Laatste schooldag

Laatste schooldag

Jan Siebelink is de schrijver van het boek ‘Laatste schooldag’. Hij is geboren op 13 februari 1938 en leeft nog steeds. Hij werd leraar Nederlands en Frans en studeerde in zijn vrije tijd Franse taal- en letterkunde. Naast zijn baan als leraar begon Jan Siebelink met het schrijven van romans. Zijn belangrijkste romans zijn De herfst zal schitterend zijn, En joeg de vossen door het staande koren, De overkant van de rivier, Vera, Margaretha en de bestseller Knielen op een bed violen. Van Knielen op een bed violen waren in 2009 meer dan 700.000 exemplaren verkocht.

‘Laatste schooldag’ is een boek over de wetten van de scholengemeenschap. Die wetten worden gesteld door de rector, de conrectoren en de docenten, maar in de junglegemeenschap van een school zijn zij even vaak meester als slachtoffer. Jan Siebelink, die de wereld van de school door en door kent, vertelt met humor, mededogen en intense betrokkenheid over de idealen en drama’s, die hun tol eisen en de betrokkenen vaak voor hun leven tekenen. Laatste schooldag speelt zich af op het Willem de Zwijger College, de fictieve school die model staat voor vele werkelijke scholen van nu. Het wordt bevolkt door goedwillende en ambitieuze mensen, door angstige, gekwetste en arrogante docenten, die hun leven in de waagschaal stellen voor het monster van de school. De verteller kent ze allemaal, de docenten, de staf en de bestuursleden, en schildert in een reeks samenhangende verhalen de portretten van die mensen.

Minkman deed of zijn gebogen been jeukte en krabde in zijn knieholte. Hij vervolgde: ‘Jij hebt hem dus met Dorien Kraats op het Museumplein gezien. Kun je zeggen hoe ze daar liepen?’ Dat was de eerste duidelijke vraag. Sander antwoordde: ‘Het valt me tegen dat een collega aan wie ik iets in vertrouwen meedeel dit direct doorvertelt. Zoiets kan toch niet. Dat is toch onvergeeflijk…’ Hij stikte van woede.

Dit is een citaat uit het boek. Uit het hoofdstuk Museumplein pagina 69.

Hij bleef bij een meisje staan en las over haar schouder de tekst mee. Hij zag dat ze een moeilijk woord had onderstreept. Narcistisch. Ze had er een serie vraagtekentjes omheen gezet. Hij zou haar de betekenis zeggen. Het meisje zou hem er dankbaar voor zijn. Nee, hij zou niets zegge, want het was hem verboden zijn mond open te doen. Hij schreef de betekenis van het woord op haar opgave. Zijn collega stond al naast hem.

Dit is een ander citaat uit het boek. Uit het hoofdstuk Met een half oog pagina 146.

Ik vond het een moeilijk boek omdat het leek dat de verschillenden verhalen een verband hebben met elkaar terwijl dat eigenlijk wel meevalt. Ze gaan wel allemaal over het onderwijs en de personen die daar in voorkomen maar de verhalen sluiten niet op elkaar aan.
Er worden steeds een vergelijkbare verhalen vertelt waardoor het een beetje saai wordt.
Ze proberen het weer spannend te maken door spanningsbogen aan te brengen, maar soms zijn deze te klein zodat het alleen nog maar saaier wordt.
Zo gebeurde er in een verhaal iets dat een beetje spannend, maar dan gingen ze echt 2 bladzijde lang over godsdienst vertellen zodat de je eigenlijk niet meer hoefde te weten hoe het nou afliep omdat het een te kleine spanning was en een te lange wachttijd voordat je het antwoord kreeg.
Ik hou ook meer van spannende boeken waarin een verhaal wordt verteld.