Tijgers

Territorium
Wat is territorium? Territorium is een ander woord voor leefgebied. Het is een gebied waar een bepaald dier leeft, zonder soortgenoten dus. Je kan gemakkelijk zien waar de grenzen zijn. Ze zijn gemarkeerd(aangegeven) met: urine(plas dus) en krabsporen. Ze willen natuurlijk geen indringers dus die worden weggejaagd. Het gebied word regelmatig opnieuw gemarkeerd(dus het gebied word weer opnieuw met urine en krabsporen aangegeven). alles vervaagt natuurlijk na een poos door de regen en daarom doet de tijger dit. Soms maakt hij zijn gebied ook groter. Dit is dus een hele klus. Ook heeft het een groot voordeel als een dier een territorium heeft. Al het voedsel in dat gebied heeft het dier voor zichzelf. Dit is dan ook vaak de reden dat het dier een territorium maakt. De dieren kiezen meestal een stuk waar voldoende voedsel voor ze is. Hoe meer voedsel hoe kleiner het gebied zal zijn.
Maar hoe zit dat dan in een dierentuin: het komt dan meestal voor dat de dieren die in het wild een territorium hebben met meerdere soortgenoten in een verblijf zitten. Het gebeurt dan dat ze hun voedsel moeten delen met andere tijgers. Maar dat kunnen ze wel.
Vrouwtjes tijgers hebben vaak gezamenlijk(met z’n allen) een stuk grond. Bovendien laten mannetjes vrouwtjes toe in hun gebied. Maar mannetjes mogen niet komen in het gebied van een ander mannetje. Hoe meer vrouwtjes de mannetjes tijger heeft hoe groter zijn gebied zal zijn. De mannetjes tijger moet sterk zijn om zijn vrouwtjes te verdedigen. Het territorium van het vrouwtje veranderd bijna nooit. Meestal is het territorium van de mannetjes groter dan die van de vrouwtjes.

Voortplanting
Ongeveer een maand per jaar, meestal in de winter of het voorjaar, paren tijgers met elkaar. In hun leefgebied klinken dan langgerekte kreten waarmee ze elkaar lokken. Hebben een mannetje en een vrouwtje elkaar gevonden, dan paren ze soms wel honderd keer achter elkaar. Tijdens de paring bijt het mannetje in het nekvel van het vrouwtje. Een vrouwtje dat bevrucht is, krijgt ruim honderd dagen later een nest met twee tot vier jongen. Ze zijn blind en wegen ongeveer één kilo. Ze hebben wel al een dikke vacht. Een jong is ongeveer even zwaar een liter pak melk, en ziet eruit als een pluizig bolletje. Hij is nog geen 50 cm lang.
Bij de geboorte zitten de ogen van de welpen dicht net als bij poesjes.
De jongen liggen in een nestje, goed verstopt in het struikgewas. De eerste acht weken drinken de jongen moedermelk, daarna krijgen ze vlees van de dieren die de moeder voor hen jaagt. Jagen en op de kleintjes letten is voor de moeder een lastige combinatie, zeker als die kleintjes nog erg jong zijn. Pas als ze twee maanden oud zijn, verlaten ze voor het eerst hun schuilplaats. Wanneer de jongen 8 maanden oud zijn mogen ze mee met hun moeder om voedsel te leren vangen. En als ze een ongeveer 2 jaar oud zijn, gaan ze zelf op jacht of ze gaan samen met hun broertjes en zusjes. De vader bemoeit zich niet met het grootbrengen van het nest.

Nadat ze bij hun moeder zijn weggegaan, delen ze nog een paar maanden hetzelfde territorium. Maar dan wordt het serieus en moeten ze elk een eigen plek vinden. Anders sterven ze van honger…