Euthanasie

Het doel moet zijn: een einde te maken aan uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de patiënt. Met andere woorden, het moet gaan om:
• opzettelijk levensbeëindigend handelen
• op uitdrukkelijk verzoek
• van de patiënt zelf
• door een ander (een arts).
Uitzondering:
• In Nederland wordt hierop een uitzondering gemaakt voor pasgeboren kinderen en andere kinderen, die eventuele toestemming niet zelf kenbaar kunnen maken. Hun leven kan opzettelijk door een ander (arts) beëindigd worden mits de arts hiervoor toestemming heeft van een derde (meestal de ouders). Dit noemt men Levensbeëindiging van wilsonbekwamen.
Niet tot de euthanasie worden gerekend:
• Medisch handelen waardoor het leven onbedoeld wordt bekort. Hieronder vallen pijnbestrijding met morfine en versterving.

• Het niet geven van een (medische) behandeling die volgens de geldende medische inzichten zinloos is.
• Het niet geven van een (medische) behandeling omdat er geen toestemming voor is.
Bij dieren wordt in het algemeen van euthanasie gesproken als een dier wordt gedood zonder daardoor te lijden.
Bij euthanasie wordt het leven van de patiënt beëindigd door middel van een medische ingreep. Euthanasie gebeurt bij voorkeur met een (overdosering) van een krachtig slaapmiddel. Dit slaap middel is barbituraat wat ervoor zorgt dat de patient in een diepe coma raakt. Wanneer dit door een dokter via een infuus wordt toegediend, wordt er altijd een soort van roesmiddel gebruikt wat ongeveer na 1 minuut begint te werken, maar de patient heeft ook de keuze zelf het slaapmiddel in te nemen, in dat geval krijgt de patient een pentobarbital elixer om op te drinken. Het barbituraat veroorzaakt een diepe coma, waarna een hoge dosis van een non-polariserende spierverslapper; pancuronium bromide of vencuronium bromide wordt toegediend, dit verslapt alle lichaamsspieren waaronder ook de spieren die de ademhaling regelen. Hierdoor zal de patient stoppen met ademen, en uiteindelijk aan een ademhalingsstilstand overlijden. Het gebruik van morfine voor deze doelstelling moet als een kunstfout gezien worden, gezien de onvoorspelbare werking van morfine hierin.

Uit de definitie van de Staatscommissie voor euthanasie volgt dat er geen actieve of passieve euthanasie bestaat; er bestaat slechts euthanasie. De volgende gevallen worden door sommigen gezien als 'passieve euthanasie', maar in feite gaat het hier om abstinentiebeleid < dit is het staken van een actieve behandeling of het niet starten van een nieuwe behandeling. wat behoort tot het normaal medisch handelen:
• Het afzien door een arts van een zinloze medische behandeling.
• Het staken of niet uitvoeren van een behandeling op verzoek van de patiënt, zodat het leven van de patiënt niet kunstmatig wordt verlengd: stoppen met het toedienen van medicijnen en/of voedsel via het infuus of het uitschakelen van bepaalde apparatuur die de patiënt in leven houdt. Een arts moet deze weigering tot verdere behandeling respecteren.
Euthanasie in andere landen:
In de meerderheid van de Amerikaanse staten is euthanasie illegaal. Alleen in Oregon is hulp bij wet geregeld; de wet daar voorziet erin dat een arts een barbituraat aan een patiënt voorschrijft, waarmee deze laatste zelfmoord pleegt. Ook hier mogen artsen de dood niet zelf veroorzaken.
In België kunnen bewuste en handelsbekwame meerderjarigen met een ondraaglijk psychisch en fysiek lijden als gevolg van een onomkeerbaar ongeneeslijke aandoening euthanasie aanvragen. Dit werd bij wet vastgelegd op 28 mei 2002. De patiënt hoeft niet terminaal te zijn. De aanvraag moet gecontroleerd worden door drie artsen, één van hen moet gespecialiseerd zijn in de aandoening waaraan de patiënt lijdt.
Het verzoek tot euthanasie dient vrijwillig, overwogen en herhaald te zijn en de patiënt moet zich in een medisch uitzichtloze toestand van ondraaglijk fysiek of psychisch lijden bevinden. Artsen die euthanasie hebben uitgevoerd zonder een wilsbeschikking van de patiënt te kunnen voorleggen, hebben de wet overtreden en kunnen van moord beschuldigt worden.


