In de 2e helft van de 1950’s beweerde Ho Chi Minh (noord) dat hij alleen maar na een eenheid streef en dat hij,hij geloofde het niet echt maar wist dat het kansloos was om weer gelijk naar de wapens te grijpen, bovendien kon het er voor zorgen dat Amerika dan militair zou ingrijpen,dat was wel het laatste wat ze wouden. Ook de Sovjet-Unie en China waren het hier mee eens. Toch besloot Noord-Vietnam zonder overleg met de SU en China de strijd te hervatten,ze vonden de situatie kansrijk in het zuiden omdat de haat tegen het Diem-regime (zuid) snel toe nam, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk omdat de communisten met totale vernietiging werden bedreigd.
Daardoor ging Noord-Vietnam het verzet tegen Ngo Dinh Diem in het geheim steunen, de Vietcong werd opgericht, een nationaal front waarin alle oppositie tegen Ngo Dinh Diem verenigd was, maar onder leiding van de communisten. Maar in werkelijkheid moest lijken of het noorden er niks mee te maken hadden het verzet spontaan was ontstaan in Zuid-Vietnam(door alle lagen in de samenleving). Zo zouden ze niet het risico lopen dat de VS zich er mee ging bemoeien,omdat het zou lijken dat de Zuid-Vietnamesen zelf naar communisme streefde. Noord-Vietnam stuurde wapens (vooral met de fiets) naar het zuiden via de Ho-Chi-Minh-route, een honderden kilometers lang stelstel van paden uitgehakt in de jungle van Laos en Cambodja. Via deze route konden infiltranten Zuid-Vietnam binnenkomen.
Na 1960 nam het verzet tegen Ngo Dinh Diem flink toe, de Vietcong werd al snel populair bij de boeren doordat ze boerenopstanden steunde en organiseerde. Ze gaven bijvoorbeeld de arme boeren grond van de verdreven of vermoorde landheren,waardoor ze steun van de boeren wonnen. Onder druk van de Vs kwamen er duizenden versterkte dorpen waar boeren een beter leven zouden krijgen (strategic hamlets). De versterkte dorpen hielden in dat de boeren in stenen huizen moesten wonen waar ze sanitaire voorzieningen hadden,school en gezondheidszorg, om deze huizen waren grachten,lemen muren,prikkeldraad en bewapende bewakers om de boeren tegen de communistische terreur te beschermen. De dorpen waar meer bedoeld om de boeren onder controle te houden dan ze te beschermen of te zorgen voor een beter leven. Veel boeren moesten gedwongen verhuizen en hun eigen grond verlaten waar hun familie generaties lang had gewoond, aan corrupte ambtenaren moesten ze de grond van de huizen betalen.
In 1963 bleek dat het Diem-regime ook in de steden werd gehaat. Hoewel 3kwart van de Zuid-Vietnamezen boeddhist was,was de macht in katholieke handen en werden boeddhisten gediscrimineerd. Op 8 mei 1963 sloeg de vlam in de pan. In de havenstad Hue werd er door de Boeddhisten geprotesteerd tegen het verbod om Boeddha’s geboortedag met vlagvertoon te vieren. Er braken rellen uit en werden duizenden mensen opgepakt tempels werden binnen gevallen en er werden uitgaansverboden ingesteld,maar het hielp niets. Het werd alleen maar erger de katholieke studenten en intellectuelen gingen ook de demonstraties steunen. Op 11 juni 1963 kwam er een hoogtepunt in het protest, een boeddhistische monnik ( Thich Quang Duc) stak zichzelf in brand op een druk kruispunt. In de weken erna volgden nog 7 monniken dit voorbeeld. De vrouw van Diem’s noemde boeddhistische barbecue en bood zelfsbenzine en lucifers aan om het feestje voort te zetten. Bij Amerika viel dit heel slecht, dit was het duidelijke bewijs voor de arrogantie en gevoelloosheid van het Diem-regime.
Toen John. F.Kennedy (opvolger van Eisenhower) in 1961 president werd was speelde de kwestie Viet-nam nog niet. Maar in zijn eerset week als president kreeg hij een rapport waar in stond dat als er niet snel iets gebeurde Zuid-vietnam verloren was, dat wilde John F. Kennedy voorkomen. Net als zijn voorgangers meende hij dat de VS tegenover het comunisme geen nederlaag konden veroorloven. Zijn regering geloofde dat hun belangen over de hele wereld werden aangevallendoor een krachtig georganiseerde communistische beweging geleid door Moskou en Peking, en dan Ho Chi Minh daar een pion van was. John F. Kennedy werd aangeraden leger troepen te sturen, anderen waren voor een diplomatieke oplossing waarbij de Vs zich langzaam terug zou trekken. John F. Kennedy kon zich niet voorstellen dat de machtigste natie op aarde zo’n klusje als in Vietnam niet aan zou kunnen. Hij besloot eind 1961 uiteindelijk het aantal militaire adviseurs in Vietnam uit te breiden van 800 naar 3000. Ook stuurde hij helikopters en stond hij het gebruik van ontbladeringsmiddelen en napalm(vloeistof die in de huid brand) toe. John F. Kennedy begreep wel dat de Vietcong geen gewonde oorlog voerde maar een guerillaoorlog, de maatregelen moesten de strijd tegen de guerrillastrijders mogelijk maken (contraguerilla). De guerrillastrijders verplaatsten zich snel en onzichtbaar door de junle en sloegen telkens onverwachts toe. De ontbladeringsmiddelen moesten de jungle vernietigen waarin de guerrillastrijders zich schuil hielden.
