Ventoux door Bert Wagendorp

6.2

Recensie door een scholier
4e klas vwo | 576 woorden
14 januari 2016
33 keer beoordeeld

6.2

33 keer beoordeeld

Op 25 juni 1982 verongelukt de jonge, veelbelovende dichter Peter Seegers op de Mont Ventoux. Dertig jaar later gaan zijn vijf beste vrienden, vier mannen en een vrouw, terug naar …

Op 25 juni 1982 verongelukt de jonge, veelbelovende dichter Peter Seegers op de Mont Ventoux. Dertig jaar later gaan zijn vijf beste vrienden, vier mannen en een vrouw, terug naar de Provence. André heeft een loopbaan als cokedealer voor de betere kringen achter de rug. Joost is natuurkundige en winnaar van de Spinozapremie, maar hij wordt beschuldigd van fraude. De Achterhoekse Surinamer David is eigenaar van een avonturenreisbureau, misdaadjournalist Bart werkt aan een boek over Spinoza en fietsen. Laura, die na de dood van Peter spoorloos verdween, blijkt toneelregisseur in Arezzo.

Wat is er dertig jaar geleden gebeurd? Kun je keuzes tenietdoen? Wat doet de tijd? Wat ís de tijd? Kan liefde een hechte vriendschap breken? Kun je schuld hebben aan het noodlot? Wat moet je nog, als de vijftig nadert? Waarom gaan ze terug?

En verder: is het verstandig je fietsketting te reinigen met petroleum, waaraan moet je denken als je in het Bos omhoogrijdt, word je gelukkig van de snaartheorie, wat had de actrice Dominique Sanda met Friedrich Nietzsche en hoe ziet Caffè San Marco in Triëst eruit? Loopt in het leven wel eens iets goed af?

Op stukken nieuw asfalt hoorde je alleen het zoemen van de bandjes, een geluid dat gewoonlijk gelukzaligheid bij me oproept, maar dat nu een gevoel van gemis veroorzaakte. We spraken niet, op een enkele waarschuwing voor ander verkeer na. Vier mannen, en we fietsten. Nergens is het gevoel van vriendschap en loyaliteit zo sterk als bij een groepje mannen op de fiets. Je let op elkaar, de sterkste doet het meeste werk en zet de anderen uit de wind. Je raakt bij het passeren even een rug aan, als een korte liefkozing. Je voelt de concentratie, de poging één fietsend beest te worden, één lijf, één geest.

Oefenen voor je mondelingen?

Komen je mondelingen er aan en wil je oefenen? Probeer onze Boekenquiz. We stellen je open vragen over de gelezen boeken.

ADVERTENTIE

Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!

Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.

Meer informatie

Nog één berg te gaan

Schrijver Bert Wagendorp

Titel Ventoux

Jaar van uitgave 2013

Bron LiteRom

Recensent Heba Kleij

Recensietitel Nog één berg te gaan

Vijf vrienden die een avontuur gaan beleven. Ze fietsen voor de 2e keer de berg Mont Ventoux op en halen oude herinneringen naar boven. 30 jaar geleden fietsten ze de berg met z’n zessen op, maar na een ongeval op de berg is één van hen overleden. Dat moet een leuk en spannend boek zijn, toch? Het tegendeel is voor mij bewezen.

De hoofdpersoon van de roman heet Bart Hoffman, hij is misdaadverslaggever van de Volkskrant, 48 jaar oud en geboren in het Gelderse Zutphen, zijn vader is het hoofd van een christelijke basisschool. Ook is hij gescheiden en heeft hij 1 dochter. Al deze informatie krijg je al aan het begin van het boek, waardoor je een groot vooroordeel over Bart krijgt. Toen ik las dat zijn vader het hoofd was een Christelijke basisschool vond ik Bart gelijk suf en had ik geen zin om daar nog 240 bladzijdes over te lezen.

Niet voor tieners

Het boek is gericht op oudere mannen en totaal niet op tieners. Een voorbeeld is het citaat: ‘Schei uit Joost, zei ik. Je lijkt Theo Koomen wel.”(blz 107) Theo Koomen is een sport journalist uit de jaren ‘80’. Geen enkele jongere kent hem nog. Of bijvoorbeeld: ‘Prima bedje, als ik hier nog een mooie vrouw tegen kom, hoor je mij niet klagen. ’Wielrenners neuken alleen in de winter,’’ riep André. ’Nou, deze wielrenner niet.’(blz 155) Dit is een typisch voorbeeld van platte mannenhumor.

Zwaar aangezet

‘Hij stond als versteend te kijken, alsof hij nieuwsgierig was naar wat er ging gebeuren.(…) Ik trok de foto verder over zijn hoofd, zodat de lijst een groteske halsband om zijn nek vormde. ‘Gotverdommes dokterszoontje! Tyfusamsterdammer. Vuile valsspeler, nepwetenschapper. ’Ik probeerde hem te raken waar ik kon.’(208) Doordat alles precies beschreven wordt, wordt er niets meer aan je fantasie overgelaten. Ook liggen de emoties er te dik bovenop, met nep scheldwoorden, om het zwaar aan te zetten.

Schrijfstijl

Tot slot leest het boek niet prettig, omdat zinnen hakkerig en kort zijn. Bijvoorbeeld: ‘In de bergen rijdt iedereen zijn eigen tempo.

Dat is altijd zo.

Ik vloog tegen die berg op.

Dat gevoel heb ik nog nooit eerder gehad.’(112)

Door dit soort korte zinnen, let ik meer op het hakkerige ritme, dan op wat de schrijver eigenlijk bedoelt.

Toen mijn vader binnenkwam en het boek op tafel zag liggen zei hij: ‘Hé, Ventoux, dat boek stond nog op mijn lijstje.’ Dit bevestigde mijn gevoel over wie de doelgroep is en dat ik daar totaal niet binnen val. Als tiener die niet van wielrennen houd, dacht ik bij elk hoofdstuk ‘Nee, niet nog een berg.’