Levensbeschouwing Christendom

Het Joodse volk heeft heel wat meegemaakt. Van 37 voor Christus tot 4 na Christus was Herodus de koning van Israël. Hij liet veel tempels bouwen en maakte van Grieks de landstaal. Ook gaf hij, volgens Mattheus, opdracht tot de kindermoord in Bethlehem. Hij liet alle kinderen onder de twee jaar vermoorden, omdat hij bang was dat “de zoon van God” grote concurrentie zou vormen.

Toen hij stierf erfden zijn drie zonen het rijk. Dat ging mis, ze kregen zowel ruzie met elkaar als met het volk. Een van de zonen was zelfs zo erg dat het volk ging klagen bij de keizer. Vanaf dat moment maakte Augustus zijn deel van Palestina onder Romeins bewind. Er kwam een procurator, dat is een Romeinse leider. Pontius Pilatus heette hij, hij gaf toestemming om Jezus te kruisigen.

Zijn andere zoon verhoorde Jezus vlak voor zijn dood.

Je had verschillende(Joodse) stromingen die ontstonden tijdens de bezetting van de Romeinen:

• De Sadduceeën

Dit waren vooral priesters. De Thora, het wetboek van de Joden, was erg belangrijk. Ze geloofden niets van wat er vertelt werd en niet in de Thora stond. Ze geloofden niet dat doden de oplossing was. Wel geloofden ze dat ieder mens zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen geluk.

• De Farizeeërs

Net als bij de Sadduceeën was de Thora erg belangrijk, maar ook geloofden ze in mondelinge overlevering. Zij vonden dat iedereen heilig moest zijn, niet alleen priesters. Dat lieten ze het hele volk weten. Niet iedereen kon zomaar Farizeeër worden, je moest eerst een proefperiode doorstaan. Je moest niet in afzondering leven, maar juist een voorbeeld zijn voor het volk.

• De Zeloten

De Romeinen waren hun grootste vijand, ook konden ze niet goed met de rijken en priesters overweg. Ze streefden naar zuiverheid van het Joodse volk. Ze geloofden in de komst van het koninkrijk van God en wilden er alles voor doen, ook al moet dat met geweld. De meeste Zeloten werden Sicarii genoemd, omdat ze een Sica bij zich droegen. Ze ruimden iedereen uit de weg die ze niet bevielen.

• De Tollenaren

Dit waren de leerlingen van Jezus.

• De Essenen

Dit was een teruggetrokken groep. Ze wilden zuiver blijven, dus niet vechten. Ze verwachtten dat het koninkrijk van God snel zou komen. Dat kon volgens hen alleen door God zelf. Je moest een proefperiode doorstaan. Ze wilde het beste voor iedereen. Men trouwde niet. Na de tweede wereldoorlog zijn er spullen gevonden van de Essenen.

Jezus was voor vergeven. Ook was hij tegen het misbruiken van macht. Jezus zei ook dat je als het nodig was moest sterven voor het geloof, dan zou je in de hemel komen.  Zo ontstonden de martelaren, zoals Stefanus, die werd door een steniging om het leven gebracht. Veel martelaren worden heilig verklaart, omdat ze zuiver aan het geloof waren gebleven.

Saulus, een Farizeeër,  wilde een Christelijke gemeente uitroeien, maar werd door Jezus aangesproken. Vanaf dat moment heette Saulus Paulus. Hij vertelde voort dat hij met Jezus gesproken had. Hij maakte rondreizen, ook naar Rome. Daar waren de Romeinen gevangen genomen door de Joden. Hij wilden ze bevrijden. De Joden vonden dit niet goed, keizer Nero lieen hem twee jaar later onthoofden, nadat Paulus zijn evangelie verder had geschreven in een huis dat hij in Rome had gehuurd.

Petrus was ook in Rome rond die tijd. Toen keizer Nero mensen ging vervolgen vluchtte hij. Onderweg sprak hij met Jezus, hij besloot terug te gaan, hij was tenslotte de “vervanger” van Jezus. Hij werd ondersteboven gekruisigd, omdat hij niet precies hetzelfde als Jezus gedood wilde worden.