De Amerikaanse adviseurs waren bedoelt om de Zuid-Vietnamesen te leren vechten, omdat het de bedoeling was dat Zuid-Vietnam de oorlog zelf moest winnen. John F. Kennedy verwachtte dat na een paar jaar het Zuid-Vietnamese leger de strijd onder controle zouden hebben en de adviseurs weer na huis konden. In werkelijkheid vocht Amerika stapje voor stapje meer mee de oorlog.
John F. Kennedy begreep dat het communisme niet alleen met militaire middelen kon worden verslagen, om Zuid-Vietnam van het communisme te redden zou Diem juist weg moeten. De VS besloot Diem op te geven, en spoorde hem aan naar een democratie en sociale rechtvaardigheid te streven,maar Diem trok zich daar niets van aan. Amerika stond in een onhandelbare situatie, het boeddhistische protest maakte duidelijk dat Diem beter kon verdwijnen, zonder de Amerikaanse steun was Diem verloren. Amerika liet de ontevreden generaals in Zuid-Vietnam weten dat de VS geen bezwaar zou maken tegen een staatsgreep. Op 1 november 1963, bezet het opstandige leger de belangrijkste punten van Saigon. Diem sloeg op de vlucht. De leider van de staatsgreep beloofde Diem een veilig vertrek uit het land en stuurde een pantserwagen om Diem na het vliegtuig te brengen. Onderweg werd Diem in het voertuig vermoord.
Drie weken later werd in Amerika ook Kennedy vermoord, en werd opgevolgd door de vice-president Lyndon B. Johnson, hij zou Kennedy’s Vietnampolitiek voortzetten. Vier dagen na de moord op Kennedy ondertekende Lyndon B. Johnson een document waarin stond dat de VS Vietnam zouden helpen de strijd te winnen tegen de Vietcong.
Sinds de val van Diem rukte de Vietcong snel op. In december 1963 in de Vs door dat de situatie kritiek werd en in 1964 het alleen maar erger werd. Halfverwege 1964 beheerste de Vietcong de helft van het platteland, het Zuid-Vietnamese leger presteerde niets. De militairen vochten onderling om de macht en leken nauwelijks nog bezig te zijn met de strijd tegen de Vietcong, sommige voelden zelfs wat voor een akkoord met Noor-Vietnam. Waarom zou Amerika een land verdedigen dat niet eens verdedigd wil worden?
President Lyndon B. Johnson had 3 mogelijkheden: kernwapens inzetten, zich terugtrekken of gevechtstroepen sturen. Met kernwapens zou de oorlog snel afgelopen zijn en minder geld kosten maar hij vond het gebruik van kernwapens te ver gaan als hij terug denkt aan de Cubacrisis in 1962, de VS en de SU stonden aan de rand van een kernoorlog waarvan ze erg geschrokken waren. Terugtrekken was ook geen optie, dat zou veel te veel gezichtsverlies opleveren, als de VS zich in Vietnam zwak toonde dan zou dat het grote vertrouwen in de supermacht Amerika weg nemen over de hele wereld Europese landen drongen aan om de onderhandelen met Noord-Vietnam, China en de SU wat zou moeten leiden tot neutraal Vietnam waardoor de VS geen gezichtsverlies zou oplopen. De congresleden namen dit serieus. Maar Lyndon. B. Johnson wilde nog niet onderhandelen,volgens hem kon dat pas als er in Saigon een stabiele regering was. Anders kon het alleen maar leiden tot deelname in de regering van de communisten die zogenaamd neutraal waren. De optie om gevechtstroepen te sturen bleef als enige nog over, maar Johnson wilde niet rechtstreeks ingrijpen, dat wou hij zo lang mogelijk uit stellen. Ruim een jaar deed hij net genoeg om te voorkomen dat het Zuid-Vietnamese regime in zou storten. Hij stuurde extra militaire adviseurs en gaf toestemming tot beperkte militaire operaties. De onwil van gevechtstroepen sturen had veel temaken met zijn plannen die hij in de binnenlandse politiek had. Hij wou een programma genoemd de Great Society beginnen, om discriminatie tegen te gaan en te zorgen voor goed onderwijs, huisvesting, gezondheidszorg en sociale voorzieningen. Als hij een dure oorlog in Vietnam zou beginnen zou zijn Great society onbetaalbaar worden. Maar als hij Great society voor liet voor de oorlog dan zou hij en zijn volk door de communisten als lafaards worden gezien en zou het onmogelijk zijn om nog iets in de wereld te bereiken.
Toen in agustus 1964 een Amerikaanse torpedoboot in de Golf van Tonkin (vlak voor de Noord-Vietnamese kust) werd aangevallen door Noord-Vietnamese torpedoboten. Er was bijna geen schade maar dit was het moment om wraak te nemen met aanval, maar eerst wou Johnson meer bijwijs voor de aanval van Noord-Vietnam. Hij stuurde nog een boot na de Golf, ook die boot werd aangevallen (Tokin-incident). Bij het congres werd om resolutie gevraagd, met maar 2 stemmen tegen gaf het congres toestemming de Vietnamese agressie tegen te gaan met alle middelen die bruikbaar waren (Tokinresolutie).
In 1964 waren er in Amerika verkiezingen, Johnson beloofde aan de kiezers dat hij geen Amerikaanse jongens in Vietnam zou laten vechten. Johnson won de verkiezingen met een grote meerderheid. De ministers en generaals vroegen nadrukkelijker dan ooit om krachtige militaire actie. Maar Johnson vond dat er eerst een stabiele regering in Saigon moest komen. Dat was een onmogelijke voorwaarde. Uiteindelijk liet hij zich in eind Januari overtuigen dat militaire actie juist door het ontbreken van een stabiele regering nodig was. Een stabiele regering zou er alleen komen als de VS voorgingen.
Op 7 Februari 1965 viel de Vietcong in het Zuid-vietnamese Pleiku aan ( een Amerikaanse helikopter basis ). Er werden 8Amerikanen gedood, 126 verwond en er werden 10 Amerikaanse toestellen vernietigd. Er waren nog niet eerder zoveel slachtoffers gevallen bij Amerika, en sloegen daarom direct terug met luchtaanvallen op Noord-Vietnam. Er kwam geen oorlogsverklaring maar in feite was de Vietnam-oorlog begonnen. En paar dagen na deze aans;ag stuurde president Lyndon B. Johnson voor het eerst grondtroepen en gaf hij opdracht tot operatie rolling thunder (systematisch bombarderen van Noord-Vietnam). Ze proberen door deze geleidelijk op te voeren Noord-Vietnam over een pijndrempel heen te duwen. Met blokkades en acties tegen de Ho Chi Minh route probeerden ze de Vietcong te isoleren. Ze dachten dat als er geen aanvoer van wapens meer zou zijn over de route dat de Vietcong dan makkelijk te verslaan was. Maar de VS onderschatte dit,ze moesten wel meer militairen sturen,in eerste stante stuurde Johnson 75duizend man maar na 1965 is het nog een aantal malen verterkt en ik 1968 werd het maximum van 540duizend militairen bereikt. Ook de bombardementen op Noord-Vietnam en de Vietcong waren grote aantallen,begin 1968 had Amerika al meer bommen gegooid dan in alle voorgaande jaren bij elkaar.
Toch voerde Amerika een beperkte oorlog (limited war),in 1965 maakte Amerika duidelijk aan China dat ze een confrontatie met China wouden voorkomen. De Chinese leider Mao liet weten dat hij buiten de oorlog zou blijven zolang het niet werd uitgedaagd. Voor Johnson was het duidelijk in Zuid-Vietnam kon hij tegen de Vietcong doen wat hij wou maar als hij legertroepen na Noord-Vietnam of een van de buurlanden zou sturen zou China dit niet acepteren. De Amerikaanse opperbevelhebber Westmoreland wou het gebied waar de strijd tegen de Vietcong plaatsvond uitbreiden naar Laos en Cambodja,waar de Ho Chi Minh Route lag. Maar Johnson verbood dat, bij de grens van China mocht er niet gebombardeerd worden en de Noord-Vietnamese hoofdstad Hanoi moest ook vermeden worden, en ook de haven van Hainphong, waar China en Rusland wapentuig aanvoerden. Johnson deed alles om uitbreiding van de oorlog na de buurlanden te voorkomen.
Onder leiding van generaal Vo Nguyen Giap voerde de Vietcong een guerrillatactiek uit. Ze hielden zich schuil in de junle en verplaatsten zich viea een netwerk van tunnels en infiltreerden in dorpen waar ze zich onder de bevolking schuilhielden, af en toe pleeden ze een verrassingsaanval waarna ze weer snel in het oerwoud verdwenen. De Amerikanen hanteerden een andere tactiek search-and-destroy, de vijand moest worden opgespoord en vernietigd. Wat werden napalm bommen gegooid en dorpen platgebrand, en agent orange gebruikt om hele oerwouden te laten ontbladeren. Omdat er niet echt een duidelijk slagveld was, was er niet echt spraken van terrein winst.
