Het Nederlandse Rode Kruis

Het Nederlandse Rode Kruis Mijn presentatie gaat over het Rode Kruis. Ik doe het over het Rode Kruis omdat ik vind dat het Rode Kruis erg veel nuttig werk doet. Vandaar dat ik er graag iets meer over wilde weten en dit wel een leuke manier vond om mijn kennis over het Rode Kruis uit te breiden. Ik begin bij het begin, de oprichting en vertel daarna uitgebreid over de taken van het Rode Kruis. Ook vertel ik nog iets over hoe het Rode Kruis aan geld komt en over, naar mijn mening, één van de mooiste projecten van het Rode Kruis. Henry Dunant is de oprichter van het Rode Kruis. Hij werd geboren op 8 mei 1828 in Genève als zoon van hele rijke ouders. Toch leerde Henry op jonge leeftijd al dat niet iedereen het zo goed als hemzelf had. Zowel zijn vader als moeder deden veel om andere mensen te helpen. Henry’s vader schonk veel aandacht aan weeskinderen en gevangenen en Henry bezocht elke week samen met zijn moeder arme mensen in Genève. Zo leerde Henry al heel vroeg om andere mensen te helpen, wat hem later erg goed van pas kwam. In 1859 ging Henry voor zaken op reis. Hij kwam toen langs het plaatsje Solferino, in het noorden van Italië, waar legers van Frankrijk en Oostenrijk met elkaar in gevecht waren. Na de veldslag bleven 40.000 slachtoffers op het slagveld achter, zonder dat iemand naar hen omkeek. Ze kregen geen medische verzorging en ook geen eten of drinken. Henry zag dit en vroeg de bewoners van een dorp in de buurt om hulp. Veel mensen hielpen hem en zowel vriend als vijand werd geholpen. Toen Henry terug kwam in Genève, kan hij Solferino niet vergeten en daarom schreef hij een boek over zijn belevenissen genaamd “Een herinnering aan Solferino”. Hierin schreef hij ook wat hij graag wil; een internationale vereniging oprichten die ervoor zorgt dat gewonde soldaten verpleegd en verzorgd worden. Dit boek werd door zeer veel mensen gelezen en velen zijn het met Henry eens. In 1863 werd er een internationale conferentie georganiseerd. Tijdens deze conferentie werd de vereniging opgericht die Henry Dunant voor ogen had: het Rode Kruis. Langzaam maar zeker werd in veel landen het Rode Kruis opgericht. Het Rode Kruis van België werd in 1864 de eerste nationale vereniging. Het Nederlandse Rode Kruis is in 1867 opgericht. Ook werden er regels opgesteld voor de hulpverlening in oorlogstijden. Deze regels worden de Verdragen of Conventies van Genève genoemd. Voor zijn werk kreeg Henry Dunant in 1901 de Nobelprijs voor de vrede. Het teken van het Rode Kruis is natuurlijk het overbekende rode kruis op een wit vlak. Dit is precies het tegenovergestelde van de Zwitserse vlag. Henry Dunant kwam uit Zwitserland, dus koos men waarschijnlijk ter ere van hem dit herkenningsteken. Het Rode Kruis-teken wordt gebruikt als herkenning. Als je iemand ziet lopen met een rood kruis op zijn jas, weet je dat hij iets met het Rode kruis te maken heeft. Ook heeft het teken een beschermende rol. Het is namelijk verboden om helpers, ziekenhuizen of vervoermiddelen met een Rode Kruis-teken aan te vallen. De islamitische landen hebben de Rode Halve Maan als teken gekozen voor de vereniging. Het Rode Kruis heet in die landen ook Rode Halve Maan. Het Rode Kruis heeft zeven grondbeginselen opgesteld, die de basis vormen voor de hulpverlening: 1. Menslievendheid; het gaat om leed verzachten, vriendschap, samenwerking en langdurige vrede. 