Samenvatting Latijn Cultuur
18
Van koninkrijk naar republiek
Na de verdrijving van Tarquinius Superbus in 509 v. Chr. Werd Rome een republiek, dat is afgeleid van het woord res publica, wat betekent; zaak van het volk. In Rome was het koningschap niet erfelijk maar koos het volk een koning uit, die dan de zijn hele leven mocht heersen over Rome en onbeperkte macht had, dit noemden de Romeinen een imperium en bij moeilijke beslissingen riep hij de hulp in van de senaat, een vergadering van wijze oude mannen (senatoren). Er was ook een volksvergadering maar die weinig te vertellen.
Consuls
Om te voorkomen dat één man het imperium kon besturen werden er steeds 2 mannen (consuls) aangewezen om Rome te besturen voor 1 jaar, en dan werden er weer anderen gekozen. De consuls moesten het altijd met elkaar eens zijn want ze konden het recht van veto gebruiken als ze een verandering wilden invoeren in Rome. Om in momenten dat er snel moest worden besloten gaven ze een man (dictator) de leiding om de beslissingen te maken om een te voorkomen, die was dan 6 maanden aan de macht en daarna kwamen de consuls weer aan de macht.
De senaat
De senaat bleef bestaan, ook tijdens de republiek en adviseerden de consuls dan. De senaat telde zo’n 300 leden. Omdat de senaat niet elk jaar hoefde te wisselen zoals de consuls moesten, was de senaat eigenlijk de regering van Rome.
De volksvergadering
In theorie had de volksvergadering veel macht, maar in de praktijk bijna niet. Want de voorzitter van de volksvergadering was een consul, die sowieso al veel macht had en de volksvergadering daar niet veel aan toevoegde, ook waren de wetten die de volksvergadering voorstelde al goed gekeurd door de senaat en hoefde alleen het volk nog in te stemmen, die dat dan ook bijna altijd deed. Dus de volksvergadering had niet veel toevoegende waarde.
Tegenstellingen
Er was een grote kloof tussen arm en rijk, de rijken bezaten veel grond en noemde men de patriciërs.
Hun familiehoofden noemde men de patres, die meestal in de senaat zaten en ook kans hadden om gekozen te worden tot consul, en daardoor heel veel macht hadden. Men noemde het arme volken de plebejers, de plebs vormden het grootste deel van het volk en ze deden mee met de revolutie tegen Tarquinius Superbus om hun leven er wat rooskleuriger uit te laten zien, maar niets was minder waar.
Cliens-patronus
De plebejers stonden bij een patricische familie in bescherming, de plebejers noemde men de cliens,
En stemden voor hun patricische familie als ze meededen aan verkiezingen, en vergezelden ze op weg naar een veldslag. In ruil hiervoor gaf de patricische familie, de patronus, graan en steun als de cliens in een rechtszaak was verzeild geraakt. Hierbij hadden de plebejers voordeel, maar de macht van de patriciërs werd zo ook vergroot.
Sociale onrust
Arme plebejers die zich hadden opgewerkt en rijke immigranten konden niet tot de patriciërs worden geteld, want ze kwamen niet uit een patricische familie. En als de arme plebejers schuld hadden moesten ze die aflossen door voor hen patronus te werken, en dan werden ze eigenlijk een soort slaaf, dit noemde men schuldslavernij. Doordat de plebejers daarover ontevreden waren kwam er sociale onrust in Rome.
Secessio Plebis
De plebejers hadden wel weinig te vertellen, maar ze hadden wel een sterk wapen, want ze vormden een groot deel van het Romeinse leger. Omdat er allerlei dreigingen uit de heuvels rond Rome kwamen was een goed leger onmisbaar, en daarom ging het leger staken op de Mons Sacer (heilige berg), dit werd de secessio plebis genoemd (afscheiding van de plebs).
Menenius Agrippa
De senatoren raakten in paniek omdat het leger staakte, en ze stuurden Agrippa eropaf, de enige senator die een plebejer was maar als gelijke werd gezien door de patriciërs. Tijdens vergaderingen pleitte zij vaak voor de plebejers, en de plebejers zouden wel naar haar luisteren als ze zei dat ze niet meer mochten staken. i.p.v. te argumenteren waarom ze van de berg af moesten vertelde ze een verhaal, waarin de maag gelijk werd gesteld aan de patriciërs, en de ledematen gelijk werd gesteld aan de plebejers.
