Suriname: economisch, sociaal en politieke geschiedenis

In 1949 kreeg de Surinaamse bevolking het recht om vertegenwoordigers uit eigen land te kiezen. Iedereen die de Surinaamse nationaliteit had en 21 jaar of ouder was, kreeg stemrecht. Ze mochten hun stem uitbrengen op een politieke partij, die het land gedurende vier jaar zou besturen. Omdat er in Suriname veel volken woonden, zijn er toen veel politieke partijen ontstaan. Elke bevolkingsgroep richtte een eigen politieke partij op. De drie grootste partijen waren:

· De Verenigde Hindoestaanse Partij (VHP), deze partij vertegenwoordigde de belangen van de Hindoestanen.
· De Nationale Partij Suriname (NPS), kwam op voor de belangen van de creolen.
· De Nationale Eenheid en Solidariteit (KTPI), kwam op voor de belangen van de Javaanse Surinamers.

Op 25 februari 1980 pleegden zestien sergeanten onder aanvoering van de toen 34-jarige Desi Bouterse een staatsgreep. De directe aanleiding was een conflict in het leger.

Eind 1982 begon de grootste vakbond in Suriname met stakingen en demonstraties. Op 8 december dat jaar liet Bouterse de militaire machthebbers 15 politieke tegenstanders vermoorden. Hij zei dat deze tegenstanders een staatsgreep wilden plegen. Toen was het gedaan met de goede wil van Nederland en de ontwikkelingshulp uit Den Haag werd per direct stop gezet.
Door de “decembermoorden” gingen veel Surinamers anders denken over het leger. Suriname was een soort militaire dictatuur geworden. In februari 1980 kwam er een conflict tussen de regering en beroepsmilitairen, over de oprichting van een vakbond. Op 25 februari liep uit tot een militaire staatsgreep. Na de revolutie in 1980 wordt Suriname door de wereld gezien als een dictatuur onder leiding van Desi Bouterse.

Economische Gebied

Toen Suriname net onafhankelijk was geworden beloofde Nederland ongeveer 3,2 miljard gulden ontwikkelingshulp aan Suriname. Dit zorgde voor een korte economische impuls, maar leverde geen structurele verbeteringen op omdat veel van het geld was besteed aan de verbetering van de infrastructuur waardoor weinig nieuwe productie ontstond. In Suriname leek de economie er in 1975 goed voor te staan. Er kwam veel geld binnen door de uitvoer van bauxiet en de Nederlandse ontwikkelingshulp.
In Suriname werd bauxiet door Amerikaanse en Nederlandse bedrijven uit de grond gehaald en een deel van de opbrengst ging naar de Surinaamse staat. Om de bauxietbedrijven te laten bestaan, liet de Surinaamse regering hen minder belasting betalen.
Behalve de bauxietbedrijven is er bijna geen industrie in Suriname. Bijna alle producten moeten geïmporteerd worden. De Surinaamse bevolking kan die producten alleen betalen als de lonen hoog zijn, maar met hoge lonen is het moeilijk een bedrijf te beginnen of om buitenlandse bedrijven aan te trekken.

Sociale Gebied

In Suriname waren er grote sociale verschillen. Surinamers met een goede opleiding, vooral Creolen en Hindoestanen, namen meer van de Nederlandse cultuur over. In 1970 leefden er ongeveer 30.000 Surinamers in Nederland, in 1975 ruim 100.000 en tot 1980 kwamen daar nog tienduizenden bij. Nu wonen er ruim 300.000 Surinamers in Nederland. Suriname zelf heeft ruim 400.000 inwoners.