Als maatstaf van succes telde de Amerikianen de lijken van de Vietcong (bodycount). Onder de Vietcong strijders vielen 7x zoveel doden als onder de Amerikanen, en de Amerikanen beheersten de steden en delen van het platteland. De toestand was verbeterd en generaal Thieu had de touwtjes in handen in Saigon. Johnson bleef optimistisch, de oorlog verliep moeizamer dan verwacht maar de Amerikanen bleven rekenen op de overwinning. Toen het jaar 1968 begon vertelde Johnson en generaal Westmoreland aan het volk hoe goed het ging in Vietnam. ‘De vijand hoopte dat Amerika’s wil gebroken kan worden. Hij vergist zich, ons geduld en doorzettingsvermogen zijn net zo groot als onze macht.’Maar toen kwam Tet, het traditionele Vietnamese nieuwjaar,normaal word er dan een gevechtspauze ingevoerd maar dit jaar was het anders. In de vroege morgen drongen de communisten de Amerikaanse ambassade in Saigon binnen, tegelijk braken in meer dan honderd andere Zuid-Vietnamese steden gevechten uit en kwamen de dorpen in de handen van de Vietcong. Alle Amerikaanse bases werden aan gevallen. Zonder dat de Amerikanen het hadden gemerkt, had de Vietcong ook daar verzetskernen opgebouwd,die de aanvallers nu te hulp kwamen. Toch slaagden de Amerikanen en het Zuid Vietnamese leger er vrij snel in het Tet-offensief te breken. Na een paar dagen hadden ze de meest steden weer in handen. Het Tet-offensief was een vernietigende klap voor de geloofwaardigheid van het Amerikaanse oorlogsoptimisme. Westmoreland gaf toe dat de oorlog nog niet zomaar was gewonnen en vroeg Johnson om meer troepen te sturen. Westmoreland wist niet zeker of 200duizend man extra de oorlog gewonnen maken en de zwaardere bombardementen op Noord-Vietnam ook niet. Daarom gaf Johnson de troepen niet. Op 31 Maart maakte de president in een televisietoespraak bekend dat hij wilde onderhandelen over vrede met Noord-Vietnam en de bombardementen zou staken. Hij zou het volgende jaar niet meer mee doen aan de verkiezingen,zodat hij zich goed kon richten op de onderhandelingen. Noord-Vietnam was bereid om direct te onderhandelen,op 13 Mei 1968 zaten de Amerikanen en Noord-Vietnamezen in Parijs voor het eerst met elkaar om de tafel voor voorbereidende besprekingen. Het echter geen resultaat,op het slagveld werd alleen maar harder gevochten. Uiteindelijk besloot Johnson in augustus de bombardementen op Noord-Vietnam weer te hervatten, wat ook met Richard Nixon te maken had. In 1968 werd de republikein Richard Nixon president. Hij was er voor om harder militair in te grijpen, hij geloofde in middels ook wel dat de oorlog niet te winnen was, maar een nerderlaag wilde hij absoluut voorkomen. Hij wilde de een eervolle vrede door de oorlog vietnamiseren, hij zou de Amerikaanse troepen geleidelijk terugtrekken en tegelijk het Zuid-Vietnamese leger versterken. Richard Nixion wilde dat Zuid-Vietnam na het vertrek van Amerika sterk genoeg zou zijn om zelf de communisten te weerstaan. Hij wilde de Noord-Vietnamesen bang maken, ze moesten denken dat hij een gek was, een bezeten anticommunist die als ze hem kwaad maakten met de hand aan de atoomknop tot alles in staat was.
In 1969 begonnen in Parijs de echte vredesbesprekingen, Noord-Vietnam had 3 eisen: alle Amerikaanse troepen weg,de Vietcong in een nieuwe Zuid-Vietnamese regering en nationale verkiezingen (de verkiezingen die in 1956 nooit waren doorgegaan). Noord-Vietnam stelde daar zelf niets tegenover. Nixon stelde een wapenstilstandvoor waarna ze beiden hun troepen binnen een jaar uit Zuid-Vietnam zouden weghalen. Als noord zuid met rust liet zouden de Amerikanen de communisten met rust laten.Nixon stuurde in het geheim een franse zakenman naar Ho Chi Minh,die het dreigement overbracht dat er vrselijke dingen zouden gebeuren als er niet snel een iets gebeurde, de dreigementen hielpen niets. Nixon had aggresieve plannen met Hanoi,de haven van Hainphong, Laos en Cambodja, en kernwapens. Hij maakte maar een klein deel waar,hij liet Laos en Cambodja bombarderen en stuurde er grondtroepen heen, hiermee wou hij de aanvoer van wapens en troepen via de Ho-Chi-Minh-Route stoppen. De Amerikaanse troepen werden ondertussen kleiner in Zuid-Vietnam. Eind 1970-280duizend,eind1971-140 duizend,eind1972-24duizend. Het Zuid-Vietnamese leger groeide en dankzij Amerikaanse financiële steun. Athans, op papier in de praktijk gebeurde er niet veel,bij confrontaties met de vijand bleek telkens weer dat het Zuid-Vietnamese leger zonder Amerikaanse luchtsteun weinig waarmaakte.
Vanaf 1971 probeerde Nixon ook de relatie met China en de SU te verbeteren,hij hoopte dat Noord-Vietnam sneller zou toegeven als hij niet meer op de steun van zijn macht vrienden kon rekenen. Daarom reisde hij in 1972 naar Peking en Moskou, het leidde tot betere banden met de communistische grootmachten maar leverde niks op in de oorlog met Vietnam. Ze zeiden allebei dat ze Noord-Vietnam niets konden opleggen omdat het land zijn eigen koers bepaalde. In 1972 kwam Noord-Vietnam met sovjettanks Zuid-Vietnam binnen vallen, Nixon reageerde met zware bombardementen. Hij liet mijnen leggen in de haven van Haiphon en liet spoorlijnen bij de Chinese grens bombarderen. Onder die druk gaf Noord-Vietnam eindelijk een beetje toe. De Zuid-Vietnamese regering zou na een vredesakkoord mogen blijven zitten. Maar Amerikanen gaven veel meer toe, de Vietcong mocht de veroverde gebieden houden, alle Amerikaanse troepen zouden echter wel weggehaald worden. In Oktober werden ze het bijna eens, maar het liep toch nog mis. Omdat Amerika doorgaf dat Zuid-Vietnam met nieuwe eisen kwam liepen de Noord-Vietnamezen boos weg van tafel. Daarom besloot Amerika rond kerstmis de zwaarste bombardementen de voeren. Hierbij was Hanoi het doelwit,na de bombardementen keerden de Noord-Vietnamezen weer terug naar de tafel. Amerika had de Zuid-Vietnamese president Thieu in het geheim beloofd dat de Amerikanen terug zouden keren als de communisten het vredesakkoord zouden schenden,hiermee was ook Thieu overgehaald. Op 23 Januari 1973 werden de Parijse vredesakkoorden getekend maar toen de laatste Amerikaanse troepen waren vertrokken braken er opnieuw gevechten uit tussen de Vietcong en het Zuid-Vietnamese leger. Amerika kwam zijn belofte niet na en verminderde ook nog eens hun financiële steun en de wapenleveranties. In 1975 gebeurde het geen waar Amerika al die tijd tegen gestreden had,in 1975 verenigde Noord en Zuid-Vietnam, Vietnam werd een communistisch land.
Daardoor ging Noord-Vietnam het verzet tegen Ngo Dinh Diem in het geheim steunen, de Vietcong werd opgericht, een nationaal front waarin alle oppositie tegen Ngo Dinh Diem verenigd was, maar onder leiding van de communisten. Maar in werkelijkheid moest lijken of het noorden er niks mee te maken hadden het verzet spontaan was ontstaan in Zuid-Vietnam(door alle lagen in de samenleving). Zo zouden ze niet het risico lopen dat de VS zich er mee ging bemoeien,omdat het zou lijken dat de Zuid-Vietnamesen zelf naar communisme streefde. Noord-Vietnam stuurde wapens (vooral met de fiets) naar het zuiden via de Ho-Chi-Minh-route, een honderden kilometers lang stelstel van paden uitgehakt in de jungle van Laos en Cambodja. Via deze route konden infiltranten Zuid-Vietnam binnenkomen.
In 1963 bleek dat het Diem-regime ook in de steden werd gehaat. Hoewel 3kwart van de Zuid-Vietnamezen boeddhist was,was de macht in katholieke handen en werden boeddhisten gediscrimineerd. Op 8 mei 1963 sloeg de vlam in de pan. In de havenstad Hue werd er door de Boeddhisten geprotesteerd tegen het verbod om Boeddha’s geboortedag met vlagvertoon te vieren. Er braken rellen uit en werden duizenden mensen opgepakt tempels werden binnen gevallen en er werden uitgaansverboden ingesteld,maar het hielp niets. Het werd alleen maar erger de katholieke studenten en intellectuelen gingen ook de demonstraties steunen. Op 11 juni 1963 kwam er een hoogtepunt in het protest, een boeddhistische monnik ( Thich Quang Duc) stak zichzelf in brand op een druk kruispunt. In de weken erna volgden nog 7 monniken dit voorbeeld. De vrouw van Diem’s noemde boeddhistische barbecue en bood zelfsbenzine en lucifers aan om het feestje voort te zetten. Bij Amerika viel dit heel slecht, dit was het duidelijke bewijs voor de arrogantie en gevoelloosheid van het Diem-regime.
Toen John. F.Kennedy (opvolger van Eisenhower) in 1961 president werd was speelde de kwestie Viet-nam nog niet. Maar in zijn eerset week als president kreeg hij een rapport waar in stond dat als er niet snel iets gebeurde Zuid-vietnam verloren was, dat wilde John F. Kennedy voorkomen. Net als zijn voorgangers meende hij dat de VS tegenover het comunisme geen nederlaag konden veroorloven. Zijn regering geloofde dat hun belangen over de hele wereld werden aangevallendoor een krachtig georganiseerde communistische beweging geleid door Moskou en Peking, en dan Ho Chi Minh daar een pion van was. John F. Kennedy werd aangeraden leger troepen te sturen, anderen waren voor een diplomatieke oplossing waarbij de Vs zich langzaam terug zou trekken. John F. Kennedy kon zich niet voorstellen dat de machtigste natie op aarde zo’n klusje als in Vietnam niet aan zou kunnen. Hij besloot eind 1961 uiteindelijk het aantal militaire adviseurs in Vietnam uit te breiden van 800 naar 3000. Ook stuurde hij helikopters en stond hij het gebruik van ontbladeringsmiddelen en napalm(vloeistof die in de huid brand) toe. John F. Kennedy begreep wel dat de Vietcong geen gewonde oorlog voerde maar een guerillaoorlog, de maatregelen moesten de strijd tegen de guerrillastrijders mogelijk maken (contraguerilla). De guerrillastrijders verplaatsten zich snel en onzichtbaar door de junle en sloegen telkens onverwachts toe. De ontbladeringsmiddelen moesten de jungle vernietigen waarin de guerrillastrijders zich schuil hielden.
De Amerikaanse adviseurs waren bedoelt om de Zuid-Vietnamesen te leren vechten, omdat het de bedoeling was dat Zuid-Vietnam de oorlog zelf moest winnen. John F. Kennedy verwachtte dat na een paar jaar het Zuid-Vietnamese leger de strijd onder controle zouden hebben en de adviseurs weer na huis konden. In werkelijkheid vocht Amerika stapje voor stapje meer mee de oorlog.