Opzettelijk levensbeëindigend handelen bij geborenen is in alle Europese landen met uitzondering van Nederland, Zwitserland, Luxemburg en België bij wet verboden en wordt vervolgd als een misdrijf. Zwitserland is tot nu toe ook het enige land waar buitenlandse patiënten naar toe mogen komen om te sterven. In vele landen is het volgens de huidige burgerlijke wetgeving niet langer verboden om het leven van ongeborenen te (laten) beëindigen
In de laatste decennia is euthanasie in Nederland een geaccepteerde praktijk geworden: in het recht, de medische professie en de publieke opinie. Alhoewel euthanasie en hulp bij zelfdoding nog steeds vallen onder het strafrecht, is het niet meer strafbaar sinds 2002, mits aan de zogenaamde zorgvuldigheidseisen voldaan is, de zogeheten strafuitsluitingsgrond.





De zorgvuldigheidseisen houden in dat de arts:
a. de overtuiging heeft gekregen dat er sprake was van een vrijwillig en weloverwogen verzoek van de patiënt,
b. de overtuiging heeft gekregen dat er sprake was van uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de patiënt,
c. de patiënt heeft voorgelicht over de situatie waarin deze zich bevond en over diens vooruitzichten,
d. met de patiënt tot de overtuiging is gekomen dat er voor de situatie waarin deze zich bevond geen redelijke andere oplossing was,
e. ten minste één andere, onafhankelijke arts heeft geraadpleegd, die de patiënt heeft gezien en schriftelijk zijn oordeel heeft gegeven over de zorgvuldigheidseisen, bedoeld in de onderdelen a tot en met d, en
f. de levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding medisch zorgvuldig heeft uitgevoerd.
ik zal diëetregels naar beste weten en vermogen aanwenden tot heil der zieken, nooit tot hun verderf of schade.
Ik zal niemand een dodelijk geneesmiddel toedienen, ook niet aan iemand die dit van mij vraagt; zelfs een aanwijzing in die richting zal ik niet verstrekken.

Ik zal nooit aan een vrouw een middel toedienen ter vernietiging van ontkiemend leven.
Ik zal mijn leven en mijn kunst steeds zuiver en rein bewaren.
Ik zal geen operaties uitvoeren, zelfs niet bij lijders aan blaasstenen, maar ik zal dat werk aan deskundigen overlaten.
In welk huis ik ook binnentreed, ik zal er alleen binnengaan om de zieken te helpen; nooit zal ik er willens en wetens enig onrecht doen, in het bijzonder mij nooit schuldig maken aan sexuele omgang met man of vrouw, vrije of slaaf.
Ik zal, wat ik bij de uitoefening van mijn beroep ook zal horen of zien, of ook daarbuiten over het leven van mensen te weten kom aan dingen, die nooit bekend mogen worden, in stilzwijgen bewaren, en het beginsel hooghouden, dat dingen die mij zó bekend worden vallen onder de plicht van geheimhouding.
Als ik deze eed trouw in acht neem en niet ontwijd, moge ik dan in mijn leven en in mijn kunst gezegend worden, en aanzien genieten bij alle mensen, te allen tijde, - maar als ik hem schend en meinedig word, dan wil ik het tegendeel ondergaan.' (Hermeneus, 1981)
Hippocrates, een befaamd arts in de Griekse oudheid,
EN HIPPOCRATES WAS DUS TEGEN EUTHANASIE



Driekwart van de Nederlanders vindt dat de laatstewilpil verstrekt zou mogen worden aan ouderen die niet ziek zijn, maar hun leven voltooid achten. Wel vindt de meerderheid dat levensbeëindiging alleen plaats kan vinden wanneer aan bepaalde voorwaarden is voldaan. Dat blijkt uit een onderzoek dat Intomart heeft gehouden in opdracht van het programma Rondom 10 (NCRV).