Beschermers voor de plebs: de volkstribunen
De plebejers kregen de tribuni plebis, de volkstribunen, politieke leiders die de plebejers zouden vertegenwoordigen en jaarlijks in de volksvergadering zouden worden gekozen. Door hun vetorecht konden de uitvoering van besluiten van senaat of magistraten (bestuurders) tegenhouden.
Geschreven wetten
De plebejers waren blij met de overwinning maar ze waren nog niet klaar met vechten voor gelijkheid want nog steeds konden alleen de patriciërs in de senaat en consul worden. Zo werden de geschreven wetten ingevoerd en er gingen 10 mannen een paar jaar aan het werk en ze onderzochten ook andere wetgevingen, zoals die van de Grieken, en uiteindelijk toonden ze het resultaat: de wetten van de twaalf getafelen. De tekst werd gegrafeerd in bronzen platen die op het Forum werden gezet. Eerst waren er maar 10 tafelen maar later kwamen er nog 2 bij.
Einde standenstrijd
Uiteindelijk was het verplicht dat een van de consuls een plebejer was. Doordat de lagen steeds meer veranderden kwam er langzaam een nieuwe bovenlaag; de nobiles. Dit was een klein groepje mensen die heel gesloten waren en bijna niemand toelieten, en als een niet-nobiles dan consul werd, noemde men hem een homo novus (nieuweling).
19
Rome had veel oorlogen, en vaak wonnen zij die waardoor ze veel land bezaten en uiteindelijk het grootste deel van tegenwoordige Italië bezaten.
Imperialisme
In het begin waren de oorlogen van Rome meestal defensief of preventief, dus om zichzelf te verdedigen of de vijand een stap voor te zijn, maar later werd het meer imperialisme, om hun land en rijk te vergroten.
Romanisering
Door de onderworpen volken niet te veel met elkaar te laten verbinden zouden ze niet gezamenlijk in opstand komen. Wel probeerden ze de volkeren zo snel mogelijk te romaniseren zodat ze allemaal dezelfde taal spraken (romeins) en de godsdiensten te vermengen zodat ze makkelijker zouden kunnen integreren.
Carthago
In de loop van de eeuw was Carthago to een stad uit gegroeid die drie keer zo groot was als Rome, en veel handelde via boten. Ze hadden 2 hele grote havens, 1tje voor handel en een andere voor een oorlogsvloot. Dat zou leiden tot een confrontatie met de overburen; de Romeinen.
De eerste Punische oorlog
Punisch komt van het Romeinse woord Poeni: Latijn voor Feniciërs, Carthagers. De eerste oorlog brak uit en er zouden er nog 2 volgen, de Romeinen hadden een kleine vloot die niks betekende. Ze gingen snel een vloot bouwen en bouwden dan ook loopbruggen met haken zodat ze naar het schip van de vijand konden lopen. Rome won en kreeg daarvoor Sicilië, en dat was hun eerste Romeinse Provincia. Zo noemden ze voortaan veroverde gebieden buiten Italië.
De tweede Punische oorlog
Na de nederlaag gingen de Carthagers Spanje aanvallen, dat door de Carthaagse veldheer Hamilcar werd onderworpen. Na de dood van Hamilcar volgde Hannibal hem op en beloofde nooit een vriend van Rome te worden. In Spanje botsten de Romeinen en de Carthagers weer, want de Romeinen overschreden de grens bij de Ebro, door een verbond te sluiten met Saguntum. Toen gingen de Carthagers over op de aanval en wilde over de Alpen trekken om Italie vanuit het noorden binnen te vallen met 50.000 man voetvolk, 9000 ruiters, een flink aantal lastdieren en krijgsolifanten. De tocht was zwaar en toen ze bij de Povlakte aankwamen was meer dan de helft van het leger gestorven en hadden ze nog maar 1 olifant. Hannibal versloeg met dit leger de legers van allebei de Romeinse consuls en de verslagen legers sloten zich bij de Carthagers aan en vervolgden hun weg.
Slag bij het Trasimeense meer
Bij het Trasimeense meer had Hannibal het Romeinse leger in een val gelokt en kwam er een gigantische slachtpartij. Hannibal had verwacht dat de Romeinse bondgenoten de kant van Hannibal zouden kiezen, maar ze bleven Rome trouw. Dit is waarom Hannibal niet naar Rome ging, waar men hem verwachtte.
