AIDS, de tweede waarheid

Inleiding; Aids, men huivert al bij de gedachte aan de afkorting van deze dodelijke aandoening; het Acquired Immune Deficiency Syndrome. Wie een beetje thuis is in de biologie, hetzij beroepsmatig, hetzij als leerling op een middelbare school, heeft het verloop van het ziektebeeld van Aids behandeld. Je hebt gehoord van de oorzaak (HIV), de (vernietigende) werking ervan en het onherroepelijke lot dat menig Aids-patiënt te wachten staat. Niks nieuws onder de zon, toch? Maar ‘Wat als alles wat je dacht te weten over AIDS een leugen was?’. Terwijl op middelbare scholen nog repetities worden gegeven over deze ‘oude’ Aids -theorie, in ontwikkelingslanden nog Safe-Sex-Campagnes gehouden worden ter preventie van Aids en artsen nog steeds het medicijn AZT voorschrijven aan Aids-patienten, ontwikkeld zich een opzienbarende contra-theorie. Steeds meer wetenschappers scharen zich achter de theorie dat aids geen virusinfectie is, maar een ineenstorting van het imuunsysteem, veroorzaakt door een onverantwoordelijke levensstijl. Dit zou betekenen dat 1) HIV niks met AIDS te maken heeft 2) AZT allesbehalve bevorderend is voor het verdere leven van de AIDS-patient 3) dat er een heleboel vooraanstaande wetenschappers behoorlijk voor gek staan. Toen ik meneer Dertien vroeg hoe ik mijn werkstuk over de ‘verloren strijd tegen Aids’ wat zou kunnen specificeren, legde hij me deze interessante kwestie voor. Hoofdbron hierbij is een 15-bladzijden-lang artikel in het blad ‘Ode’. Nog nooit wist ik dat er mensen bezig waren die de oude AIDS-theorie proberen te weerleggen. Ik kon er eerst niet bij dat dit nieuws dan nooit is ‘doorgebroken’. Maar dat is ook logisch, want elke wetenschapper die zich één voelt met de nieuwe beweringen en zich in wil gaan zetten voor het ontwikkelen van die theorie, verliest z’n ‘hoge’ functie en daarmee ook z’n macht om veel mensen te bereiken. In mijn werkstuk wil ik proberen het verband tussen HIV & Aids van beide kanten te belichten (oude en nieuwe theorie) en vervolgens zelf de balans op te maken. Paragraaf 1; “Hiv = Aids = Dood” In deze paragraaf probeer ik het verband tussen HIV en Aids volgens de ‘oude’ en meest bekende theorie, in beeld te brengen. Hiervoor heb ik o.a. de bijscholingsmap van TeleacNOT geleend uit de mediatheek, bedoeld voor alle mensen die beroepsmatig met Aids te maken krijgen. Deze map is samengesteld in 1988 en bevat het laatste nieuws van wat toentertijd bekend was over Aids. In de inleiding die voorafgaat aan de eerste paragraaf (1.1; virologische aspecten van Aids) staat het volgende; “De redactie hoopt met dit boek een bijdrage te leveren aan de beantwoording van de vele vragen die het omgaan met Hiv-infectie bij velen oproept” Aids wordt hier dus omschreven als een “Hiv-infectie”. Dit wordt eigenlijk aangenomen als ’algemene waarheid‘. Ook in het biologie leerboek, waar ik dit schooljaar nog in heb gestudeerd, wordt dit virus als de schuldige aangewezen. Waar ligt de grondslag van deze ‘ontdekking‘ dat het virus Hiv de oorzaak van Aids is? We gaan terug in de tijd. In april 1984 verkondigt een trotse Margaret Heckler (toenmalige Amerikaanse minister van volksgezondheid) dat de man naast haar, viroloog Robert Gallo, de waarschijnlijke oorzaak van Aids heeft gevonden; ‘Human Immunodeficiency Virus’, oftewel Hiv. Later moet Robert Gallo deze eer delen met Luc Montagnier. Over deze ‘strijd’ (om de eer, maar vooral om de beloning van de ontdekking) wordt in Ode meer verteld. Hierin staat vermeld dat Luc Montagnier enkele tientallen jaren geleden (vóór Gallo) een virus (Hiv) ontdekte dat ‘te maken’ had met Aids en dat hij zijn nog vrij onzekere ontdekkingen voorlegde aan collega in de virologie: Robert Gallo. Montagnier was nooit een voorstander geweest van de bewering dat Hiv de enige oorzaak van Aids is. Hij geloofde wel dat Hiv samen met allemaal ander co-factoren een rol speelde in de ontwikkeling van Aids. Het was voor hem dan ook een zeer onaangename verrassing