  Ze willen niet inzien dat ze ziek zijn
Ze ontkennen hun ziekte iedere keer. Misschien willen ze het niet weten. Maar ze zullen in ieder geval niet in een keer naar een RIAGG, een polikliniek van een psychiatrisch ziekenhuis of een speciaal behandelcentrum voor eetstoornissen toegaan en zichzelf laten opnemen, ze zullen zich al helemaal niet zelfstandig vol proppen om aan te komen.  Ze willen vaak niet zelfstandig aankomen
Doordat de anorexia – patiënten niet eten en dit vol kunnen houden hebben ze het gevoel dat ze ergens goed in zijn dit geeft hun weer extra zelf vertrouwen. En dat is nou net iets wat ze niet meer kwijt willen raken, daarom willen ze niet opgenomen worden, dan hebben ze namelijk geen zelfbeschikking meer en zal het waardige gevoel dat ze hadden verdwijnen. Samengevat: Ik vind dat we meisjes met anorexia gedwongen kunnen opnemen als zij zelf deze verantwoordelijkheid niet kunnen nemen. Deze kunnen ze vaak niet nemen omdat ze niet zien dat ze vaak sterk vermagert zijn en niet inzien dat ze ziek zijn. Ze zullen niet inzien dat ze aan deze gevaarlijke ziekte dood kunnen gaan, of in ieder geval andere nare symptomen er aan over kunnen houden. Dus om het leven te redden van de meisjes mogen we ze dwingen tot een opname, maar kunnen we ze ook dwingen om te eten? Je kunt ze moeilijk op een bed vastbinden en eten geven, als zij dit niet willen zullen ze het toch niet eten. In dat geval moet de patiënt begrijpen dat zij, als zij oraal te weinig voeding inneemt en haar voedingstoestand niet verbetert, gedwongen kan worden tot sondevoeding om zijn veiligheid te waarborgen. Ik weet alleen niet of de meisjes er blij mee zijn, ze zijn dan wel genezen van hun ziekte maar zullen zichzelf mooi vinden? Zullen zich zelf niet lelijk en dik vinden? Nee ik denk het niet, ik denk dat als zij volledig genezen zijn zullen inzien dat ze erg ziek waren en misschien bijna overleden waren. Ze zullen diegene dankbaar zijn die hun heeft gedwongen. Al met al blijf ik dus voor mijn stelling: we kunnen meisjes met anorexia dwingen tot een opname. Ook kunnen we ze dwingen om sondevoeding te gebruiken als zij hier niet door zelfstandig eten aan zullen komen. Ik was op het Internet aan het zoeken over informatie en vond de volgende zin: ‘Ik besef nu veel beter dat het leven niet zo vanzelfsprekend is. Pas als je niet meer vrij bent om te gaan waar je wilt, als je 4 maanden noodgedwongen in en ziekenhuis moet verblijven, zonder familie of vrienden bij je, dan pas besef je hoe kostbaar de vrijheid is en hoe mooi het leven’. Dit vind ik mooi dat ze nu naderhand tot deze conclusie is gekomen! En ik denk ook dat ze gelijk heeft, als je nou daar zit om zo’n (eigenlijk) rare ziekte, zonder familie, zonder vrienden en dierbaren..en je kunt maar niet weg want je zit er gedwongen dan hecht je veel waarde aan de dingen die je daar niet kunt, vrij zijn en
Ik vond het ook interessant om dit essay te maken. Ik had een paar weken geleden mijn spreekbeurt Nederlands over anorexia en boulimia gedaan dus ik wist er al wel het een en ander over, toch vond ik het een beetje moeilijk. Misschien omdat je over sommige dingen dubbel denkt terwijl je toch overtuigend moet zijn en bij je stelling moet blijven. Aan de ene kant ja: Meisjes die echt heel ver zijn kunnen niet realistisch meer denken over wat goed voor hen is. Ze kunnen doodgaan, omdat ze zelf niet inzien dat er iets moet worden veranderd. Achteraf zullen ze denk ik dankbaar zijn. En aan de andere kant nee: Het lijkt me praktisch erg moeilijk. Als iemand alle vormen van voeding en hulp weigert is het vrijwel onmogelijk. Je moet iemand echt vastbinden. En ik denk ook dat als iemand onder dwang voeding heeft gekregen er ook boosheid en koppig gedrag ontstaat. Dit kan zich weer richten op het eten, waardoor iemand weer heel snel terugvalt. Maar volgens mij is het me aardig gelukt om bij mijn stelling te blijven. Ik had nog nooit eerder een essay gemaakt, maar het viel allemaal wel mee.