Fabius de Talmer
Rome was in paniek en benoemde een dictator, namelijk Quintus Fabius Maximus. Hij gebruikte een heel andere tactiek en in plaats van het leger van Hannibal voortdurend aan te vallen wilde hij het leger uitputten. Hij wilde ze vangen in een pas, en dat lukte, maar toen was Hannibal ze weer te slim af door fakkels aan de hoornen van ossen te binden en die de berg op te sturen, zodat de Romeinen dachten dat ze wilden ontsnappen via de berg en de Romeinen gingen eropaf zodat Hannibal en zijn leger konden ontsnappen. Toen had het Romeinse volk niet veel vertrouwen meer in de tactiek van Fabius, en daardoor kreeg hij de bijnaam de Talmer.
Slag bij Cannae
Er kwamen 2 nieuwe consuls aan de macht en die werden ongeduldig van de tactiek van Fabius, dus gingen ze in de aanval over. Het Romeinse leger telde 70.000 soldaten, tweemaal zoveel als dat van Hannibal. Maar Hannibal omsingelde het Romeinse leger en toen de strijd eindigde waren er 50.000 Romeinen gesneuveld.
20
Hannibal verwachtte dat hij bij de onderworpen steden in Italië als een bevrijder zou worden onthaald, maar de inwoners hadden toch liever Rome dan Carthago als beschermer.
De kansen keren
Na de slag in Cannae kozen ze toch weer voor de tactiek van Fabius en Scipio boekte de ene overwinning na de andere dat de Romeinen nieuwe hoop gaf. Daarna kwam er een nieuw succes want Rome veroverde Syrause, een van de weinige staten die niet de kant van Hannibal hadden gekozen. De verovering werd belemmerd door Archimedes, een Griekse wiskundige die vernuftige uitvindingen deed om de Romeinen te verslaan, en maakte onder andere brandspiegels die de Romeinse vloot in brand kon steken. Toen wilden de Romeinen Capua veroveren, en Hannibal maakte een schijnbeweging naar Rome, en elke Romein was bang. Maar het bleef bij een schijnbeweging en de Romeinen veroverden Capua. Na 13 jaar zwerven met zijn leger en wachtend op hulp uit Carthago, die niet kwam omdat die het te druk had met Spanje die langzaamaan veroverd werd door de Romeinen, viel het leger uiteen van Hannibal. In 204 v. Chr. waagde Scipio de oversteek naar Carthago en behaalde een overwinning, en Hannibal vluchtte naar Klein-Azië en nam daar vergif in en stierf.
Scipio Africanus
Een triomftocht zag er als volgt uit in Rome: voorop de magistraten en senatoren, gevolgd door trompetters, daarachter liepen soldaten en slaven die de oorlogsbuit meevoeren. De triomfator, de grote overwinnaar, stond op een gouden wagen die getrokken werd door 4 witte paarden, hij was gehuld in een purperen toga en had een lauwerkrans op zijn hoofd, en boven zijn hoofd hield een slaaf een gouden kroon. Ze fluisterden de triomfater toe dat hij niet mocht vergeten dat hij een mens was, zodat hij niet naast zijn schoenen zou gaan lopen. Achter de wagen liepen de belangrijkste krijgsgevangenen. De Romeinen waren Scipio zeer dankbaar en gaven hem de bijnaam Africanus.
De derde Punische oorlog
Na de nederlaag herstelde Carthago zich snel, en Rome was van mening dat het totaal vernietigt moest worden, dus in 149 v. Chr. werd Carthago totaal verwoest door Marcus Porcius Cato.
18
Van koninkrijk naar republiek
Na de verdrijving van Tarquinius Superbus in 509 v. Chr. Werd Rome een republiek, dat is afgeleid van het woord res publica, wat betekent; zaak van het volk. In Rome was het koningschap niet erfelijk maar koos het volk een koning uit, die dan de zijn hele leven mocht heersen over Rome en onbeperkte macht had, dit noemden de Romeinen een imperium en bij moeilijke beslissingen riep hij de hulp in van de senaat, een vergadering van wijze oude mannen (senatoren). Er was ook een volksvergadering maar die weinig te vertellen.