2. Onpartijdigheid; bij hulpverlening wordt geen verschil gemaakt in het land waar iemand vandaan komt, ras, godsdienstige of politieke mening. 3. Neutraliteit; het Rode Kruis kiest niet voor de ene of de andere partij. 4. Vrijwilligheid; de meeste Rode Kruis-medewerkers krijgen geen geld voor hun werk. 5. Onafhankelijkheid; het Rode Kruis is niet afhankelijk van welke regering dan ook. 6. Eenheid; in ieder land is er maar één Rode Kruis-vereniging. 7. Algemeenheid; de Rode Kruis-verenigingen in de wereld helpen elkaar. Samengevat: het Rode Kruis en Rode Halve Maan zijn heel erg sterk in menselijkheid; iedereen die hulp nodig heeft wordt geholpen door het Rode Kruis. Het Rode Kruis begon met het verplegen en het verzorgen van oorlogsslachtoffers, maar langzaam kwamen er steeds meer taken bij. In ieder land heeft het Rode Kruis een hulporganisatie die dag in dag uit klaarstaat om te helpen. Deze hulporganisatie helpt bij grote manifestaties, zoals voetbalwedstrijden, de Vierdaagse, een demonstratie of bij een optreden van een popartiest. De vrijwilligers van het Rode Kruis richten dan een EHBO-post in. Ook helpen vrijwilligers van het Rode Kruis mensen die in het dagelijkse leven hulp nodig hebben. Zo helpen ze oudere mensen met boodschappen doen of gaan ze gezellig bij mensen op bezoek. Er bestaan ook telefooncirkels. Een telefooncirkel bestaat uit zes tot tien personen, waarvan één een begeleider van het Rode Kruis is. Deze begeleider belt iedere dag de mensen uit de telefooncirkel op om te vragen of het goed met hen gaat. Vaak zijn dit alleenstaande, oudere mensen. Als één van de deelnemers van de telefooncirkel niet opneemt, wordt er gelijk iemand ingeschakeld om te kijken wat er aan de hand is. Op deze manier kan men op tijd hulp bieden als dat nodig mocht zijn. Voor mensen die lang ziek zijn en voor mensen met een handicap organiseert het Rode Kruis speciale vakanties. Zo kan je op vakantie met de Henry Dunant. Dat is een heel groot schip met alles aan boord wat je je maar kan wensen. Alle bedden in de Henry Dunant staan voor het raam, zodat de mensen die niet uit bed kunnen toch alles goed kunnen bekijken. Mijn neven zijn ook allebei gehandicapt. Ze hebben een spierziekte, genaamd Duchenne, en zitten al jaren aan een rolstoel gekluisterd. Zij waren tot een paar jaar geleden nog nooit in het buitenland geweest, omdat ze speciale begeleiding nodig hebben die met hun beademingsapparaat om kan gaan en die hun kan uitzuigen als dat nodig is. Zij hebben toen een vakantie aangeboden gekregen van het Rode Kruis. Ze mochten onder begeleiding van twee vrienden van hun, hun moeder en mijn moeder (allevier hebben ze een beademingsdiploma) een weekend naar Londen met de Stena Line. Dit vonden ze echt een fantastische ervaring. Het Rode Kruis heeft ook een paar vakantiehuizen. De Valkenberg en Ijsselvliedt zijn de twee vakantiehuizen van het Nederlandse Rode Kruis. Veel ouderen en gehandicapten brengen hier hun vakantie door. Het Rode Kruis helpt niet alleen mensen in Nederland, maar ook mensen die in nood zijn in andere landen. Slachtoffers van oorlogen en conflicten: gewonden, gevangenen, vluchtelingen en aan hun lot overgelaten burgers. Mensen die als gevolg van een natuurramp een tekort hebben aan voedsel, water, behuizing, kleding en medische zorg. Deze hulp wordt verleend door mannen en vrouwen die in hun