Minimal art

Minimal Art

Minimal Art bestaat in verschillende kunstvormen:

- Schilderkunst
- Beeldhouwkunst
- Muziek
- Dans
- Opera

Bij Minimal Art is de vorm het belangrijkst. In tegenstelling tot andere kunststromingen waarbij het idee het belangrijkst is en de vorm daarbij allerlei gedaanten aan kan nemen.

Artistiek overwegingen spelen bij Minimal Art geen rol. Er ontstaat dus een eenvoudig kunstwerk zonder emotionele waarde.

Frank Stella is een voorbeeld van een kunstenaar die minimalistisch werkte. Hij maakte abstracte schilderijen waaruit iedere emotionaliteit verdwenen is.

Een voorbeeld van zijn werk is Newstead Abby, dit schilderij bestaat uit niets anders dan een regelmatig patroon van lijnen. Doordat Stella gebruik maakt van onartistieke, industriële materialen zoals verfroller en afplakband, verdwijnt alle romantiek uit het schilderij. (blz. 208 leerboek)

Er waren ook veel beeldhouwers die zochten naar die eenvoud. Ze vonden deze eenvoud terug in simpele vormen als de bol, kegel, cilinder en kubus.

Om de beelden dezelfde koele eenvoud te geven als de schilderijen van Frank Stella kozen de beeldhouwers voor een industriële uitvoering. Ze gebruikten veel metaal, waardoor de kunstwerken een harde, gladde en foutloze uitstraling kregen.
Door deze werkwijze is het niet eens nodig dat kunstenaars hun werk ZELF maken. In 1962 is er een minimalistisch kunstenaar die zijn kunstwerk gewoon telefonisch besteld!

Donald Judd is sinds het begin van de jaren ’50 schilder en schildert vooral landschappen. Begin jaren ’60 moeten de landschappen plaats maken voor minimalistische kunstwerken.
Judd hield van ritme en herhaling, dat zie je terug in de eenvoudige simpele blokken die samen een ritmisch patroon vormen.

Een voorbeeld van zijn werk is: Untitled 1984 (blz. 208 leerboek), je ziet duidelijk een ritmisch figuur in de, met structuurverf geverfde, metalen blokken. De metalen blokken geven een mystrieus effect, ze zijn open en gesloten tegelijk.
Judd zegt zelf over zijn kunst: ‘ Ik maak geen sculpturen die een verhaal vertellen, ik maak sculpturen die er gewoon zijn!’

Nadat de Minimal Art is doorgedrongen in de beeldende kunst, voelen ook veel muzikanten en componisten de drang naar eenvoud, terug naar de basis.

Ritme is het belangrijkst in deze composities, je hoort er veel Afrikaanse en Indiaanse drumpatronen in terug.

Wat opvalt is dat minimalistische beeldende werken heel industrieel zijn, terwijl de minimalistische muziek juist terug gaat naar primitieve culturen.

Terry Riley (1935) maakt de eerste minimalistische compositie. In C, heet de compositie en aan de titel zie je meteen waar het om gaat in het muziekstuk. Verschillende muzikanten spelen allemaal dezelfde toon, de C, maar allemaal in een ander ritme. Al die verschillende ritmes door elkaar geven een hallucinerend effect.

Dans

Ook in de dans komt minimalisme voor. Bijvoorbeeld de choreograaf Jiri Kylian. In haar dansstukken worden de ritmes die tegen elkaar in gaan benadrukt. Ze jagen elkaar op.

Opera

Minimalistische opera’s zijn vaak lang en behoorlijk saai. Er zit heel veel herhaling in. De bedoeling van de regisseurs is dan ook dat de mensen langzaam wegzakken in hun eigen droomwereld.
De ideeën over herhaling en het bijna oneindig doorgaan lijken op die van de minimalistische muziek.

Een voorbeeld van zo’n opera is Einstein on the beach deze opera duurt 5 uur, heeft nauwelijks verhaal en de stukken worden eindeloos herhaald. De regisseur van deze opera is Robert Wilson (1941) en het is zijn bedoeling om mensen tot zich te laten komen in hun eigen droomwereld.

De muziek bij deze opera werd geschreven door Philip Glass (1937). De muziek lijkt oneindig door te gaan en is veel gebaseerd op herhaling. Alle typische opera elementen, zoals orkest, koor en solozang zijn aanwezig maar ze worden op een hele andere manier gebruikt.

Dans op het scherm

Thierry de Mey (1956) maakte van een toneelstuk een hele bijzondere minimalistische verfilming. Door shots af te wisselen op het ritme van de minimalistische muziek en de camera veel te laten bewegen, is het geen verfilming meer maar een nieuw product. Een nieuwe combinatie van dans en film.
Deze films worden videodansen genoemd. De camera registreert niet, de camera danst mee.
De videodansen zijn niet alleen gebaseerd op het minimalisme, ook op het expressionisme van Bausch.