Volgens Mattheüs’ evangelie zou op de plaats waar Petrus was gestorven een kerk worden gebouwd. Petrus was de eerste paus, vond hij. Alle pausen die daar op volgden noemde hij de apostolische successie, dat zijn de opvolgers van de apostelen. Daaraan hebben we te danken dat het Christendom nog steeds bestaat. De Pausen werden soms absolutistische leiders, waardoor ze zich met de politiek gingen bemoeien, maar de Petrusdienst, het pausschap, is eigenlijk bedoeld als vader van het geloof.

Veel mensen denken dat het Christendom vroeger een eenheid was, dat men altijd hetzelfde over dingen dacht. Dat is niet zo, het Christendom was erg Pluriform, dat is dat er veel verschillende stromingen en denkrichtingen waren:

• Hebreeërs

Dit waren de Hebreeuws-sprekende Christenen. Hebreeuws was de taal van de Joden. Het centrum van de Hebreeërs was Jeruzalem, daar was Jakobus, een broer van Jezus, leider. Ze waren redelijk Joods en hielden zich altijd aan wat de Thora voorschreef.

• Hellenisten

Dit waren de Grieks-sprekende Christenen.

• Christenen uit de Heidenen

Deze Christenen waren geen Jood meer. Het centrum was in Antiochië. Eerst werden deze mensen vooral uitgescholden met Jezus, maar ze waren er trots op.

Toen Paulus vertelde dat ze zich niet aan de Thora hoefden te houden, waren vooral de Hebreeërs boos.

Bronnen van het vroege Christendom

Naast de evangeliën zijn er veel andere bronnen gebruikt, zoals wat brieven van de apostelen, onder andere aan de Hebreeën. Er is ook een boek geschreven: de openbaring van Johannes. Dit vertelt over hoe de wereld geregeerd werd door Jezus. Dit boek roept de Christenen op te blijven geloven.

Soms duiken er oude schriften op, als de evangelie van Thomas, deze zijn nooit opgenomen in de bijbel en soms zelfs vergeten.

De Apostolische vaders, was een bron die erg belangrijk was. Het werd niet geschreven door de Apostelen, maar door mensen die zich er erg in verdiept hadden. De Apostolische vaders ging over verhoudingen tussen verschillende stromingen, het samenleven en verschillende uitleggen.

Als de apostelen stierven, werden hun leerlingen als betrouwbaar getuigen gezien. Toen Jezus stierf, werd een betrouwbare bron steeds belangrijker. Je info moest van een apostel of een leerling van een apostel komen, dat heette apostolisch gedrag.

Als de apostelen stierven, werden hun leerlingen als betrouwbaar getuigen gezien. Toen Jezus stierf, werd een betrouwbare bron steeds belangrijker. Je info moest van een apostel of een leerling van een apostel komen, dat heette apostolisch gedrag.

Er waren ook niet-christelijke bronnen, zoals die van Flavius Josephus, Tacitus en Suetonius. Er waren ook bronnen tegen het het Christendom, zoals die van Celsus. Sommige mensen voelden de behoefte om het Christendom uit te leggen aan andere godsdiensten, zij werden Apologeten genoemd. Dit ziet men ook als een belangrijke bron.  Er werden ook Bijbelse bronnen in filosofische vormen gezet, om mensen te overtuigen.

In de middeleeuwen schreven er mensen geschriften over hun opzicht van het geloof, de kerkvaders. De belangrijkste waren Athanasius, die bekend werd door zijn strijd over de ware leer van Jezus Christus, en Augustinus van Alexandrië, die beschouwd werd als de vader van het Westerse Christendom. Augustinus schreef onder andere dat als je gedoopt werd door een bisschop die later niet meer gelovig was, je nog steeds goed gedoopt was.

Er werden ook bronnen geschreven rond 350. Zoals die van Nicea en Constantinopel. Deze zijn bepaald door de leer van Athanasius.