John F. Kennedy begreep dat het communisme niet alleen met militaire middelen kon worden verslagen, om Zuid-Vietnam van het communisme te redden zou Diem juist weg moeten. De VS besloot Diem op te geven, en spoorde hem aan naar een democratie en sociale rechtvaardigheid te streven,maar Diem trok zich daar niets van aan. Amerika stond in een onhandelbare situatie, het boeddhistische protest maakte duidelijk dat Diem beter kon verdwijnen, zonder de Amerikaanse steun was Diem verloren. Amerika liet de ontevreden generaals in Zuid-Vietnam weten dat de VS geen bezwaar zou maken tegen een staatsgreep. Op 1 november 1963, bezet het opstandige leger de belangrijkste punten van Saigon. Diem sloeg op de vlucht. De leider van de staatsgreep beloofde Diem een veilig vertrek uit het land en stuurde een pantserwagen om Diem na het vliegtuig te brengen. Onderweg werd Diem in het voertuig vermoord.
Drie weken later werd in Amerika ook Kennedy vermoord, en werd opgevolgd door de vice-president Lyndon B. Johnson, hij zou Kennedy’s Vietnampolitiek voortzetten. Vier dagen na de moord op Kennedy ondertekende Lyndon B. Johnson een document waarin stond dat de VS Vietnam zouden helpen de strijd te winnen tegen de Vietcong.
Sinds de val van Diem rukte de Vietcong snel op. In december 1963 in de Vs door dat de situatie kritiek werd en in 1964 het alleen maar erger werd. Halfverwege 1964 beheerste de Vietcong de helft van het platteland, het Zuid-Vietnamese leger presteerde niets. De militairen vochten onderling om de macht en leken nauwelijks nog bezig te zijn met de strijd tegen de Vietcong, sommige voelden zelfs wat voor een akkoord met Noor-Vietnam. Waarom zou Amerika een land verdedigen dat niet eens verdedigd wil worden?
President Lyndon B. Johnson had 3 mogelijkheden: kernwapens inzetten, zich terugtrekken of gevechtstroepen sturen. Met kernwapens zou de oorlog snel afgelopen zijn en minder geld kosten maar hij vond het gebruik van kernwapens te ver gaan als hij terug denkt aan de Cubacrisis in 1962, de VS en de SU stonden aan de rand van een kernoorlog waarvan ze erg geschrokken waren. Terugtrekken was ook geen optie, dat zou veel te veel gezichtsverlies opleveren, als de VS zich in Vietnam zwak toonde dan zou dat het grote vertrouwen in de supermacht Amerika weg nemen over de hele wereld Europese landen drongen aan om de onderhandelen met Noord-Vietnam, China en de SU wat zou moeten leiden tot neutraal Vietnam waardoor de VS geen gezichtsverlies zou oplopen. De congresleden namen dit serieus. Maar Lyndon. B. Johnson wilde nog niet onderhandelen,volgens hem kon dat pas als er in Saigon een stabiele regering was. Anders kon het alleen maar leiden tot deelname in de regering van de communisten die zogenaamd neutraal waren. De optie om gevechtstroepen te sturen bleef als enige nog over, maar Johnson wilde niet rechtstreeks ingrijpen, dat wou hij zo lang mogelijk uit stellen. Ruim een jaar deed hij net genoeg om te voorkomen dat het Zuid-Vietnamese regime in zou storten. Hij stuurde extra militaire adviseurs en gaf toestemming tot beperkte militaire operaties. De onwil van gevechtstroepen sturen had veel temaken met zijn plannen die hij in de binnenlandse politiek had. Hij wou een programma genoemd de Great Society beginnen, om discriminatie tegen te gaan en te zorgen voor goed onderwijs, huisvesting, gezondheidszorg en sociale voorzieningen. Als hij een dure oorlog in Vietnam zou beginnen zou zijn Great society onbetaalbaar worden. Maar als hij Great society voor liet voor de oorlog dan zou hij en zijn volk door de communisten als lafaards worden gezien en zou het onmogelijk zijn om nog iets in de wereld te bereiken.
Toen in agustus 1964 een Amerikaanse torpedoboot in de Golf van Tonkin (vlak voor de Noord-Vietnamese kust) werd aangevallen door Noord-Vietnamese torpedoboten. Er was bijna geen schade maar dit was het moment om wraak te nemen met aanval, maar eerst wou Johnson meer bijwijs voor de aanval van Noord-Vietnam. Hij stuurde nog een boot na de Golf, ook die boot werd aangevallen (Tokin-incident). Bij het congres werd om resolutie gevraagd, met maar 2 stemmen tegen gaf het congres toestemming de Vietnamese agressie tegen te gaan met alle middelen die bruikbaar waren (Tokinresolutie).
