Spreekbeurt adoptie
Op het bord:
- Waarom willen mensen kinderen adopteren?
- Hoe gaat adoptie in zijn werk?
- Wat doet het met de kinderen?
Ik houd mijn spreekbeurt over adoptie en dan in het bijzonder over wat het met de kinderen doet om geadopteerd te worden.
(Waarom willen mensen kinderen adopteren?)
Mensen die een kind uit het buitenland adopteren hebben daar verschillende redenen voor.
Bijvoorbeeld dat ze zelf geen kinderen kunnen krijgen of dat ze al zo’n leeftijd hebben dat de kans om nog gezonde kinderen te krijgen voor hen te klein is geworden.
Ook is het voor homostellen die een kind willen een oplossing om dan een kind te adopteren.
De laatste tijd komt het vaker voor dat mensen een gehandicapt kind adopteren om het zo een betere toekomst te geven.
De adoptiekinderen zijn vaak afgestaan door hun biologische ouders, omdat die niet goed voor hen kunnen zorgen.
Vaak is er een geldtekort in het gezin.
Of in het geval van gehandicapten, zijn er geen goede voorzieningen in dat land.
De ouders zien dan in dat ze hun kinderen geen goede toekomst kunnen geven.
De kinderen komen dan meestal eerst terecht in een kindertehuis.
(Hoe gaat adoptie in zijn werk?)
De adoptieprocedure gaat altijd in een vaste volgorde:
Als eerste moeten ouders die een kind willen adopteren een aanvraagformulier ondertekenen.
Daar staat in dat je serieus een kind wil adopteren en daarover ook goed hebt nagedacht.
Hierna wordt er gekeken of je als stel voldoet aan de voorwaarden. Bijvoorbeeld dat de ouders niet te oud zijn.
Er mag tussen het kind en de ouders maximaal 40 jaar zitten.
Hierna volgen cursussen voor de adoptieouders.
Ook worden er onderzoeken gedaan naar de familiesituatie.
Als alles is geregeld en het kind bij het gezin is gezocht, gaan de ouders het kind ophalen van Schiphol of gaan ze zelf naar het adoptieland.
(Wat doet het met de kinderen?)
Nu ga ik wat meer in op de adoptiekinderen en wat de adoptie met hen doet.
Meestal komt het adoptiekind als baby of peuter aan in Nederland.
En dan moet het aan alles wennen; nieuwe ouders, ander eten, ander klimaat, andere taal enzovoort.
Door het andere milieu krijgt het soms last van hoofdluis, diarree of huiduitslag.
Het kind krijgt heel veel indrukken in een keer.
Het kind heeft ook veel scheidingen meegemaakt; eerst van zijn echte ouders en toen van het kindertehuis.
Daardoor kan het zich ook moeilijk hechten; het is bang om weer in de steek gelaten te worden.
Het laat zich ook eerst niet troosten door de adoptieouders.
Het adoptiekind leert geleidelijk zich zeker en veilig te voelen bij zijn nieuwe ouders.
Hoe ouder ze in Nederland zijn aangekomen hoe minder ze snappen van de Nederlandse taal enzovoort.
Daardoor kunnen die kinderen een achterstand hebben.
Een kind onder basisschoolleeftijd gaat ook beseffen dat hij er anders uitziet dan zijn ouders en ook andere eigenschappen dan zij heeft.
Daardoor kan hij meer ruzies krijgen en wil hij weten waarom hij er anders uitziet.
Vanaf de puberteit gaat een kind zich meestal afvragen wie zijn echte ouders zijn, waarom hij is afgestaan en hoe het nu met ze gaat.
Je ziet ook veel dat er door de kinderen en de biologische ouders nog veel aan elkaar wordt gedacht.
Door deze bloedband word het verlangen om elkaar te zien ook groter.
Adoptiekinderen kunnen zich vaak daardoor moeilijk concentreren.
Maar je ziet ook wel dat de kinderen juist super hard gaan werken, zodat ze meer complimentjes krijgen.
Als adoptiekinderen naar het land van herkomst gaan, kunnen ze er ook achter komen dat ze vroeger zijn mishandeld.
Ook omdat ze weten dat hun biologische ouders hen hebben afgestaan krijgen sommigen een minderwaardigheidscomplex.
Veel adoptiekinderen willen hun ouders zoeken door navraag te doen bij het kindertehuis in het land van herkomst.
Ze kunnen ook een programma zoals Spoorloos inschakelen.
We gaan nu naar een fragment uit Spoorloos kijken.
Het gaat over een geadopteerd meisje, Stephanny, uit Colombia die leukemie blijkt te hebben.
Door een beenmergtransplantatie kan ze waarschijnlijk beter worden, maar dan moeten er wel broertjes of zusjes van haar zijn, want die hebben het zelfde type beenmerg.
Daarom is Spoorloos ingeschakeld.
We beginnen nu bij het stuk dat Spoorloos de moeder in Colombia heeft gevonden en haar een filmopname laten zien van haar dochter.
Later neem de moeder van Stephanny toch weer contact op met Spoorloos en zo regelt het programma dat ze naar Nederland kan om haar dochter te zien.
Kort na deze ontmoeting komt bij Stephanny de leukemie weer terug.
Daarom is een beenmergtransplantatie noodzakelijk.
Omdat zij een andere vader hebben, zijn de broer en zus van Stephanny helaas niet geschikt als donor.
In diverse medische databanken wordt nu gezocht naar een kandidaat die wèl geschikt is.
Als je zo nagaat wat adoptie allemaal met zich mee kan brengen, komt de vraag op:
Doen ouders er wel goed aan een kind uit het buitenland te adopteren?
Daar kan je niet zonder meer ja of nee op zeggen.
Aan de ene kant moeten ouders beseffen dat geadopteerde kinderen gemiddeld meer problemen hebben dan niet-geadopteerde kinderen.
Maar adoptie is aan de andere kant voor het kind vaak wel een prachtige kans op een veel betere toekomst dan die in zijn eigen land zou hebben.
Op het bord:
- Waarom willen mensen kinderen adopteren?
- Hoe gaat adoptie in zijn werk?
- Wat doet het met de kinderen?
Ik houd mijn spreekbeurt over adoptie en dan in het bijzonder over wat het met de kinderen doet om geadopteerd te worden.
(Waarom willen mensen kinderen adopteren?)
Mensen die een kind uit het buitenland adopteren hebben daar verschillende redenen voor.
Bijvoorbeeld dat ze zelf geen kinderen kunnen krijgen of dat ze al zo’n leeftijd hebben dat de kans om nog gezonde kinderen te krijgen voor hen te klein is geworden.
Ook is het voor homostellen die een kind willen een oplossing om dan een kind te adopteren.
De adoptiekinderen zijn vaak afgestaan door hun biologische ouders, omdat die niet goed voor hen kunnen zorgen.
Vaak is er een geldtekort in het gezin.
Of in het geval van gehandicapten, zijn er geen goede voorzieningen in dat land.
De ouders zien dan in dat ze hun kinderen geen goede toekomst kunnen geven.
De kinderen komen dan meestal eerst terecht in een kindertehuis.
(Hoe gaat adoptie in zijn werk?)
De adoptieprocedure gaat altijd in een vaste volgorde:
Als eerste moeten ouders die een kind willen adopteren een aanvraagformulier ondertekenen.
Daar staat in dat je serieus een kind wil adopteren en daarover ook goed hebt nagedacht.
Hierna wordt er gekeken of je als stel voldoet aan de voorwaarden. Bijvoorbeeld dat de ouders niet te oud zijn.
Er mag tussen het kind en de ouders maximaal 40 jaar zitten.
Hierna volgen cursussen voor de adoptieouders.
Als alles is geregeld en het kind bij het gezin is gezocht, gaan de ouders het kind ophalen van Schiphol of gaan ze zelf naar het adoptieland.
(Wat doet het met de kinderen?)
Nu ga ik wat meer in op de adoptiekinderen en wat de adoptie met hen doet.
Meestal komt het adoptiekind als baby of peuter aan in Nederland.
En dan moet het aan alles wennen; nieuwe ouders, ander eten, ander klimaat, andere taal enzovoort.
Door het andere milieu krijgt het soms last van hoofdluis, diarree of huiduitslag.
Het kind krijgt heel veel indrukken in een keer.
Het kind heeft ook veel scheidingen meegemaakt; eerst van zijn echte ouders en toen van het kindertehuis.
Daardoor kan het zich ook moeilijk hechten; het is bang om weer in de steek gelaten te worden.
Het laat zich ook eerst niet troosten door de adoptieouders.
Het adoptiekind leert geleidelijk zich zeker en veilig te voelen bij zijn nieuwe ouders.
Hoe ouder ze in Nederland zijn aangekomen hoe minder ze snappen van de Nederlandse taal enzovoort.
Een kind onder basisschoolleeftijd gaat ook beseffen dat hij er anders uitziet dan zijn ouders en ook andere eigenschappen dan zij heeft.
Daardoor kan hij meer ruzies krijgen en wil hij weten waarom hij er anders uitziet.
Vanaf de puberteit gaat een kind zich meestal afvragen wie zijn echte ouders zijn, waarom hij is afgestaan en hoe het nu met ze gaat.
Je ziet ook veel dat er door de kinderen en de biologische ouders nog veel aan elkaar wordt gedacht.
Door deze bloedband word het verlangen om elkaar te zien ook groter.
Adoptiekinderen kunnen zich vaak daardoor moeilijk concentreren.
Maar je ziet ook wel dat de kinderen juist super hard gaan werken, zodat ze meer complimentjes krijgen.
Als adoptiekinderen naar het land van herkomst gaan, kunnen ze er ook achter komen dat ze vroeger zijn mishandeld.
Ook omdat ze weten dat hun biologische ouders hen hebben afgestaan krijgen sommigen een minderwaardigheidscomplex.
Veel adoptiekinderen willen hun ouders zoeken door navraag te doen bij het kindertehuis in het land van herkomst.
Ze kunnen ook een programma zoals Spoorloos inschakelen.
Het gaat over een geadopteerd meisje, Stephanny, uit Colombia die leukemie blijkt te hebben.
Door een beenmergtransplantatie kan ze waarschijnlijk beter worden, maar dan moeten er wel broertjes of zusjes van haar zijn, want die hebben het zelfde type beenmerg.
Daarom is Spoorloos ingeschakeld.
We beginnen nu bij het stuk dat Spoorloos de moeder in Colombia heeft gevonden en haar een filmopname laten zien van haar dochter.
Later neem de moeder van Stephanny toch weer contact op met Spoorloos en zo regelt het programma dat ze naar Nederland kan om haar dochter te zien.
Kort na deze ontmoeting komt bij Stephanny de leukemie weer terug.
Daarom is een beenmergtransplantatie noodzakelijk.
Omdat zij een andere vader hebben, zijn de broer en zus van Stephanny helaas niet geschikt als donor.
In diverse medische databanken wordt nu gezocht naar een kandidaat die wèl geschikt is.
Als je zo nagaat wat adoptie allemaal met zich mee kan brengen, komt de vraag op:
Doen ouders er wel goed aan een kind uit het buitenland te adopteren?
Daar kan je niet zonder meer ja of nee op zeggen.
Aan de ene kant moeten ouders beseffen dat geadopteerde kinderen gemiddeld meer problemen hebben dan niet-geadopteerde kinderen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden