Ferdinand Magelhaes

Ferdinand Magalhães was wees en al vroeg werd hij aangesteld als officier van de Portugese marine. Toen hij op latere leeftijd in het jaar 1517een meningsverschil met de koning kreeg, vertrok hij naar Spanje. Magalhães had een droom: Hij wilde westwaarts de Molukken bereiken, Iets wat nog geen mens gelukt was in die tijd. Toen hij zijn plan aan het hof van Spanje voorlegde, greep het Spaanse hof dit met beide handen aan. In september 1519 voer een vloot van vijf oude, krakkemikkige schepen de haven uit van de Spaanse haven Sanlûcar, met als aanvoerder Magalhães, die de macht over deze vijf slechte schepen had gekregen van het Spaanse hof. De namen van de schepen waren; Trinidad, San Antonio, Concepcion, Victoria en de Santiago. Muiterij Hij zette met z’n schepen koers naar het westen, de Canarische eilanden. Daar sloegen ze nieuw voedsel in en voeren langs de kust van Afrika. Toen voer hij naar het westen en stak de Atlantische Oceaan over en kreeg bij de Braziliaanse kust land in zicht. Van hieruit vaarde hij weer zuidwaarts. De schepen kwamen slecht vooruit. Elke rivier moest bevaren worden, omdat elk kanaal de weg binnendoor naar de Molukken zou kunnen zijn. In 1520 bereikte de schepen Argentinië. Nog nooit waren Europeanen zo ver Zuidwaarts gevaren. Magalhâes besloot hier voor anker te gaan en dus in Argentinië de winter door te brengen. De spaanse bemanning vertrouwden hun Portugese bevelhebber niet. Ze zonden een bericht aan hem dat de vloot zo snel mogelijk terug moest keren naar Spanje. Dit was muiterij! Magalhães handelde snel en meedogenloos. Hij stuurde een boodschapper om te zeggen dat de kapitein zich meteen moest melden. Maar de kapitein lachte de boodschapper alleen maar uit. Op bevel van Magalhães trok hierop de boodschapper een dolk en vermoordde de kapitein. Hierna pakte Magalhães met een paar trouwe matrozen ook de andere 4 schepen weer terug. De kapende bemanning werd aan land gezet en aan hun lot overgelaten.
Straat Magalhães Aan het begin van de nieuwe lente voer de vloot opnieuw zuidwaarts. Op 21 oktober, toen ze dichterbij de zuidpool dan bij de evenaar waren, kregen ze een veelbelovende inham in zicht. Toen ze de inham invoeren, gingen twee schepen vooruit als verkenners. Op een dag keerde de San Antonio niet terug. De bemanningsleden waren weer aan het muiten geslagen en ze voeren terug naar Spanje om daar allerlei leugens over Magalhães te verkondigen. Omdat de ware feiten over de San Antonio niet bekend waren, voer Magalhães langzaam verder. Zelfs in de zomer was het nog heel slecht weer, met stormen en enorme golven. Uiteindelijk voer de vloot op 28 november een blinkende, uitgestrekte oceaan op. Hoewel Magalhães niet de eerste Europeaan was die dit aanschouwde, gaf hij hem toch een naam; ‘de Stille Oceaan’. Omdat er zo weinig wind was. De nieuwe doorgang tussen de Atlantische en Stille Oceaan werd ook naar hem vernoemd; ‘Straat Magalhães’. De vloot zette koers via de kust van Zuid-Amerika naar de Stille Oceaan. De vloot voer toen 99 dagen in Noord oostelijke richting zonder aan wal te gaan. Na drie maanden zonder voedsel en water waren de bemanningsleden uitgeput, moe en ziek. Het scheepsbeschuit was gaan rotten en het drinken was zo vies dat de bemanning hun neus dicht hielden als ze dronken. Alles bij elkaar stierven 29 mannen en 30 waren zo ziek dat ze niet meer konden werken. Eilanden in de Stille Oceaan Op een dag ontdekte de uitkijk een prachtig groen eiland en eenmaal