dat Gallo in 1984 de resultaten van zijn onderzoek (n.a.v. Montagniers ontdekkingen) onzorgvuldig snel bekendmaakte met de bewering ‘de oorzaak van Aids gevonden te hebben‘. Er was veel geld gemoeid met deze ontdekking. Vandaar dat wetenschappers waarschijnlijk erge haast hadden om als eerste met de ontdekking van de Aids-veroorzakende factor te komen. De conclusie dat Hiv de oorzaak van Aids is, werd al bekendgemaakt voordat de onderzoeksmethode van Gallo goed en wel getoetst was en voordat de mogelijke bevindingen in wetenschappelijke tijdschriften waren gepubliceerd. In de Teleac-map wordt de geschiedenis van Gallo’s ontdekking ook vermeld. Als slot van het korte verhaal over de herkomst van de Aids = Hiv = Dood-theorie wordt vermeld; “Het bewijs dat LAV /HTL V-III, later HIV genoemd, de verwekker van AIDS is werd snel geleverd, toen voldoende hoeveelheden virus beschikbaar kwamen voor antistoftesten. Besmetting met HIV correleerde voor bijna 100% met AIDS” Men kon Hiv kon isoleren uit het bloed van mensen met Aids en dit leverde het voor hen onomstotelijke bewijs voor de Hiv-theorie. Maar hoe weten we dat het feit dat het virus in deze Aids-patiënten aanwezig was, direct in verband staat met het ziektebeeld. Sinds de uitvinding van de elektronenmicroscoop is al duidelijk dat Hiv een van de vele retrovirussen is die alle (zowel gezonde als zieke) mensen met zich meedragen. Dus ja, het virus was inderdaad ook aanwezig in de Aids-patiënten, maar het is dus ook te vinden in gewone, gezonde mensen. Tegenstrijdige theorieën met aan beide kanten een kern van waarheid. In de Teleac-map wordt heel duidelijk en uitgebreid uitgelegd hoe het ziektebeeld van Aids zich manifesteert, maar wordt geen helder verslag uitgebracht van de manier waarop Hiv dit ziektebeeld beïnvloed en veroorzaakt. Het feit dat Hiv de oorzaak is, wordt aangenomen als ’algemene waarheid’. Het lijkt ondenkbaar dat deze Hiv-theorie uiteindelijk zo onzorgvuldig de wereld is binnengeslopen. Maar de groep wetenschappers die geloven dat deze ’algemene waarheid’ slechts is voortgekomen uit een te overhaast getrokken conclusie, groeit aanzienlijk. Laten we es wat beter naar het virus zelf kijken. Hiv behoort volgens de Teleac-map tot de RNA-virussen en wel tot de retrovirussen. Een kenmerk van retrovirussen is dat ze meestal passief in hun gastcel liggen niets doen/veroorzaken. Maar dit zou betekenen dat Hiv niet dusdanige destructieve gevolgen zou kunnen veroorzaken als de symptomen die zich voordoen bij Aids. Dat betekend 1-0 voor de aanhangers van de nieuwe theorie. Wat hier weer tegenin gebracht wordt, is de bewering dat Hiv een nieuw/ander type retrovirus is dan normale retrovirussen. Maar daar kan met mijn geringe kennis op biologisch gebied geen goede tegenargumenten meer voor bedenken. De Australische biofysicus Eleni Eleopulos zegt het als volgt; (zie Ode 1999) “Als er zoiets is als een aids-veroorzakend retrovirus, dan zouden zijn unieke eigenschappen - dat wil zeggen de eiwitstructuur - alleen gevonden moeten worden in Hiv-positieve mensen en mensen met Aids. Maar dat is niet het geval“. Professor Duesberg voert aan als argument tegen het oude verhaal, dat niemand Hiv ooit duidelijk heeft geïsoleerd. Dus, men beweert wel dat Aids wordt veroorzaakt door Hiv, maar weet eigenlijk niet wat Hiv precies is. Er zijn negentien verschillende claims van zuiver Hiv - alle zijn anders. In de Teleac-NOT-map vond ik nog een kleine verwijzing naar die twijfel over het eigenlijke Hiv-virus. Aan het eind van de eerste paragraaf staat een kopje ‘Hiv: een familie van verwante retrovirussen’. Hier wordt dus inderdaad ook gezegd dat Hiv nog nooit als één sluitend virus is gezien. Een citaat uit dit kopje; “Recent zijn naast HIV, andere sterk op HIV gelijkende retrovirussen geïsoleerd ... Er lijkt dus sprake te zijn van een familie van retrovirussen die AIDS bij apen en mensen kan veroorzaken. De herkomst en onderlinge relatie van deze virussen is voor alsnog onduidelijk“.