Op 7 Februari 1965 viel de Vietcong in het Zuid-vietnamese Pleiku aan ( een Amerikaanse helikopter basis ). Er werden 8Amerikanen gedood, 126 verwond en er werden 10 Amerikaanse toestellen vernietigd. Er waren nog niet eerder zoveel slachtoffers gevallen bij Amerika, en sloegen daarom direct terug met luchtaanvallen op Noord-Vietnam. Er kwam geen oorlogsverklaring maar in feite was de Vietnam-oorlog begonnen. En paar dagen na deze aans;ag stuurde president Lyndon B. Johnson voor het eerst grondtroepen en gaf hij opdracht tot operatie rolling thunder (systematisch bombarderen van Noord-Vietnam). Ze proberen door deze geleidelijk op te voeren Noord-Vietnam over een pijndrempel heen te duwen. Met blokkades en acties tegen de Ho Chi Minh route probeerden ze de Vietcong te isoleren. Ze dachten dat als er geen aanvoer van wapens meer zou zijn over de route dat de Vietcong dan makkelijk te verslaan was. Maar de VS onderschatte dit,ze moesten wel meer militairen sturen,in eerste stante stuurde Johnson 75duizend man maar na 1965 is het nog een aantal malen verterkt en ik 1968 werd het maximum van 540duizend militairen bereikt. Ook de bombardementen op Noord-Vietnam en de Vietcong waren grote aantallen,begin 1968 had Amerika al meer bommen gegooid dan in alle voorgaande jaren bij elkaar.
Toch voerde Amerika een beperkte oorlog (limited war),in 1965 maakte Amerika duidelijk aan China dat ze een confrontatie met China wouden voorkomen. De Chinese leider Mao liet weten dat hij buiten de oorlog zou blijven zolang het niet werd uitgedaagd. Voor Johnson was het duidelijk in Zuid-Vietnam kon hij tegen de Vietcong doen wat hij wou maar als hij legertroepen na Noord-Vietnam of een van de buurlanden zou sturen zou China dit niet acepteren. De Amerikaanse opperbevelhebber Westmoreland wou het gebied waar de strijd tegen de Vietcong plaatsvond uitbreiden naar Laos en Cambodja,waar de Ho Chi Minh Route lag. Maar Johnson verbood dat, bij de grens van China mocht er niet gebombardeerd worden en de Noord-Vietnamese hoofdstad Hanoi moest ook vermeden worden, en ook de haven van Hainphong, waar China en Rusland wapentuig aanvoerden. Johnson deed alles om uitbreiding van de oorlog na de buurlanden te voorkomen.
Onder leiding van generaal Vo Nguyen Giap voerde de Vietcong een guerrillatactiek uit. Ze hielden zich schuil in de junle en verplaatsten zich viea een netwerk van tunnels en infiltreerden in dorpen waar ze zich onder de bevolking schuilhielden, af en toe pleeden ze een verrassingsaanval waarna ze weer snel in het oerwoud verdwenen. De Amerikanen hanteerden een andere tactiek search-and-destroy, de vijand moest worden opgespoord en vernietigd. Wat werden napalm bommen gegooid en dorpen platgebrand, en agent orange gebruikt om hele oerwouden te laten ontbladeren. Omdat er niet echt een duidelijk slagveld was, was er niet echt spraken van terrein winst.
Als maatstaf van succes telde de Amerikianen de lijken van de Vietcong (bodycount). Onder de Vietcong strijders vielen 7x zoveel doden als onder de Amerikanen, en de Amerikanen beheersten de steden en delen van het platteland. De toestand was verbeterd en generaal Thieu had de touwtjes in handen in Saigon. Johnson bleef optimistisch, de oorlog verliep moeizamer dan verwacht maar de Amerikanen bleven rekenen op de overwinning. Toen het jaar 1968 begon vertelde Johnson en generaal Westmoreland aan het volk hoe goed het ging in Vietnam. ‘De vijand hoopte dat Amerika’s wil gebroken kan worden. Hij vergist zich, ons geduld en doorzettingsvermogen zijn net zo groot als onze macht.’Maar toen kwam Tet, het traditionele Vietnamese nieuwjaar,normaal word er dan een gevechtspauze ingevoerd maar dit jaar was het anders. In de vroege morgen drongen de communisten de Amerikaanse ambassade in Saigon binnen, tegelijk braken in meer dan honderd andere Zuid-Vietnamese steden gevechten uit en kwamen de dorpen in de handen van de Vietcong. Alle Amerikaanse bases werden aan gevallen. Zonder dat de Amerikanen het hadden gemerkt, had de Vietcong ook daar verzetskernen opgebouwd,die de aanvallers nu te hulp kwamen. Toch slaagden de Amerikanen en het Zuid Vietnamese leger er vrij snel in het Tet-offensief te breken. Na een paar dagen hadden ze de meest steden weer in handen. Het Tet-offensief was een vernietigende klap voor de geloofwaardigheid van het Amerikaanse oorlogsoptimisme. Westmoreland gaf toe dat de oorlog nog niet zomaar was gewonnen en vroeg Johnson om meer troepen te sturen. Westmoreland wist niet zeker of 200duizend man extra de oorlog gewonnen maken en de zwaardere bombardementen op Noord-Vietnam ook niet. Daarom gaf Johnson de troepen niet. Op 31 Maart maakte de president in een televisietoespraak bekend dat hij wilde onderhandelen over vrede met Noord-Vietnam en de bombardementen zou staken. Hij zou het volgende jaar niet meer mee doen aan de verkiezingen,zodat hij zich goed kon richten op de onderhandelingen. Noord-Vietnam was bereid om direct te onderhandelen,op 13 Mei 1968 zaten de Amerikanen en Noord-Vietnamezen in Parijs voor het eerst met elkaar om de tafel voor voorbereidende besprekingen. Het echter geen resultaat,op het slagveld werd alleen maar harder gevochten. Uiteindelijk besloot Johnson in augustus de bombardementen op Noord-Vietnam weer te hervatten, wat ook met Richard Nixon te maken had. In 1968 werd de republikein Richard Nixon president. Hij was er voor om harder militair in te grijpen, hij geloofde in middels ook wel dat de oorlog niet te winnen was, maar een nerderlaag wilde hij absoluut voorkomen. Hij wilde de een eervolle vrede door de oorlog vietnamiseren, hij zou de Amerikaanse troepen geleidelijk terugtrekken en tegelijk het Zuid-Vietnamese leger versterken. Richard Nixion wilde dat Zuid-Vietnam na het vertrek van Amerika sterk genoeg zou zijn om zelf de communisten te weerstaan. Hij wilde de Noord-Vietnamesen bang maken, ze moesten denken dat hij een gek was, een bezeten anticommunist die als ze hem kwaad maakten met de hand aan de atoomknop tot alles in staat was.