Consuls
De senaat
De senaat bleef bestaan, ook tijdens de republiek en adviseerden de consuls dan. De senaat telde zo’n 300 leden. Omdat de senaat niet elk jaar hoefde te wisselen zoals de consuls moesten, was de senaat eigenlijk de regering van Rome.
De volksvergadering
In theorie had de volksvergadering veel macht, maar in de praktijk bijna niet. Want de voorzitter van de volksvergadering was een consul, die sowieso al veel macht had en de volksvergadering daar niet veel aan toevoegde, ook waren de wetten die de volksvergadering voorstelde al goed gekeurd door de senaat en hoefde alleen het volk nog in te stemmen, die dat dan ook bijna altijd deed. Dus de volksvergadering had niet veel toevoegende waarde.
Tegenstellingen
Er was een grote kloof tussen arm en rijk, de rijken bezaten veel grond en noemde men de patriciërs.
Hun familiehoofden noemde men de patres, die meestal in de senaat zaten en ook kans hadden om gekozen te worden tot consul, en daardoor heel veel macht hadden. Men noemde het arme volken de plebejers, de plebs vormden het grootste deel van het volk en ze deden mee met de revolutie tegen Tarquinius Superbus om hun leven er wat rooskleuriger uit te laten zien, maar niets was minder waar.
Cliens-patronus
De plebejers stonden bij een patricische familie in bescherming, de plebejers noemde men de cliens,
Sociale onrust
Arme plebejers die zich hadden opgewerkt en rijke immigranten konden niet tot de patriciërs worden geteld, want ze kwamen niet uit een patricische familie. En als de arme plebejers schuld hadden moesten ze die aflossen door voor hen patronus te werken, en dan werden ze eigenlijk een soort slaaf, dit noemde men schuldslavernij. Doordat de plebejers daarover ontevreden waren kwam er sociale onrust in Rome.
Secessio Plebis
De plebejers hadden wel weinig te vertellen, maar ze hadden wel een sterk wapen, want ze vormden een groot deel van het Romeinse leger. Omdat er allerlei dreigingen uit de heuvels rond Rome kwamen was een goed leger onmisbaar, en daarom ging het leger staken op de Mons Sacer (heilige berg), dit werd de secessio plebis genoemd (afscheiding van de plebs).
Menenius Agrippa
De senatoren raakten in paniek omdat het leger staakte, en ze stuurden Agrippa eropaf, de enige senator die een plebejer was maar als gelijke werd gezien door de patriciërs. Tijdens vergaderingen pleitte zij vaak voor de plebejers, en de plebejers zouden wel naar haar luisteren als ze zei dat ze niet meer mochten staken. i.p.v. te argumenteren waarom ze van de berg af moesten vertelde ze een verhaal, waarin de maag gelijk werd gesteld aan de patriciërs, en de ledematen gelijk werd gesteld aan de plebejers.
Beschermers voor de plebs: de volkstribunen
De plebejers kregen de tribuni plebis, de volkstribunen, politieke leiders die de plebejers zouden vertegenwoordigen en jaarlijks in de volksvergadering zouden worden gekozen. Door hun vetorecht konden de uitvoering van besluiten van senaat of magistraten (bestuurders) tegenhouden.
Geschreven wetten
De plebejers waren blij met de overwinning maar ze waren nog niet klaar met vechten voor gelijkheid want nog steeds konden alleen de patriciërs in de senaat en consul worden. Zo werden de geschreven wetten ingevoerd en er gingen 10 mannen een paar jaar aan het werk en ze onderzochten ook andere wetgevingen, zoals die van de Grieken, en uiteindelijk toonden ze het resultaat: de wetten van de twaalf getafelen. De tekst werd gegrafeerd in bronzen platen die op het Forum werden gezet. Eerst waren er maar 10 tafelen maar later kwamen er nog 2 bij.
Einde standenstrijd
19
Rome had veel oorlogen, en vaak wonnen zij die waardoor ze veel land bezaten en uiteindelijk het grootste deel van tegenwoordige Italië bezaten.
Imperialisme
In het begin waren de oorlogen van Rome meestal defensief of preventief, dus om zichzelf te verdedigen of de vijand een stap voor te zijn, maar later werd het meer imperialisme, om hun land en rijk te vergroten.
