Geschiedenis Feniks 1 havo/vwo Utrecht als middeleeuwse stad 6.5 en 6.6

Het ging economisch goed, daarom waren de mensen optimistisch over de toekomst. In de economie van de stad waren de gilden heel belangrijk. Steenhouwers en metselaars bouwden stadspaleizen voor patriciërs en hoge dienaren van de bisschop. Leerbewerkers en smeden maakten hoefijzers en zadels en tuig voor hun paarden, maar ook voor de handel. Voor grondstoffen was de stad afhankelijk van het platteland. Hout en turf van buiten de stad waren de brandstof in huis en in de smederij. Omdat er te weinig goede werklieden waren, lokten de stadsbesturen mensen van buiten. Het stadsbestuur zag dat graag, want een houten stad was erg brandgevaarlijk.De klei voor de bakstenen kwam van langs de rivieren buiten de stad. Die stukjes werden steeds schaarser, want de stad werd volgebouwd. Vlees was voor rijke mensen, anderen aten soms een visje of een kippetje. Door het gebruik van de drie stukken elk jaar af te wisselen, raakte de grond niet uitgeput en was de oogst beter. Dan werden ze opstandig en kwam er soms een hongeroproer, niet alleen in de stad, maar ook op het platteland. Dan waren de bestuurders hun leven niet zeker. Ook duingebieden werden geschikt gemaakt voor landbouw. Het basisvoedsel bestond voor tachtig procent uit brood. Hierdoor werd de voedselvoorziening in de stad afhankelijk van internationale scheepvaart en handel. Zij leverden kaas, zowel voor de stad als voor de export. Niet alleen voedselgebrek bedreigde het leven van de stadsbewoners. Een bevalling was in de Middeleeuwen levensgevaarlijk, zowel voor de moeder als het kind.Bijna een kwart van de kinderen stierf voor het vijfde levensjaar aan kinderziekten. Was je eenmaal 20, dan steeg je levensverwachting naar 50 jaar, of zelfs 65 jaar voor patriciërs. Er waren dus wel oude mensen in de middeleeuwse stad, maar niet veel. Schoon water was er niet in de stad.En ratten waren er veel in zo'n stad. Al met al was de stad was een ziekmakende en gevaarlijke leefomgeving. Geschiedschrijvers noemen de middeleeuwse stad daarom een `menseneter`. Zij waren meestal ook barbiers, waar je je kon laten scheren of knippen. Een wetenschappelijke aanpak bestond er niet. Als die niet in balans waren, werd je ziek. De stad werd steeds belangrijker voor de economie. De stad leverde weer producten waar het platteland veel aan had. Voor edelen, koningen en de bisschop als bestuurder werden kooplui, gildebazen, bankiers en andere patriciërs een groep om rekening mee te houden.