Stinknegers door Raoul de Jong

Stinknegers met aids en grote piemels

Zoals ondertussen wel duidelijk is, houd ik ontzettend veel van boeken die over andere landen gaan. Het liefst een beetje in reis-stijl geschreven. Ook voor dit blok heb ik weer een boek gelezen over een ander land. Ditmaal gaat Raoul de Jong voor jongerenredactie Spunk door vier Afrikaanse landen reizen. Hij gaat daar zien wat Plan Nederland daar allemaal ontwikkelt en uit de grond stampt. Kriskras reist hij door Senegal, Burkina Faso, Mali en Niger.

Ik herken mezelf wel in het verhaal van Raoul want ook hij wist niet wat hij na de middelbare school moest gaan doen en is daarom gaan reizen. Ik wist ook echt niet wat ik moest doen na de middelbare school en ben daarom naar Amerika gegaan om ‘mezelf te leren kennen’. Raoul gaat met enorme vooroordelen over de negers naar deze Afrikaanse landen. Hem werd verteld dat iedereen aids heeft en dat er overal malaria muggen zijn. Mij werd in het vliegtuig naar Lafayette verteld dat ze in Louisiana alligators eten. Dus ook ik ging met een vooroordeel reizen.
Gaandeweg leert Raoul dat dit niet allemaal klopt. Hij doet zich de hele tijd stoer voor maar eigenlijk is hij een ontzettend lieve jongen die niks liever wil dan zichzelf leren kennen. Hij gebruikt het reizen als uitstel van wat hij verder moet met zijn leven. Dan lijkt reizen door Afrika de juiste oplossing.

Hij komt verschillende obstakels tegen. Zo wil hij vriendschappen sluiten maar hij komt er telkens weer achter dat zijn zogenaamde vrienden uiteindelijk allemaal alleen maar geld van hem willen. Hij als westers man heeft geld denken de afrikanen. Raouls vader is uit Suriname dus Raoul zelf is getint maar alsnog ziet hij er ‘anders’ uit dan de standaard Afrikaan. Het boek dateert uit 2004 dus ik denk dat er ondertussen wel dingen zijn veranderd. De afrikanen wennen steeds meer aan de westerse bezoekers en ook deze landen zijn economisch in een groei.

Ik vind de schrijfstijl van Raoul in het begin erg slordig. Hij klaagt bijna alleen maar, scheldt er op los (beetje Giphart imiterend) en het telkens afsluiten van ieder hoofdstuk dat hij nu toch wel ‘bijna gelukkig’ is.  Hij probeert sarcastisch te zijn maar verder in het boek komt hij meer en meer zijn ‘eigen ik’ tegen en wordt het boek steeds fijner om te lezen.

Ik denk dat iedere journalist iets kan leren van boeken geschreven over reizen naar andere landen. Of je nu een ervaren reiziger bent of niet, je krijgt altijd te maken met dingen waar je niet op voorbereidt bent. Hoe je daar dan mee omgaat, dat beslist wat voor persoon je bent. Wat leuk om te zien is dat Joris Luyendijk, ouder en ervarener dan Raoul, ook kampt met problemen in zijn reizen waar hij niet op gerekend heeft. Stinknegers heeft een jeugdig kantje en daarom super om te lezen voor jongeren die niet weten wat ze verder willen in het leven. Je leert waarderen wat je wel al hebt.