Romanisering
Door de onderworpen volken niet te veel met elkaar te laten verbinden zouden ze niet gezamenlijk in opstand komen. Wel probeerden ze de volkeren zo snel mogelijk te romaniseren zodat ze allemaal dezelfde taal spraken (romeins) en de godsdiensten te vermengen zodat ze makkelijker zouden kunnen integreren.
Carthago
In de loop van de eeuw was Carthago to een stad uit gegroeid die drie keer zo groot was als Rome, en veel handelde via boten. Ze hadden 2 hele grote havens, 1tje voor handel en een andere voor een oorlogsvloot. Dat zou leiden tot een confrontatie met de overburen; de Romeinen.
De eerste Punische oorlog
Punisch komt van het Romeinse woord Poeni: Latijn voor Feniciërs, Carthagers. De eerste oorlog brak uit en er zouden er nog 2 volgen, de Romeinen hadden een kleine vloot die niks betekende. Ze gingen snel een vloot bouwen en bouwden dan ook loopbruggen met haken zodat ze naar het schip van de vijand konden lopen. Rome won en kreeg daarvoor Sicilië, en dat was hun eerste Romeinse Provincia. Zo noemden ze voortaan veroverde gebieden buiten Italië.
De tweede Punische oorlog
Slag bij het Trasimeense meer
Bij het Trasimeense meer had Hannibal het Romeinse leger in een val gelokt en kwam er een gigantische slachtpartij. Hannibal had verwacht dat de Romeinse bondgenoten de kant van Hannibal zouden kiezen, maar ze bleven Rome trouw. Dit is waarom Hannibal niet naar Rome ging, waar men hem verwachtte.
Fabius de Talmer
Rome was in paniek en benoemde een dictator, namelijk Quintus Fabius Maximus. Hij gebruikte een heel andere tactiek en in plaats van het leger van Hannibal voortdurend aan te vallen wilde hij het leger uitputten. Hij wilde ze vangen in een pas, en dat lukte, maar toen was Hannibal ze weer te slim af door fakkels aan de hoornen van ossen te binden en die de berg op te sturen, zodat de Romeinen dachten dat ze wilden ontsnappen via de berg en de Romeinen gingen eropaf zodat Hannibal en zijn leger konden ontsnappen. Toen had het Romeinse volk niet veel vertrouwen meer in de tactiek van Fabius, en daardoor kreeg hij de bijnaam de Talmer.
Slag bij Cannae
Er kwamen 2 nieuwe consuls aan de macht en die werden ongeduldig van de tactiek van Fabius, dus gingen ze in de aanval over. Het Romeinse leger telde 70.000 soldaten, tweemaal zoveel als dat van Hannibal. Maar Hannibal omsingelde het Romeinse leger en toen de strijd eindigde waren er 50.000 Romeinen gesneuveld.
20
Hannibal verwachtte dat hij bij de onderworpen steden in Italië als een bevrijder zou worden onthaald, maar de inwoners hadden toch liever Rome dan Carthago als beschermer.
De kansen keren
Na de slag in Cannae kozen ze toch weer voor de tactiek van Fabius en Scipio boekte de ene overwinning na de andere dat de Romeinen nieuwe hoop gaf. Daarna kwam er een nieuw succes want Rome veroverde Syrause, een van de weinige staten die niet de kant van Hannibal hadden gekozen. De verovering werd belemmerd door Archimedes, een Griekse wiskundige die vernuftige uitvindingen deed om de Romeinen te verslaan, en maakte onder andere brandspiegels die de Romeinse vloot in brand kon steken. Toen wilden de Romeinen Capua veroveren, en Hannibal maakte een schijnbeweging naar Rome, en elke Romein was bang. Maar het bleef bij een schijnbeweging en de Romeinen veroverden Capua. Na 13 jaar zwerven met zijn leger en wachtend op hulp uit Carthago, die niet kwam omdat die het te druk had met Spanje die langzaamaan veroverd werd door de Romeinen, viel het leger uiteen van Hannibal. In 204 v. Chr. waagde Scipio de oversteek naar Carthago en behaalde een overwinning, en Hannibal vluchtte naar Klein-Azië en nam daar vergif in en stierf.
Scipio Africanus
De derde Punische oorlog
Na de nederlaag herstelde Carthago zich snel, en Rome was van mening dat het totaal vernietigt moest worden, dus in 149 v. Chr. werd Carthago totaal verwoest door Marcus Porcius Cato.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden