Hoofdstuk 1 Politiek en ruimte

Het Midden-Oosten, strijd om grond en water Beperkte hoeveelheden van ruimte en natuurlijke hulpbronnen hebben grote gevolgen op politiek gebied. Politiek in de aardrijkskunde heeft te maken met het bezit van gebied en hulpbronnen en wie daarvan gebruik mag maken. Dit soort situaties spelen zich af op plaatselijk, regionaal en nationaal niveau. Op plaatselijk en regionaal niveau zijn ze te herkennen aan het gebruik van geweld. Een oorzaak is de grote maatschappelijke ongelijkheid. Op nationaal niveau spelen meerdere zaken mee, bijvoorbeeld het in bezit zijn van land. Al voor de oprichting van Israël in 1948 was er nauwelijks sprake van aanpassingen van allochtonen aan de samenleving met behoud van cultuurelementen, ofwel intergratie. Beide volkeren vonden dat zij het recht hadden op deze gebieden, vanwege historische en godsdienstige argumenten. Joden hadden te maken met het opkomende zionisme, het steven van de joden om een eigen staat in Palestina te stichten. Britten hadden het Turkse rijk Palestina veroverd, dit werd verdeeld en een tehuis voor het joodse volk. Voor de arabieren pakte de verdeling slecht uit, ze kregen minder dan was toegezegd. De joodse immigratiegolf die volgde op het besluit van de Volkenbond was het gevolg van de Arabische onvrede. De hoop op een vreedzame samenleving in een staat waarin geen enkele etnische groep een groter aandeel dan zestig procent van de totale bevolking heeft, multinationale staat,was voorbij. Palestijnen dreigden tweederangs burgers zonder land te worden in het nieuwe Israël. De omringende Arabische staten erkenden de natie niet. In 1949 brak oorlog uit, waarbij Israël won. Meer dan 60.000 Palestijnen vluchten, waarvan velen naar Libanon en Jordanië. Als gevolg van de voorafgaande oorlogen in 1949 en 1967 tussen Israël en de Arabische buurlanden breidde Israël haar grondgebied met ongeveer een vijfde deel uit. Dit bestaat uit : de Westelijke Jordaanoever, de Golanhoogten en de Gazastrook. Deze nieuwe gebieden vormden een bufferzone tussen de nieuwe staat en vijandige buurlanden. Het ging Israël niet alleen om de veiligheid, het leverde ook meer land op om de snel groeiende bevolking op te vangen en verleenden de toegang tot belangrijke waterbronnen. Het ontstaan van de staat en de strijd met de buurlanden leverden veel migranten op. Joden kwamen vanuit de hele wereld zich in deze staat vestigen. Ook Palestijnen vluchtten naar de buurlanden, waar ze werden ondergebracht in kampen. Het andere deel leeft in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever door de Israël gecontroleerde gebieden in een van de autonome steden. Bij vredesbesprekingen tussen Israël en vertegenwoordigers van de Palestijnen is de toegang tot de watervoorraden een terugkomend punt. Logische geizen de hoge bevolkingsdichtheid en de intensive irrigatielandbouw in de droge regio. Het grote probleem is dat Israël denkt een groot deel van haar waterbehoefte te kunnen dekken met water uit de bezette gebieden. Maar deze gebieden liggen officieel buiten de staat. Ze hebben zich inmiddels afhankelijk gemaakt van de toevoer van water uit deze gebieden. De joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever beschikken maar over een klein deel van de totale oppervlakte cultuurgrond.