Euthanasie

Intro: We zouden graag onze spreekbeurt willen beginnen met onze kijk op euthanasie, voordat we ons verder op het onderwerp gaan storten. Zo zijn we nog niet beïnvloed door andere meningen op dit gebied. Onze mening is duidelijk: Euthanasie moet zeker kunnen, mits het absoluut duidelijk is dat het ook echt nodig is. Een vraag die dan al gauw naar voren komt is waar die grenzen dan mogen liggen. Het moet natuurlijk niet kunnen dat iemand in een tijdelijke depressie, waarin zijn of haar lust in het leven even weg is, zijn of haar leven zonder slag of stoot kan beëindigen. Er moet daarom een groep van erkende medici zijn, die ervaring hebben met euthanasie, die daar een neutrale en vakkundig oordeel over kan vellen. Natuurlijk moet er bij voorbaat veel met een vertrouwensarts gesproken worden, die wat nadere persoonlijke informatie kan geven over de patiënt. Ook vind ik dat er ingegrepen moet worden, als de familie dat als nodig ervaart, als een patiënt, die niet meer aanspreekbaar is en in gruwelijke pijn verkeerd. Ik geloof bijvoorbeeld dat er vele bejaarden zijn die hun leven als áfgerond ervaren. Ook dan denk ik dat zij het recht moeten hebben, er ook wat aan
te doen. Jongere mensen moeten deze stap niet mogen kunnen nemen. Zij hebben nog een grote kans op een verandering van mening door bepaalde gebeurtenissen in hun leven, die hun oudere visie op stelten zetten. Bovendien hebben zij nog een groot deel van hun leven voor zich staan. Verder geloof ik niet dat het plegen van euthanasie enige gevolgen zal hebben binnen een mogelijk hiernamaals. Als het leven geen zin meer heeft, of als je in gruwelijke pijn verkeerd, moet er een mogelijkheid zijn om het leven op een rustige manier te beëindigen. Wat heeft het nog voor zin om een persoon aan apparaten te leggen, als er toch geen hoop meer is? We willen ook even toelichten dat we onze mening hebben verwerkt in het volgende stuk. Zo kunnen we per onderdeel een duidelijke mening geven.

Midden: Om een goede uitleg van euthanasie te geven, moet het begrip eerst helemaal duidelijk zijn. Daarom geven we nu een uitleg van de diverse aspecten van euthanasie. Er bestaan namelijk verschillende termen, die een
belangrijke rol spelen binnen het begrip euthanasie. -Bijvoorbeeld de term wilsonbekwaamheid. Hiermee wordt gedoeld op euthanasie, waarbij de patiënt zelf geen inspraak meer kan hebben. Hierbij hebben we het over ernstig demente patiënten, patiënten in een onomkeerbare coma en zwaar gehavende pasgeborenen. Zij kunnen zich niet
uitdrukken en dus ook geen toestemming verlenen. Maar wat nu als zo’n persoon ondraaglijk lijdt? Daarvoor worden de beslissingen door een team artsen genomen. Zij zullen nauwkeurig nagaan of het wel of niet nodig is
het leven van de persoon te beëindigen. Er kan dan worden gekozen voor passief ingrijpen (de behandeling van die persoon stoppen, maar hem/haar dan wel op een natuurlijke manier laten sterven) of actief ingrijpen (het
leven wordt beëindigt middels een dodelijke injectie. Maar mag de arts wel bepalen of dat een leven leefbaar is en kwaliteit heeft? Zo had een arts de moeder van de zwaar spastische Marieke aangeraden om tot euthanasie over te gaan. De moeder stemde niet toe en achteraf gezien leeft Marieke een gelukkig leven. Hiermee wil ik zeggen
dat je nooit van te voren kan voorspellen of het leven nog zinvol zal zijn. Wie weet nu of een demente persoon, die in grote pijn leeft, op zijn/haar eigen manier niet gelukkig kan zijn? Ik weet niet echt wat ik hier van moet denken.

Het lijkt me moeilijk om als dokter over leven en dood te moeten beslissen. Waar ligt de grens tussen een onmenselijk en een menselijk bestaan. In feite gokken we maar een beetje of een leven nuttig is.Toch ben ik van mening dat het bij een aantal gevallen duidelijk is. Als een onaanspreekbaar iemand helse pijnen doorgaat en zeker binnen korte termijn doodgaat, moet er iets gebeuren. Maar wat als er alleen sprake is van helse pijnen? Niemand weet wat er in hun hoofden omgaat en dat maakt het zo moeilijk. Heeft een baby niet gewoon het recht om te leven, ook al is het maar aan apparaten. Ik heb er ook geen duidelijke mening over. -Ook is er de term versterving. Dit houdt in dat de patiënt ervoor kiest het leven te beëindigen middels het staken van eten en/of drinken. Deze vorm van versterving komt met name voor bij demente patiënten en bij mensen die aan kanker lijden in een uitbehandeld stadium. Om deze manier
van sterven dragelijk te maken, wordt vaak de hulp van een arts ingeroepen die dan verzachtende medicijnen verstrekt. De patiënt sterft zo op een rustige en heldere manier. Zo komt euthanasie een beetje “prettig” over, ja kan kiezen wanneer je sterft en het gebeurd op een pijnloze en stille manier. Maar bij mij komt het natuurlijker over dan dat je pats boem inslaapt na een dodelijke injectie. Ja, het lijkt me een mooie manier van doodgaan. Natuurlijk komen er weer vragen naar boven waar de grenzen liggen, maar daar lag bij mij de nadruk niet. Ik had nog nooit van tevoren
van deze methode gehoord en het lijkt mij een menselijke. Bovendien is er geen ´vaste´ datum, waarop je dood gaat. Het gevoel dat jij leven en dood onder controle hebt, is weg. Palliatieve zorg houdt in dat de dood vergemakkelijkt en eventueel ook versneld wordt door een opklimmende doses van pijnbestrijders. Er worden pijnstillende middelen zonder geneeskracht verstrekt aan terminale patiënten. In sommige gevallen helpen deze pijnstillers niet eens. En werken ze wel, dan is het maar de vraag of het in hun voordeel werkt. Zo zijn er bijwerkingen die niet opwegen tegen de tijd die de persoon nog extra te leven heeft. Sommige beginnen te ijlen en maken opmerkingen die de naasten pijn doen en zo het einde nog pijnlijker maakt dan normaal. Er moet dan eens worden stilgestaan bij deze familieleden, die opmerkingen gemaakt krijgen door de terminale patiënt, die hij/zij nooit meer terug kan trekken! Ik zou me vreselijk rot voelen en eraan onderdoor gaan dat er niet meer op terug gekomen kan worden. Ik heb overigens ook gelezen dat de meeste verzoeken naar euthanasie niet gebaseerd zijn op lichamelijk lijden, maar juist op de belasting van de behandeling, levensmoeheid, ontluistering, aftakeling en totale afhankelijkheid. Achteraf gezien misschien minder vreemd. Het lijkt me inderdaad vreselijk om volledig afhankelijk van een ander te zijn. Niets meer zelf kunnen, haast geen individu meer zijn. Of dan die levensmoeheid; Je elke dag af moeten vragen wat voor zin het nog heeft. Er
gewoon liever een einde aan willen maken. In dit soort gevallen moet ik wel zeggen dat ik bang ben dat het maar tijdelijk is. Dat die levenslust later weer terug komt. Maar daar is dan weer een deskundig team voor, met veel ervaring. Toch blijft het eng dat de artsen het zeggen hebben over leven en dood. Als zij niet instemmen, gebeurt het niet. Stemmen ze wel in, dan mogen ze zelfs de datum prikken. Zou het wel goed zijn dat mensen over deze macht beschikken? -Een ander begrip is medische hulp bij zelfdoding. Hierbij gaat het om de verschaffing van dodelijke middelen aan mensen die euthanasie willen plegen. Zo kan de, door de patiënt gekozen moment om te sterven, zelf gekozen worden.