Tijdlijn Amerikaanse presidenten met Russische leiders

President Harry S. Truman hield op 12 maart 1947 in het Amerikaans Congres een historische rede waarin hij hulp beloofde aan alle landen die zich door de communistische expansie bedreigd voelden. Voortaan bestonden er twee werelden: de 'vrije wereld' en het communisme, oftewel de Eerste wereld en Tweede wereld. Deze rede wordt wel beschouwd als het begin van de Koude Oorlog. Landen die voorheen als bondgenoten tegen nazi-Duitsland streden kwamen nu tegenover elkaar te staan.

Een directe praktische consequentie was de financiële hulp aan Griekenland, waar een linkse coup op de loer lag, en Turkije, waar de Russen invloed op wilden uitoefenen.

De trumandoctrine leidde tot de containmentpolitiek. Later werd dit in Azië door middel van de dominotheorie verder uitgebreid.

De brezjnevdoctrine (Russisch: Доктрина Брежнева, Oekraïens: Доктрина Брежнєва) was een politieke doctrine die werd opgesteld door Leonid Brezjnev tijdens een rede op het Vijfde Congres van de Poolse Communistische Partij, op 13 november 1968. Deze doctrine kwam op het volgende neer: Wanneer krachten die vijandig zijn aan het socialisme een socialistisch land naar het kapitalisme willen brengen, wordt het niet alleen een probleem voor het betrokken land, maar van alle socialistische landen, oftewel broederlijke solidariteit is belangrijker dan nationale soevereiniteit.

Deze doctrine was de tegenhanger van de trumandoctrine.

In de doctrine was echter vervat dat de leiding van de Sovjet-Unie kon uitmaken welk land nu juist socialistisch of kapitalistisch was. Dit betekende dus in praktijk dat het geen enkel land was toegestaan om het Warschaupact te verlaten, of om de greep van de Communistische Partij van dat land op de plaatselijke politiek te doen verslappen. De doctrine werd gebruikt om de invasie in Tsjechoslowakije in 1968, tijdens de zogenaamde Praagse Lente te wettigen, en werd nog eens aangehaald als verantwoording voor de invasie van Afghanistan in 1979.

De roaring twenties (Nederlands: de roerige jaren twintig) is de benaming voor de zeer bewogen periode van de jaren twintig van de 20e eeuw.

De Verenigde Staten waren na hun succesvolle deelname aan de Eerste Wereldoorlog een wereldmacht geworden, die door de uitgeputte Europese mogendheden wel serieus genomen moest worden, al was het maar omdat ze er nog zo veel schulden aan hadden af te betalen. Tot teleurstelling van de Amerikaanse president Woodrow Wilson werd Amerika geen lid van de Volkenbond, die de wereldvrede zou moeten garanderen. In de Amerikaanse buitenlandse politiek kreeg het isolationisme de overhand. In de Angelsaksische landen heerste toenemend optimisme en economische groei. Het gebruik van de auto nam vooral in Amerika hand over hand toe en men nam afstand van veel van de sociale conventies die tijdens de Grote Oorlog al op de helling waren komen te staan. Door zware herstelbetalingen die Duitsland bij de Vrede van Versailles waren opgelegd, ging het in dit land echter niet goed. Duitsland trachtte vertwijfeld aan alle herstelbetalingen te voldoen, wat in 1923 leidde tot hyperinflatie. In Nederland volgde er een instroom van tienduizenden Duitse dienstbodes, die hier meer kans op een redelijke betrekking hadden dan in eigen land. De economische ontwrichting leidde in combinatie met de vernederende bezetting van het Rijnland door de Fransen tot ondermijning van de prille parlementaire democratie in de Weimarrepubliek en tot de opkomst van het nationaalsocialisme. Aan het eind van dit tijdperk zorgde een beurskrach ervoor dat de negatieve stemming oversloeg naar vele andere landen; de roaring twenties mondden uit in de Grote Depressie.