BROCHURE:



Euthanasie: De nieuwe regels per 2002 in

Nederland
Euthanasie – een moeilijk onderwerp. Maar in Nederland wel
bespreekbaar. Bespreekbaar gemáákt. Door artsen en anderen die
zich persoonlijk of beroepsmatig bezighouden met vragen over de grenzen
van het menselijk lijden. En door de Nederlandse wetgever.
Alleen openheid over de euthanasiepraktijk maakt het mogelijk deze
bijzondere vorm van handelen door artsen te toetsen op kwaliteit en zorgvuldigheid.
De wetgever acht deze toetsing zo belangrijk dat ze de regels
rondom euthanasie heeft verankerd in een speciale wet. Om zo iedereen
de best mogelijke persoonlijke en maatschappelijke garantie te geven dat
de dood op verzoek werkelijk een goede dood is. Want dat is wat het oorspronkelijke,
Griekse woord euthanasia betekent: een goede dood.
Deze brochure geeft informatie over de euthanasiewetgeving in
Nederland. Het parlement heeft op 10 april 2001 een nieuwe euthanasiewet
– ‘Toetsing levenbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding – aanvaard.

Deze wet treedt op 1 april 2002 in werking. Dankzij deze wet weten
artsen en ernstig zieke patiënten voortaan precies wat hun rechten en
plichten zijn. De belangrijkste vernieuwing is dat een arts die een euthanasieverzoek
inwilligt niet langer strafbaar is, mits hij1 zich houdt aan de
in de wet gestelde zorgvuldigheidseisen en meldt wat hij heeft gedaan.
De wet voorziet ook in regels om te toetsen of de arts zich daadwerkelijk
aan deze eisen houdt.
De informatie in deze brochure is bedoeld voor iedereen die in het
euthanasievraagstuk is geïnteresseerd, als buitenstaander of als belanghebbende
bij de wettelijke regeling, beroepsmatig of persoonlijk. Aan de
hand van de tien meest gestelde vragen over euthanasie komen de hoofdlijnen
van de nieuwe wet ter sprake.
1 Overal waar in deze brochure ‘hij’ staat, kan ook ‘zij’ gelezen worden.
Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland 1
Wat is euthanasie precies?

In Nederland wordt onder euthanasie verstaan iedere vorm van levensbeëindigend
handelen door een arts op verzoek van een patiënt met het
doel een einde te maken aan uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de
patiënt. Ook hulp van de arts bij zelfdoding is een levensbeëindigende
handeling die onder de euthanasiewet valt. Essentieel is het vrijwillige
karakter ervan: euthanasie kan alleen plaatsvinden op uitdrukkelijk verzoek
van de betrokken patiënt. Nederland hanteert de term dus anders
dan in sommige andere landen, waar de term soms geïnterpreteerd wordt
als levensbeëindigend handelen door een arts zonder dat de patiënt daarom
heeft gevraagd.
Het staken of niet instellen van een medische behandeling op verzoek
van de patiënt is geen vorm van euthanasie. Een arts heeft de plicht om
deze weigering tot verdere behandeling te respecteren. Ook het afzien
door een arts van een zinloze medische behandeling is geen euthanasie;
dit behoort tot normaal medisch handelen. Ook als een arts de pijn van

een patiënt probeert te verlichten met steeds zwaardere middelen die als
neveneffect hebben dat ze het leven bekorten, is er geen sprake van euthanasie.
2 Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland

1 Waarom vragen mensen om euthanasie?
De meeste verzoeken om euthanasie zijn afkomstig van mensen die
ondraaglijk en uitzichtloos lijden en die een zelfgekozen dood als de
enige uitweg beschouwen. Mensen kiezen niet voor euthanasie uit gebrek
aan terminale en palliatieve (pijnbestrijdende) zorg. Er zijn vrijwel altijd
mogelijkheden om iemand in de laatste fase van zijn leven een goede zorg
te geven, ook al kan een arts medisch niets meer doen. Het lijden zal vrijwel
altijd lichamelijk van aard zijn. In meer dan tachtig procent gaat het
om kankerpatiënten die in de laatste fase van hun lijdensweg om hulp
vragen.
De overige euthanasieverzoeken zijn afkomstig van een – nog groeiende
– groep mensen met een euthanasiewens ‘voor het geval dat’. Hun verzoek