Paragraaf 2; “Eigen schuld, dikke bult?” De aandoening Aids heeft nog niet zo lang een naam. Het ‘begon’ toen de arts uit New York; Joe Sonnabend steeds meer jonge mannen met dezelfde voor hem vreemde en nieuwe symptomen in zijn wachtkamer kreeg. Hij ging op onderzoek uit. Deze jonge mannen kwamen om de haverklap voor (steeds zwaardere) antibiotica-kuren, omdat ze leden aan SOA’s en aan allerlei infecties aan de mond, slijmvliezen of de huid. Een duidelijke overeenkomst tussen deze patiënten was dat het allen homoseksuele mannen waren die veel wisselende seksuele contacten hadden. Na veel onderzoek concludeerde Sonnabend dat de hoeveelheid T4-cellen (cellen die bijdragen aan een goed functionerend immuunsysteem) omgekeerd evenredig was met de intensiteit van hun seksleven (zie ‘Ode 1999). Hoe breder hun seksuele uitspattingen waren, des te sneller ging hun immuniteitsysteem achteruit. De ziekte/het verschijnsel kreeg een naam ‘Acquired Immune Deficiency Syndrome’, oftewel Aids. Het bleek dat niet alleen homoseksuele mannen slachtoffer werden van Aids. Uiteindelijk werden drie risicogroepen onderscheiden; homoseksuele mannen met veel wisselende seksuele contacten; We kijken even naar de eerste risicogroep. Deze mannen deden hun seksuele contacten veelal op in badhuizen, clubs en ‘backrooms’. Het gaat hier dus echt om de extremere vorm van de homosekscultuur. Deze ontmoetingsplaatsen waren vaak een bron van seksueel overdraagbare aandoeningen en soortgelijke infecties. Daarom waren op die plaatsen dan ook volop drugscocktails verkrijgbaar om enige bescherming te bieden tegen deze gevolgen. Michael Callen, één van Sonnabends eerste patiënten zelf afkomstig van dit circuit, zegt het volgende; “Seks met zoveel gezonde mensen is wellicht niet ongezond, maar als het gros chronisch alle mogelijke infectieziekten onder de leden heeft, dan is het een simpel optelsommetje om je te realiseren, datje je immuunsysteem op een geweldige manier ondermijnt. En dit is precies wat er is gebeurd. Deze ziekte is eenvoudigweg het gevolg van zo vaak ziek zijn geweest en mijzelf voortdurend bloot hebben gesteld aan alle mogelijke infecties” Overigens ontdekte Sonnabend ook nog dat sperma met nam bij anaal geslachtsverkeer, erg gevaarlijk is, omdat de eiwitten rechtstreeks door de dunne wand van de anus in de bloedbaan terechtkomen. Bij vaginaal geslachtsverkeer gebeurt dit niet, omdat de vagina een dikke(re) wand heeft. Laat dus duidelijk zijn dat het immuniteitssysteem bij dergelijk verkeer tussen homoseksuelen onderling, ernstige schade achterlaat bij het immuniteitsysteem. Veel mensen uit deze risicogroep, horen ook bij de derde risicogroep, nl. drugsverslaafden. Dit betekent dus dubbele belasting van het immuunsysteem.