Schijnbewegingen

Dit boek komt vaak uit de kast!

Het boek dat ik heb gelezen is ‘Schijnbewegingen’ van Floortje Zwigtman. Het boek is het eerste deel van de driedelige serie ‘Een groene bloem’.

In 1894 woont Adrian Mayfield (16) in Londen. Nadat zijn kroeg failliet is gegaan is hij arm, totdat hij Augustus Tromp ontmoet, een man die hem aanneemt als zijn schildersmodel. Adrian wordt geïntroduceerd in de wereld van kunstenaars en rijke mensen. Hij neemt ook een andere naam aan en wordt mannelijke prostituee. In deze wereld raakt hij betrokken bij foute dingen zoals inbraak en afpersing.

Het verhaal begint met het normale leven van Adrian, je leert de personages kennen en je komt van alles te weten over het leven van Adrian. Langzamerhand komt hij in het wereldje van kunstenaars terecht, dit wordt in het verhaal goed opgebouwd. Hij komt ook steeds nieuwe mensen tegen, die je langzamerhand allemaal leert kennen. Adrian maakt ook spannende dingen mee, vooral wanneer ze hebben ingebroken bij de Fraleys, je blijft je afvragen of Palmtree Adrian heeft gezien. Wanneer je het boek leest blijf je je ook de hele tijd afvragen wat er gaat gebeuren tussen Vincent en Adrian, dit wordt namelijk steeds belangrijker. Soms was het boek wel erg verwarrend, vooral toen de rechtszaak van Oscar Wilde er bij kwam, toen was de spanning een beetje weg en het maakte het verhaal ingewikkeld.

Het boek is heel aangrijpend. Het boek is grappig, spannend en vooral erg mooi. Het kwam allemaal niet erg realistisch op mij over. Adrian heeft veel dingen meegemaakt, maar hij heeft me nooit echt ontroerd. Het bleef vaak een beetje vlak en ik kon zijn gevoelens niet altijd begrijpen. Sommige dingen in het boek waren echter wel erg mooi beschreven, vooral het moment waarop Vincent vertelt dat hij verliefd is op Adrian, hij vertelt dan een erg lang verhaal en als hij eindelijk komt bij het stuk waar het om gaat zegt hij: “ Hij bleef lachen, maar het klonk nu niet meer als lachen maar als huilen. ‘Ik hou van je’ zei hij ‘het spijt me.’” (pagina 494).  

Het verhaal speelt zich af aan het eind van de 19e eeuw en dat is ook te merken aan het taalgebruik. Er staan lange zinnen in met veel ouderwetse woorden. Er staan dialogen in die pagina’s lang doorgaan, maar het is vooral alles bij elkaar wat het lezen soms moeilijk maakt. Je kan wel aan de schrijfstijl merken wanneer er rijke mensen zoals Oscar Wilde praten en wanneer de arme mensen zoals Adrian of Paddy en Marcel aan het woord zijn. Dit boek moet je niet lezen als je niet van lezen houdt. Alles is ontzettend gedetailleerd geschreven en er staan erg lange gesprekken en gedachtes in die heel uitgebreid worden uitgeschreven. “Ik probeerde mezelf voor te stellen, klein, dwaas en heldhaftig op een berghelling, te misselijk van mezelf en het leven om te vluchten voor die reusachtige sneeuwmassa die me straks, armen, benen, hoofd en handen, zou begraven in koude witheid.” (pagina 129) Toch las het boek wel gemakkelijk weg, want er gebeuren wel genoeg dingen om het spannend te houden.

Al met al vond ik het een mooi boek om te lezen, het was aangrijpend en er zat genoeg spanning in om het snel uit te lezen. Dit boek zal zeker vaker uit de kast komen!