1935-1945. De Tweede Wereldoorlog (eindexamenonderwerp VS).

Amerika probeerde dus een politiek van isolationisme voort te zetten. Deze politiek van isolationisme werd in 1935 en 1936 nog een keer bekrachtigd met de zogenaamde neutraliteitswetten die het congres aannam. In die wetten werd vastgelegd dat de VS neutraal zou blijven bij een eventuele oorlog.
Neutraliteitswet 1935: Ze zouden geen landen leveren aan oorlogvoerende landen. 1936: Ze zouden geen leningen uitlenen aan oorlogvoerende landen. Roosevelt, de president toen, moest deze wetten ondertekenen, maar eigenlijk vond hij de wetten helemaal niets. Roosevelt zag dat het steeds gevaarlijker werd in de wereld. In Azië probeerde Japan haar invloed te vergroten. Daar kwam een extreem nationalistisch regime aan de macht, dit was een bedreiging voor de open door policy waar Roosevelt eerder al voor had gestreden. Ook in Europa dreigde het mis te gaan. Daar was Hitler in 1933 aan de macht gekomen en zijn nationaalsocialistisch regime bedreigde de vrede in Europa steeds meer.  Maar omdat de meerderheid van de Amerikaanse bevolking en congres het wilde, kwamen deze neutraliteitswetten er toch.

Dan valt in 1939 Duitsland Polen binnen, wat het officiële begin van de Tweede Wereldoorlog betekent. Hoewel de Verenigde Staten sterke politieke en sociale banden hebben met Engeland (dat meteen de oorlog verklaarde aan Duitsland), bleven zij neutraal. Wel steunt de VS Engeland indirect en worden zij ook indirect betrokken bij de oorlog, met de zogenaamde Lend Lease Act (1941). Roosevelt wilde dat de geallieerden genoeg oorlogsmateriaal hadden om de Duitsers te kunnen verslaan, maar hij wilde voorkomen dat de geallieerden zich in diepe schulden zouden steken. Daarom verkocht de VS geen wapens en ander oorlogsmaterieel aan andere geallieerde landen, maar leende zij het uit. In augustus 1941 ontmoette Roosevelt de Britse regeringsleider Winston Churchill op een oorlogsschip in de Atlantische Oceaan, daar spraken zij over hoe zij na de oorlog een betere toekomst voor de wereld wilden nastreven. Dit werd het Atlantisch handvest genoemd. In dit Atlantische handvest stonden doelen die na de oorlog bereikt moesten worden: Collectieve veiligheid, ontwapening van gevaarlijke landen, zelfbeschikkingsrecht (ieder volk moest recht hebben op een eigen staat), nauwere economische samenwerking tussen verschillende landen en vrijheid op zee. Door Hitler's Duitsland gebeurde al die dingen op dat moment juist niet. Je zou het Atlantisch handvest om deze reden kunnen zien als een oorlogsverklaring van de Verenigde Staten aan Duitsland, maar ze gaan nog steeds niet mee vechten.

Japan gaat pas meevechten aan het einde van het jaar, als in december 1941 Japan, de bondgenoot van Duitsland, de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor aanvalt. Dit is de druppel voor de Amerikanen en is dan ook de aanleiding voor hen om Japan de oorlog te verklaren, waarop vervolgens Duitsland Amerika de oorlog verklaard en Amerika dus mee gaat vechten aan de kant van de geallieerden. Vanaf dan behoort Amerika tot de zogenaamde Grote Drie: De Sovjet-Unie van Stalin, Engeland van Churchill en de Verenigde Staten van Roosevelt.  Deze drie grote landen vormen samen de kern van de geallieerde landen.  De leiders van de grote drie hadden tijdens de oorlog verschillende conferenties om te praten over hoe het na de oorlog verder zou moeten. Zo was er de conferentie van Jalta. Deze conferentie zorgde voor onenigheid onder de Grote Drie, er waren een paar punten waar ze niet uit kwamen: zo ging het bijvoorbeeld over de herstelbetalingen die door Duitsland betaald zouden moeten worden na de oorlog. Stalin wilde dit graag, hij vond dat Duitsland 20 miljard zou moeten betalen, waarvan de helft naar de Sovjet-Unie zou moeten gaan, maar Engeland en de VS vonden dit niets, zij hadden gezien dat dit voor grote problemen had gezorgd in Duitsland na de Eerste Wereldoorlog, waardoor Hitler uiteindelijk aan de macht had kunnen komen.  Een herhaling van zo'n soortgelijk scenario wilde zij voorkomen. Daarnaast ging de conferentie van Jalta over de regering van Polen. De Russen hadden Polen bevrijd en Stalin wilde graag dat Polen na de oorlog communistisch zou worden, maar de VS en Engeland wilde dat er een democratisch bestuur in Polen zou komen. Over het lot van Polen werd een soort halve afspraak gemaakt, waar Stalin zich uiteindelijk niet aan hield, waardoor Polen toch communistisch werd. Ook was er onenigheid over de regering van Duitsland. Uiteindelijk kwamen ze hier niet uit en werd er besloten dat Duitsland verdeeld zou worden in drie bezettingszones (later werden dit er vier, omdat Churchill bang was dat Amerika zich weer in isolement terug zou trekken en Engeland dus alleen tegen de Sovjet-Unie zou staan in Duitsland. Om deze reden kreeg Frankrijk ook een bezettingszone).

Een ding waar de Grote Drie tijdens de conferentie van Jalta wel uit kwamen was de oprichting van de Verenigde Naties (VN, 1945), dat was een plan waar Roosevelt al vanaf 1941 mee bezig was geweest en dat moest een opvolger worden van de Volkenbond, de organisatie had dan ook dezelfde doel: Vrede en orde in de wereld. De mislukking van de Volkenbond moest worden voorkomen, daarom moesten de VS en de andere grote mogendheden het voortouw nemen in de Verenigde Naties. Dat gebeurde door de Veiligheidsraad op te richten, dat werd het belangrijkste orgaan van de Verenigde Naties. In de Veiligheidsraad kwamen vijf permanente leden te zitten: Verenigde Staten, Engeland, Sovjet-Unie, China en Frankrijk die allemaal een vetorecht hadden, zij konden belangrijke beslissingen blokkeren