vrije tijd bij het Rode Kruis een opleiding gevolgd hebben en regelmatig oefenen om te kunnen helpen. Vluchtelingen die in Nederland aankomen, worden opgevangen in een asielzoekerscentrum. De vluchtelingen weten niet of hun dierbaren wel zijn aangekomen en of ze in veiligheid zijn. Het Rode Kruis helpt de vluchtelingen dan om hun familieleden en vrienden weer op te sporen. Om iemand op te kunnen sporen heeft het Rode Kruis eerst de gegevens over de vermiste persoon nodig. De mensen vullen een formulier in waar zoveel mogelijk informatie over de vermiste persoon instaat. Hiermee gaan ze die persoon opsporen en in contact brengen met de personen die hem of haar zoeken. Als in een land een ramp gebeurt, komt eerst de Rode Kruis-vereniging van dat land in actie. De mensen van het Rode Kruis bekijken hoe erg de ramp is, waar het eerst geholpen moet worden en wat daarvoor nodig is. In dit soort situaties maakt men een lijst van alle noodzakelijke hulpmaterialen. Deze lijst wordt dan heel snel doorgegeven aan het Internationale Rode Kruis, het wereldbureau van het Rode Kruis in Genève. Dat hoofdbureau stuurt de lijst van hulpgoederen naar verschillende Rode Kruis-verenigingen over de hele wereld. Ook naar het Nederlandse Rode Kruis. Met de vraag of ze zo snel mogelijk willen helpen. In het rampgebied bouwt het Rode Kruis tentenkampen, noodwoningen en noodziekenhuizen. Doktoren en verpleegsters van het Rode Kruis helpen in de ziekenhuizen de slachtoffers. Op deze manier helpt het Rode Kruis elke keer als er een ramp is gebeurd. Bijvoorbeeld bij de vuurwerkramp in Enschede vorig jaar. Vrijwilligers van het Rode Kruis hebben toen slachtoffers van de ramp bijgestaan om hun te helpen met hun verdriet en ze hebben slachtoffers verpleegd. Het Rode Kruis bestaat uit heel erg veel afdelingen. Het wereldbureau van het Rode Kruis zit, zoals al eerder genoemd, in Genève. Van hieruit wordt alles geregeld als er bijvoorbeeld een internationale ramp is gebeurd. Zij roepen dan de hulp in van Rode Kruis-verenigingen in verschillende landen. Deze landen gaan dan mensen inschakelen om te helpen in het rampgebied en ze sturen ook hulpmaterialen. In Nederland is het hoofdkantoor van het Nederlandse Rode Kruis gevestigd in Den Haag. Maar er zijn ook zoveel dagelijkse taken van het Rode Kruis dat het Rode Kruis in Nederland opgedeeld is in 75 districten. Zo’n district zorgt voor de dagelijkse taken in de buurt van dat district. Zoals het boodschappen doen voor oudere mensen, het organiseren van een dagtrip voor gehandicapten en de telefooncirkel die ik al eerder genoemd heb. Het Rode Kruis heeft eigenlijk altijd geld nodig. Goede hulp is nu eenmaal duur. Gelukkig krijgt het Rode Kruis hulp van vrijwilligers, zij hoeven dus niet betaald te worden. Maar ambulances, tenten, dekens, rolstoelen, medicijnen, brancards en uniformen krijg je natuurlijk niet voor niks. Daar heb je veel geld voor nodig. Gelukkig zijn er veel mensen die het Rode Kruis wel waarderen. Die geld willen geven en lid willen worden van het Rode Kruis. Als lid kun je zelf bepalen hoeveel contributie je wilt betalen. Veel mensen en bedrijven doen ook spontane giften, omdat ze achter de doelen en visie van het Rode Kruis staan. Dankzij die giften kan het Rode Kruis de vrijwilligers een goede opleiding geven en nieuw hulpmateriaal kopen. Er wordt ook geld opgehaald met de collectebus.