is toekomstgericht: voor het geval dat zij om een of andere reden in
een situatie komen die zij nu als ondraaglijk en uitzichtloos bestempelen
(bijvoorbeeld verlamd en van hun spraak beroofd na een hersenbloeding).
Omdat ze dan niet meer in de gelegenheid zijn daar bewust om te vragen,
praten ze er alvast met hun huisarts over of zetten ze hun euthanasieverzoek
op schrift. Zo’n schriftelijke wilsverklaring (ook wel euthanasieverklaring)
wordt in de nieuwe wet erkend als legitiem verzoek om euthanasie.
Dat is met name van belang in die situaties waarin patiënten hun verzoek
niet meer mondeling kenbaar kunnen maken. Wel zal de huisarts,
mocht de situatie zich voordoen, zich ervan op de hoogte moeten stellen
dat deze schriftelijke wens nog steeds geldt. Bovendien is hij, net als bij
een mondeling verzoek, verplicht zich te houden aan de wettelijke zorgvuldigheidseisen
(zie vraag 6).
De nieuwe wet gaat uitsluitend over de verzoeken om euthanasie die
mensen doen op het moment dat ze (nog) bij hun volle bewustzijn zijn.

Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland 3

2 Is een arts verplicht een verzoek om euthanasie in te willigen?
Nee. Een arts heeft tegenover zijn patiënt twee verplichtingen. De eerste
is om het lijden van de patiënt te verlichten of weg te nemen, de
tweede om het leven van de patiënt te behouden. De tweede verplichting
staat tegenover de wens van de patiënt om te sterven met hulp van de arts.
Artsen mogen dan ook weigeren een verzoek om euthanasie in te willigen.
Ook verpleegkundigen mogen weigeren mee te werken aan (de voorbereiding
van) euthanasie. Een arts of verpleegkundige kan voor zo’n weigering
tot meewerken nooit worden vervolgd. De wet wil juist waarborgen
dat een arts of verpleegkundige niet in strijd met zijn eigen geweten hoeft
te handelen. Euthanasie is noch de plicht van de arts noch het recht van
de patiënt.
Wel zal een arts die zelf euthanasie afwijst, de patiënt doorverwijzen
naar een collega die het verzoek om euthanasie mogelijk wel zal willen

honoreren.
Wordt ieder verzoek om euthanasie uiteindelijk
ook ingewilligd?
Nee. Tweederde van alle verzoeken om euthanasie tot (huis)artsen
wordt niet ingewilligd. Vaak biedt behandeling nog uitkomst of is
het lijden van de patiënt ook op een andere manier te verlichten, bijvoorbeeld
door goede pijnbestrijding, en kiest een patiënt daarvoor. Soms
vinden patiënten de rust die ze zoeken al bij de wetenschap dat hun arts
eventueel bereid is tot euthanasie over te gaan. Vaak overlijden patiënten
nog voordat hun eerdere verzoek tot euthanasie aan de orde is gekomen.
4 Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland
3

4 Kunnen minderjarigen om euthanasie verzoeken?
Ja. Minderjarigen vanaf twaalf jaar kunnen een verzoek om levensbeëindiging
of hulp bij zelfdoding doen. Maar een beslissing wordt niet buiten
de ouders om genomen. De wet maakt, in aansluiting bij de bestaande

regels over medisch handelen voor minderjarigen, onderscheid in twee
leeftijdscategorieën. Bij een euthanasieverzoek van patiënten van twaalf
tot zestien jaar is instemming van de ouders of voogd vereist. Zestien- en
zeventienjarigen nemen deze beslissing in beginsel zelfstandig, maar
hun ouders moeten wel in de besluitvorming worden betrokken.
Net als bij alle verzoeken om euthanasie moet er bij jeugdige patiënten
sprake zijn van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. En uiteraard moet de
arts voldoen aan alle in de wet genoemde zorgvuldigheidseisen.
Aan welke eisen moet een arts zich houden bij
euthanasie?
De arts die bereid is om eventueel tot euthanasie over te gaan, zal zich
altijd eerst van de achtergronden van de euthanasiewens op de hoogte
moeten stellen. Hij moet het lichamelijke en geestelijke lijden van de
patiënt op medische gronden beoordelen en dit oordeel laten toetsen
door een onafhankelijke collega-arts. Hun gezamenlijke conclusie dient
te berusten op verantwoord medisch inzicht en moet aansluiten bij gangbare

medische ethiek.
In de nieuwe euthanasiewet blijven euthanasie en hulp bij zelfdoding
nog steeds opgenomen in het wetboek van strafrecht. Maar een arts is niet
strafbaar als hij zich houdt aan de in de wet omschreven zorgvuldigheidseisen
en als hij zijn handelen meldt aan de gemeentelijke lijkschouwer en
aan een van de vijf toetsingscommissies.
Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland 5
5

6 De zorgvuldigheidseisen houden in dat de arts:
a. de overtuiging heeft gekregen dat er sprake is van een vrijwillig en
weloverwogen verzoek van de patiënt;
Toelichting: het verzoek om euthanasie mag dus niet onder druk of
invloed van anderen zijn gedaan of ten gevolge van een psychische
stoornis. De patiënt heeft volledig inzicht in zijn ziekte, het vermoedelijke
verloop ervan en de behandelingsmogelijkheden. Hij heeft
bovendien herhaaldelijk te kennen gegeven te willen sterven.

b. de overtuiging heeft gekregen dat er sprake is van uitzichtloos en
ondraaglijk lijden van de patiënt;
c. de patiënt heeft voorgelicht over de situatie waarin deze zich bevindt
en over diens vooruitzichten;
d. met de patiënt tot de overtuiging is gekomen dat er voor de situatie
waarin deze zich bevindt geen redelijke andere oplossing is;
e. tenminste één andere, onafhankelijke arts raadpleegt, die de patiënt
ziet en die schriftelijk zijn oordeel geeft over de bovengenoemde
zorgvuldigheidseisen (a. tot en met d.);
f. de levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding medisch zorgvuldig
uitvoert.
Toelichting: De arts dient de handeling zelf uit te voeren. Hij mag deze
niet overlaten aan anderen. In het geval van hulp bij zelfdoding moet
de arts bij de patiënt aanwezig zijn of zich in diens nabije omgeving
beschikbaar houden totdat de dood is ingetreden.
Als een arts niet aan deze zorgvuldigheidseisen en aan de meldingsplicht

(zie ook vraag 7) van zijn handelen heeft voldaan, of als daarover
twijfel bestaat, kan hij worden vervolgd.

6 Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland
Hoe wordt getoetst of een arts zich aan de
wettelijke eisen heeft gehouden?
De arts die euthanasie toepaste, schrijft na het overlijden van de
patiënt een verslag over de gang van zaken. Bovendien moet hij deze
niet-natuurlijke dood direct melden aan de gemeentelijke lijkschouwer –
ook een arts. De lijkschouwer onderzoekt het lichaam van de overledene,
gaat na hoe en met welke middelen de euthanasie is uitgevoerd en legt de
bevindingen vast in een eigen verslag.
Beide verslagen worden met de benodigde bijlagen (zoals, indien aanwezig,
de schriftelijke wilsverklaring van de patiënt) opgestuurd naar de
regionale toetsingscommissie gelegen in het gebied waar de arts de euthanasie
of de hulp bij zelfdoding heeft uitgevoerd. Er zijn vijf toetsingscommissies

in Nederland, namelijk in Groningen, Arnhem, Haarlem, Rijswijk
Z-H en ‘s-Hertogenbosch. De officier van justitie ontvangt de bevindingen
van de gemeentelijke lijkschouwer, omdat hij verlof tot begraven
moet geven.
Een regionale toetsingscommissie bestaat uit een oneven aantal leden,
waaronder in elk geval een jurist (tevens voorzitter van de commissie),
een arts en een ethicus. De leden worden voor een periode van zes jaar
benoemd door de ministers van Justitie en van Volksgezondheid, Welzijn
en Sport.
De commissieleden beoordelen of de arts zich aan de wettelijke zorgvuldigheidseisen
heeft gehouden. Als dit het geval is, gaat de arts vrijuit.
Als de commissie van oordeel is dat de arts in strijd met de eisen handelde
of als ze daarover twijfel heeft, meldt ze haar oordeel aan het College van
procureurs generaal van het Openbaar Ministerie en de regionale inspecteur
voor de gezondheidszorg. Het Openbaar Ministerie beziet dan of er

sprake is van een strafbaar feit en of ze zal overgaan tot strafvervolging. De
inspecteur beoordeelt of de arts tuchtrechtelijk moet worden aangepakt.
Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland 7