In 1969 begonnen in Parijs de echte vredesbesprekingen, Noord-Vietnam had 3 eisen: alle Amerikaanse troepen weg,de Vietcong in een nieuwe Zuid-Vietnamese regering en nationale verkiezingen (de verkiezingen die in 1956 nooit waren doorgegaan). Noord-Vietnam stelde daar zelf niets tegenover. Nixon stelde een wapenstilstandvoor waarna ze beiden hun troepen binnen een jaar uit Zuid-Vietnam zouden weghalen. Als noord zuid met rust liet zouden de Amerikanen de communisten met rust laten.Nixon stuurde in het geheim een franse zakenman naar Ho Chi Minh,die het dreigement overbracht dat er vrselijke dingen zouden gebeuren als er niet snel een iets gebeurde, de dreigementen hielpen niets. Nixon had aggresieve plannen met Hanoi,de haven van Hainphong, Laos en Cambodja, en kernwapens. Hij maakte maar een klein deel waar,hij liet Laos en Cambodja bombarderen en stuurde er grondtroepen heen, hiermee wou hij de aanvoer van wapens en troepen via de Ho-Chi-Minh-Route stoppen. De Amerikaanse troepen werden ondertussen kleiner in Zuid-Vietnam. Eind 1970-280duizend,eind1971-140 duizend,eind1972-24duizend. Het Zuid-Vietnamese leger groeide en dankzij Amerikaanse financiële steun. Athans, op papier in de praktijk gebeurde er niet veel,bij confrontaties met de vijand bleek telkens weer dat het Zuid-Vietnamese leger zonder Amerikaanse luchtsteun weinig waarmaakte.
Vanaf 1971 probeerde Nixon ook de relatie met China en de SU te verbeteren,hij hoopte dat Noord-Vietnam sneller zou toegeven als hij niet meer op de steun van zijn macht vrienden kon rekenen. Daarom reisde hij in 1972 naar Peking en Moskou, het leidde tot betere banden met de communistische grootmachten maar leverde niks op in de oorlog met Vietnam. Ze zeiden allebei dat ze Noord-Vietnam niets konden opleggen omdat het land zijn eigen koers bepaalde. In 1972 kwam Noord-Vietnam met sovjettanks Zuid-Vietnam binnen vallen, Nixon reageerde met zware bombardementen. Hij liet mijnen leggen in de haven van Haiphon en liet spoorlijnen bij de Chinese grens bombarderen. Onder die druk gaf Noord-Vietnam eindelijk een beetje toe. De Zuid-Vietnamese regering zou na een vredesakkoord mogen blijven zitten. Maar Amerikanen gaven veel meer toe, de Vietcong mocht de veroverde gebieden houden, alle Amerikaanse troepen zouden echter wel weggehaald worden. In Oktober werden ze het bijna eens, maar het liep toch nog mis. Omdat Amerika doorgaf dat Zuid-Vietnam met nieuwe eisen kwam liepen de Noord-Vietnamezen boos weg van tafel. Daarom besloot Amerika rond kerstmis de zwaarste bombardementen de voeren. Hierbij was Hanoi het doelwit,na de bombardementen keerden de Noord-Vietnamezen weer terug naar de tafel. Amerika had de Zuid-Vietnamese president Thieu in het geheim beloofd dat de Amerikanen terug zouden keren als de communisten het vredesakkoord zouden schenden,hiermee was ook Thieu overgehaald. Op 23 Januari 1973 werden de Parijse vredesakkoorden getekend maar toen de laatste Amerikaanse troepen waren vertrokken braken er opnieuw gevechten uit tussen de Vietcong en het Zuid-Vietnamese leger. Amerika kwam zijn belofte niet na en verminderde ook nog eens hun financiële steun en de wapenleveranties. In 1975 gebeurde het geen waar Amerika al die tijd tegen gestreden had,in 1975 verenigde Noord en Zuid-Vietnam, Vietnam werd een communistisch land.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden