De Dolle Mina's

De naam Dolle Mina klinkt je vast niet onbekend in de oren. De Dolle Mina’s waren een actie groep die zich inzette voor de rechten van de vrouw. Maar om deze actiegroep beter te begrijpen is het handig om wat meer te weten te komen over een stukje van de feministische geschiedenis. Je hebt de 1e en de 2e feministische golf. Het woord feminisme is afgeleid van het Latijnse woord 'femina', wat vrouw betekent. Het feminisme is een stroming die zich verzette tegen ongerechtvaardigde sekseverschillen in de maatschappij. Feministen strijden dus voor een gelijke behandeling van vrouwen en mannen in de maatschappij. Het feminisme is een globaal verschijnsel met als oorsprong de Verenigde Staten. Over de gehele wereld gezien duurde de eerste golf van 1850-1920. Het feminisme heeft zich ook over ons land verspreid, waar ze vooral op gang kwam na 1870. Je zult je, je misschien wel afvragen of de vrouwen zich dan niet eerder hebben verzet tegen deze ongelijke behandeling en als het dan zo zou zijn, waarom hun verzet dan pas goed in uiting kwam in de 19e eeuw. Hiervoor zijn een aantal oorzaken: *De industrialisatie en de modernisering die in die tijd waren ontstaan zorgden voor een vervanging van de huisindustrie. *Tevens zorgden de industrialisatie en de modernisering ervoor dat de Vrouwen zich gingen vervelen, omdat zij thuis ook geen werk hadden. *Zowel ongetrouwde als getrouwde vrouwen waren niet onafhankelijk. Het feminisme werd minder actief in de crisisjaren van de jaren '30. Mensen hadden wel wat anders aan hun hoofd dan de vrouwenkwestie en schonken er daarom ook maar weinig aandacht aan. Tijdens de crisisjaren werd er in diverse landen, waaronder ook Nederland, geprobeerd om de betaalde arbeid van vrouwen terug te dringen. Vrouwen werden als bedreiging gezien op de arbeidsmarkt. Doordat hun uurloon lager was, ontstond er veel vraag naar vrouwen op de arbeidsmarkt. Betaald arbeid van meisjes en ongehuwde vrouwen werd in de tijd wel geaccepteerd, maar als zij trouwden werd er verwacht dat zij stopten met werken. In de jaren vijftig waren er ontwikkelingen aan de gang die zouden kunnen worden beschouwd als het vroege begin van de tweede feministische golf. In vergelijking met andere landen zoals Duitsland en Frankrijk, ontstond het nieuwe feminisme in Nederland vroeg. Maar de jaren zestig, vooral de latere jaren, vormden in Nederland een tijdperk waarin een stroomversnelling in veranderingen plaatsvond, die uitmondde in het nieuwe feminisme. Dolle Mina was een linkse, radicaal feministische actiegroep, ontstaan in december 1969. zij waren vernoemd naar Wilhelmina Elizabeth Drucker, zij was een strijdster uit de negentiende eeuw, ze werd ook wel de ijzeren of dolle Mina genoemd. Dolle Mina begon als een aantal mensen, die het niet eens waren met de plaats van de vrouw, zowel in hun privé-leven, als in de maatschappij. Ondanks de formele rechten, die vrouwen in 1970 hadden, was er nog veel onrecht en achterstelling. Zij wilden gelijkheid voor de man en vrouw. De groep die in september 1969 voor het eerst over een nieuwe vrouwenbeweging ging nadenken, bestond uit leden van de Socialistische Jeugd. De Dolle Mina’s hebben in Nederland voor heel wat opschudding gezorgd. Ze hebben op een eigentijdse manier het initiatief genomen om de strijd voor gelijke rechten aan te pakken. Dolle Mina’s zochten vooral de aandacht van de media en dat is ze goed gelukt. Er waren veel creatieve mensen bij de groep betrokken. Ze hadden een sterk gevoel voor publiciteit. Er werd afgesproken dat de mannen op de achtergrond zouden blijven en zo weinig mogelijk in beeld moesten komen. Het imago van de groep moest gevormd worden door jonge aantrekkelijke studentes. Het doel van Dolle Mina’s was dus in ieder geval een eind maken aan de achterstelling en de onderdrukking van vrouwen. Vrouwen moesten niet langer de gehoorzame huisvrouw zijn, maar opkomen voor haar eigen rechten. Ze moesten gelijke kansen krijgen op de arbeidsmarkt en in het onderwijs. Ze streefde dus duidelijk naar gelijkheid van de verhoudingen tussen man en vrouw. Om deze doelen te realiseren verzonnen de Dolle Mina’s allerlei acties. In januari 1970 kwamen de acties van de Dolle Mina’s bijna dagelijks wel in het nieuws of in de krant. Ze streden voor deeltijdbanen, de pil en recht op abortus, en schrapping van de toen geldende huwelijkswet, volgens deze wet was de man namelijk hoofd van de echtvereniging. Ze streden dus voor de gelijkheid van mannen en vrouwen. Dolle Mina’s hebben bijvoorbeeld het deftige opleidingsinstituut Neijenrode, dat alleen toegankelijk was voor mannen bestormd. Ook hebben ze publiekelijk een korset verbrand, een korset is namelijk het symbool van vrouwenonderdrukking. De Dolle Mina’s vonden het ook erg vervelend dat ze vaak werden gezien als ‘lustobject’, daarom besloten ze dat het wel eens omgedraaid mocht worden. Waarom zouden alleen mannen vrouwen na mogen fluiten. Ze zijn toen begonnen met mannen die ze tegen kwamen op straat na te fluiten, zodat zij ook eens voelden hoe dat is. Ook bonden ze roze linten om wc’s heen om hun eis te ondersteunen van openbaar plas recht’, want er waren in die tijd alleen maar openbare toiletten voor mannen. Een aantal jaren voor de tijd van de Dolle Mina’s was er opeens een grote stijging van de werkgelegenheid, dat zorgde ervoor dat ook veel vrouwen konden, maar wat voor de meeste vrouwen niet mogelijk was doordat ze op hun kinderen moesten passen. Er was dus kinderopvang nodig, en dat was een probleem want er waren er veelte weinig. Hierdoor konden de vrouwen niet werken terwijl ze dat wel graag wilden. Alleenstaande moeders hadden het helemaal moeilijk want die hadden ook geen inkomen van hun man, die moeste zien rond te komen van hun uitkering. Daarom besloten de Dolle Mina’s een grote box met baby’s midden op straat in de stad te zetten, zo probeerde ze duidelijk te maken dat er een tekort was aan kinderopvang. In een advertentie in een krant van 1970 staat: Badjuffrouw gevraagd. Maar Dolle Mina’s komen niet in aanmerking. Er waren er meerdere advertenties zoals deze. Veel mensen waren niet van de acties van Dolle Mina’s gediend, vooral mannen niet. Hierdoor kwam het dat alleen de groep Dolle Mina’s die zich bezighield met abortus bleef doorgaan met verbazingwekende acties, acties om zelf te mogen beslissen over hun lichaam, en dan dus vooral bij zwangerschap zijn hierdoor ook het bekendste. Een van de acties die ze hebben ondernomen om dit recht te verkrijgen was in maart 1970 toen verstoorden ze een vergadering van gynaecologen: ze lieten er hun blote buiken zien, waarop ze de leus ‘baas in eigen buik’ hadden geschreven. Ze eisten dat vrouwen er zelf over mochten beslissen, en niet de zogenaamde ‘deskundigen’. Maar dit was niet hun laatste daad om dit te bereiken. In 1972 trokken Dolle Mina’s door Nederland, om voorlichting te geven over abortus en voorsteun van de bevolking. Later in de jaren 70 nam Dolle Mina het initiatief tot de oprichting van een landelijke bundeling van actiegroepen en partijen die zich wilden inzetten voor de abortusstrijd. Hierdoor werden de overige acties voor de legalisering van abortus in Nederland voortaan onder de naam van dit comité gevoerd. Het comité heette: wij vrouwen Eisen. Ze eisten dat abortus uit het wetboek van strafrecht werd gehaald, en dat abortus in het zieken fonds pakket kwam. In 1976 hebben ze toen zelfs een abortuskliniek bezet om sluiting te voorkomen. Uit eindelijk is er toch nog een nieuwe wet gekomen, deze wet kwam er op neer, dat abortus wel mogelijk werd, maar toch in het wetboek van strafrecht bleef. Uit eindelijk is dus niet meteen het gehele doel bereikt. Maar een paar jaar later is het toch gelukt om abortus geheel te legaliseren. Dolle Mina was toen geen massa beweging meer, maar had zich wel voortgeplant in een groot aantal actiegroepen organisaties en praat groepen, en vrouwenhuizen. Vrouwen gingen deelnemen aan politieke partijen en aan vakbonden. Aan de Universiteiten ontstonden ‘vrouwenstudies’. Ook kwamen er vrouwentelefoons en blijf van mijn lijf huizen. Door hun actie voeringen inmiddels overblijfmogelijkheden voor school kinderen. En er waren voorlichtingen op scholen over abortus plegen en de anti conceptie pil. Dolle Mina’s hebben tegenwoordig nog steeds een duidelijke reputatie, want als er over feminisme gepraat word beginnen mensen vaak over de ‘glorietijd’ van de Dolle Mina’s . Mensen herinneren zich vooral het speelse ‘jonge meiden’ aspect en de uitdagen de acties. Een unaniem persoon heeft eens aan een scriptie schrijver over het feminisme gevraagd of Dolle Mina’s allemaal ‘harig’ zijn. Welk idee deze persoon had van een Dolle Mina willen wij liever niet weten, maar het is wel duidelijk dat er veel vooroordelen bestaan over feministen zoals de Dolle Mina’s. Veel mensen denken bijvoorbeeld dat ze verbitterde oude vrouwtjes zijn die tuinbroeken dragen en veel haren hebben, en denken dat het mannen haters zijn. Het feminisme wordt tegenwoordig niet al te serieus meer genomen, het is een begrip geworden dat veel vrouwen vandaag de dag vaak lachend uitspuwen, alleen omdat het geassocieerd wordt met de oude harige tuinbroek dragende vrouwtjes. Maar ze vergeten dan de strijdbare feministen van de jaren zeventig, ook de Dolle Mina’s dus. Ik zelf vind dat de Dolle Mina’s een erg originele actie groep is geweest. Ik vind de manier waarop ze hun doelstellingen hebben proberen te bereiken erg vindingrijk. Ik ben ook blij dat door hun acties er veel is veranderd, want ik denk niet dat ik het zo leuk zou hebben gevonden als er geen openbare toilet was voor vrouwen en dat er bijna geen crèches waren enz. Dus ik vind dat de Dolle Mina’s voor Nederland veel positieve veranderingen met zich mee hebben gebracht. Door alle positieve ontwikkelingen sinds de jaren zeventig voelen vooral jonge vrouwen zich niet meer door het feminisme aangetrokken. Ze merken niet dat veel allerdaagse dingen die ze doen vroeger helemaal niet allerdaags waren. Veel mensen zijn zich er dus niet meer bewust van dat het nog maar dertig jaar geleden is dat de emancipatie strijd van vrouwen zich doorzette. Ze zijn vergeten dat het toen noodzakelijk was te reageren op vrouwendiscriminaties. Dertig jaar geleden kon een professor aan de universiteit van Gent bijvoorbeeld vrouwen nog op de laatste rij zetten. Omdat hij het verschrikkelijk vond dat vrouwen aan de universiteit werden toegelaten. Meisjes konden vaak ook niet de studierichting kiezen die ze wilden. Omdat het beroep dat ze met die studierichting leerde niet beschikbaar was voor vrouwen. Mensen realiseren zich tegenwoordig dus te weinig hoe belangrijk de vrouwen bewegingen zijn geweest. Maar het is eigenlijk heel onlogisch dat mensen zich niet meer tot feminisme aangetrokken voelen. en vroegere feministen al zo snel vergeten zijn. Want tegenwoordig zijn er nog veel voorbeelden van ongelijkheid van vrouwen aan mannen. En de problemen waar bijvoorbeeld de Dolle Mina’s voor hebben gestreden zijn vaak nog steeds niet geheel opgelost, ze hebben vaak alleen maar opstapjes voor hun doelen kunnen bereiken. Maar het is aan ons om van die opstapjes gebruik te maken. Het is zo dat maar 38 procent van de Nederlandse vrouwen is economisch zelfstandig is. Je bent economisch zelfstandig als je meer als 850 euro bruto per maand verdient. Ook het grootste deel van de mensen die in Nederland onder de armoede grens leven is vrouw. En dan word ook nog eens 80 procent van de onbetaalde zorg door vrouwen gedaan. De kinderopvang in Nederland waar de Dolle Mina’s zo hard voor hebben gestreden is slecht geregeld en te duur. Tegenwoordig komt zelfs ook Vrouwenbesnijdenis en vrouwen handel in ons land voor. De vrouw lijkt vaak nog steeds een seksobject in de reclame en op billboards. Maar daar zijn ze natuurlijk voor het grootste deel zelf aan mee. We mogen dus eigenlijk van geluk spreken dat er tegenwoordig nog vrouwen bewegingen zijn, alleen deze lijden nog niet tot een derde feministische golf. De feministen van tegenwoordig richten zich niet meer op de arbeidssituatie, maar op de seksualiteit. Lesbische vrouwen zijn hier een voorbeeld van. Zij willen natuurlijk ook gewoon kunnen trouwen net zoals de hetero stellen dat wel kunnen trouwen. Er zijn tegenwoordig ook veel feministen die strijden voor de rechten van de moslim vrouwen, deze mensen worden ook wel moslimfeministen genoemd. Een duidelijk voorbeeld van een moslimfeministe is Ayaan Hirsi Ali zij heeft in 2003 de mensen opgeroepen tot een Derde Feministische golf. De mensen moeten zich volgens haar richten op bestrijding van huiselijk geweld en op de emancipatie van moslimvrouwen. Ayaan Hirsi Ali is deze week zelfs uitgeroepen tot Europeaan van het jaar. Ze krijgt deze onderscheiding door haar moed en om het lot van onderdrukte islamitische vrouwen op de Nederlandse en Europese politieke agenda te zetten. De Dolle Mina’s zijn dus ontstaan in de 2e feministische golf. Ze waren een originele actie groep die goed wist hoe ze de publieke aandacht moesten trekken. En ze hebben vooral veel acties verricht voor de legalisering van abortus. Tegenwoordig zijn er dus nog wel feministen, maar mensen hebben er vaak een negatief beeld van.