aan land vond de bemanning kokosnoten, bananen, suikerriet en zoete aardappelen. In het rif wemelde het ook nog eens van de vis. Ze waren gered! Na een reis van 15.000 km hadden ze het eiland Guam bereikt. Hoewel Magalhães blij was dat hij nog leefde was hij toch teleurgesteld. De route naar de Molukken was nog veel te ver en in zijn achterhoofd wist hij dat hij deze niet zou halen. Het eiland was rijk aan vruchten, maar de mensen waren arm. Ze stalen alles wat los en vast zat. Magalhães noemde het eiland ‘Ladrones’ oftewel; dieveneiland en brandde een dorp af om voorbeeld te stellen. De vloot voer verder westwaarts lang de Filippijnen en uiteindelijk kwamen ze aan op het eiland Cebu. Hier stond Magalhães zichzelf eindelijk toe om opgelucht te zijn. Ze hadden bewezen dat het mogelijk was de Oost te bereiken door westwaarts vanuit Europa te varen. Ook hadden ze bewezen dat de aarde rond was, en dat alle continenten in feite grote eilanden zijn. De strijd op het strand Magalhães en zijn bemanning werden als koningen ontvangen op Cebu. Toen Magalhães het eiland voor Spanje opeiste kwam hij met het stamhoofd meteen tot een overeenstemming en toen hij voorstelde dat het stamhoofd zich tot het Christendom zou bekeren, stemde hij daar ook mee in. Maar wat Magalhães niet wist, was dat het stamhoofd dit alles slechts uit beleefdheid deed, zoals dit de gewoonte was onder de bewoners. Het stamhoofd liet een boodschap sturen naar Magalhães om te zeggen dat de stam van het nabijgelegen eiland het stuk land niet aan Spanje toekende. Magalhães werd boos en vertrok met 60 mannen in 3 roeiboten naar het andere eiland. Eenmaal aangekomen stond er een leger van 200 inboorlingen te wachten op Magalhães en de zijnen. Enkele uren werden pijlen en speren door de beide partijen op elkaar afgevuurd. Uiteindelijk besloot Magalhães zich terug te trekken, maar hij was ingesloten en er werd een pijl in zijn gezicht gegooid. Zijn mannen probeerden hem nog te bevrijden, maar het was te laat. Zijn lijf werd in stukken geslagen. De overlevenden vluchtten snel terug naar Cebu met het slechte nieuws. De overgebleven bemanning ging terug naar Spanje met de twee schepen; de Trinidad en de Victoria. Eerst voeren ze zuidwaarts naar de specerij-eilanden. De reis die een week zou moeten duren, duurde 3 maanden en op 8 november 1521 kwamen ze aan op een van de eilanden. Daar vulde de bemanning het schip met kruidnagelen. Als ze deze naar Spanje zouden brengen, was de reis toch niet voor niets geweest. Nadat ze de specerij-eilanden hadden verlaten, voeren ze een flink eind naar het zuiden om de Portugese patrouilleboten te ontlopen, omdat ze een illegale vracht kruidnagelen vervoerden. Maar de Trinidad zonk en de Victoria voer alleen verder. De Victoria kwam zonder schipbreuk lang Kaap de goede hoop en voer verder noordwaarts in de richting van de Kaapverdische eilanden. Hier ontdekte de Portugese kapitein de kruidnagelen en nam 13 mannen gevangen. De rest kon vluchten. Op 6 september 1522 kwam de Victoria met de Spaanse bevelhebber Juan de Elcáno aan in Spanje na een reis van drie jaar. De Spaanse gezaghebbers waren zeer tevreden over de kruidnagelen, maar de bemanning kreeg geen roem. De leugens die verspreid waren door de kapers van de San Antonio had Magelhães’ reputatie ernstig beschadigd en hij werd in Spanje beschouwd als een misdadiger. Magalhães kreeg zijn welverdiende eer pas veel later, toen geschiedkundigen de geschiedenis van de ontdekking in kaart brachten.