7 Is euthanasie nu altijd toegestaan?
Nee. Levensbeëindigend handelen en hulp bij zelfdoding door een
arts vallen in Nederland nog steeds onder het wetboek van strafrecht.
Het is volgens de wet verboden een ander te doden, ook als die
ander hierom uitdrukkelijk heeft verzocht.
Essentie van de nieuwe euthanasiewet is dat hierop één uitzondering
geldt: artsen (en alléén artsen) mogen euthanasie toepassen mits ze zich
aan een aantal bij wet genoemde zorgvuldigheidseisen houden. Heeft de
arts zich daar niet aan gehouden of bestaat daarover twijfel, dan kan de
arts worden vervolgd. Na aangifte door nabestaanden, door de lijkschouwer
of door de toetsingscommissie van (vermoedelijk) strafbaar handelen
kan er een opsporingsonderzoek worden ingesteld.

De nieuwe wet legt vast wat al vrij lang de praktijk is. Deze wet leidt
bovendien tot meer openheid en meer controle over euthanasie. De wetgever
gaat ervan uit dat artsen voortaan, nu ze precies weten waar ze aan
toe zijn, alle gevallen van euthanasie zullen melden.
Geldt de nieuwe wet voor alle gevallen van
levensbeëindigend handelen en hulp bij
zelfdoding?
Nee. De wet die op 1 april 2002 in werking treedt, geldt uitsluitend
voor gevallen van euthanasie, dus levensbeëindigend handelen en
hulp bij zelfdoding op uitdrukkelijk verzoek van de patiënt (zie ook vraag 1).
Het komt voor dat artsen overgaan tot levensbeëindigend handelen zonder
dat de patiënt daarom heeft verzocht. Het gaat dan bijvoorbeeld om
niet levensvatbare, zwaar gehandicapte pasgeborenen of om comapatiënten.
Deze gevallen van medische levensbeëindiging zijn geen euthanasie

en worden daarom niet door een regionale toetsingscommissie beoordeeld,
maar door het Openbaar Ministerie.
8 Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland
8

9 Mag een arts euthanasie uitvoeren bij demente patiënten?
Nee, in principe niet. Dementie vormt op zich geen reden voor levensbeëindiging
op verzoek of hulp bij zelfdoding. In antwoord op
Kamervragen over dementie en euthanasie antwoordde minister Borst van
Volksgezondheid wel dat dementering voor een patiënt kan leiden tot een
voor hem ondraaglijke levenssituatie. Het besef van Alzheimer-patiënten
dat ze hun persoonlijkheid aan het verliezen zijn, kan bijvoorbeeld onverdraaglijk
zijn.
Voor sommige mensen kan het vooruitzicht ooit aan dementie te lijden
en in een verregaand stadium van deze ziekte hun persoonlijkheid te verliezen
en totaal ontluisterd te raken een reden zijn om een wilsverklaring

ofwel euthanasieverklaring op te stellen. Deze verklaring is toekomstgericht:
als zij om een of andere reden in een situatie komen die zij nu als
ondraaglijk en uitzichtloos bestempelen – zoals een verregaande vorm
van dementie – willen zij euthanasie. Ze kunnen dit verzoek op schrift
stellen of er met hun arts over spreken. Alleen als er een dergelijke wilsverklaring
voorhanden is en als er naar het oordeel van de arts daadwerkelijk
sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden, mag de arts overgaan
tot euthanasie.
Kan een patiënt uit het buitenland naar
Nederland komen voor euthanasie?
Nee, dit is onmogelijk, omdat er een vertrouwensrelatie tussen arts en
patiënt moet zijn. In de wet staat dat de patiënt ondraaglijk en uitzichtloos
lijdt en dat zijn verzoek vrijwillig en weloverwogen moet zijn.
Om te beoordelen of dit het geval is, moet een arts de patiënt goed kennen.
Dit betekent dat de patiënt al enige tijd bij de arts onder behandeling
moet zijn.

Euthanasie; de nieuwe regels in Nederland 9