Titel: Komt een vrouw bij de dokter
Auteur: Raymond van de Klundert (onder het pseudoniem “Kluun”)
Uitgever: Podium
Jaar van uitgave: 2003 (1e druk)

“Komt een vrouw bij de dokter die te horen krijgt dat ze kanker heeft” . Het leven van Carmen en Stijn wordt een complete achtbaan nadat ze te horen krijgen dat Carmen ongeneselijk ziek is. Carmen heeft borstkanker. Nu moeten Carmen en Stijn, die samen een dochtertje van 3, Luna, hebben, zich een weg banen door deze moeilijke tijd. Het helpt niet echt dat Stijn een monofoob is, dit wil zeggen dat hij een ziekelijke angst heeft voor een (seksueel)monogaam leven, en dit leidt tot dwangmatig vreemdgaan. Dit zorgt voor nog meer spanning in en om het gezin van Stijn. Als Stijn een verhouding krijgt, slaan op een gegeven moment de stoppen door en krijgt hij een auto-ongeluk. Dit was blijkbaar nodig, want nadat hij dit ongeluk heeft gehad ziet hij zelf dat hij helemaal fout bezig is. Daarna gaat hij naar een psycholoog, die hem nog een extra zetje in de rug geeft. In de laatste fase van Carmens leven is hij er helemaal voor haar.

Het boek “Komt een vrouw bij de dokter” is een zeer aangrijpend en confronterend boek. Het laat zien hoe het leven van jonge ouder (Carmen) eruit ziet die te horen krijgt dat ze nooit oud zal worden. Je leeft heel erg met haar mee, vooral omdat Stijn niet de beste man lijkt te zijn die je je kunt voorstellen. En toch wekt het boek ook sympathie voor Stijn op, omdat hij er wel altijd is voor Carmen. “’Daar gaan we dan schat.’ Ik zucht diep, zet de tondeuse aan en scheer van inder uit haar nek een strook van zo’n vier centimeter breed weg. Meteen kus  ik haar op haar wang. Ze ziet in de spiegel de lange haren op de handdoek vallen, slaat haar hand voor haar mond en begint te huilen. Ik slik, maar ga onverstoorbaar door met scheren, haar om de paar seconden op haar hoofd kussend. We zeggen niks.” Tijdens het lezen van dit boek werd ik toch emotioneel, omdat het eigenlijk gaat over de kracht van de liefde. “Liefde in tijden van kanker” (p.113, verwijzing naar García Marquez). Het gezin van Carmen en Stijn krijgt het steeds moeilijker, maar het mooie is dat ze er toch voor blijven vechten. Ook het moment dat Carmen besluit euthanasie te plegen vond ik ontroerend, omdat je tijdens het lezen van het boek van haar ben gaan houden.

Kluun heeft het liefdesverhaal erg mooi geschreven. De rauwe schrijfstijl met rake dialogen doet het verhaal goed anders zou het verhaal naar mijn mening te zoetsappig worden. Kluun noemt dingen bij de naam, wat het hele boek erg duidelijk maakt. Doordat het zo duidelijk is, komt het verhaal extra hard binnen. Je voelt de gelukkige, maar ook de sobere momenten met Stijn en Carmen mee. “Heel langzaam probeert Carmen uit bed te komen. Als ze bijna staat, valt ze terug. En begint te huilen. ‘Ik heb geen kracht meer in mijn benen…’ snikt ze. ‘Kom maar’, zeg ik. Ik zet de schijtstoel nog dichter naast haar bed en til haar onder haar schouders op. Ze doet zelf haar pyjamabroek en haar onderbroekje naar beneden. Ik laat haar langzaam zakken tot op de stoel. ‘Hè hè…oma zit’, zegt ze. Als ze uitgepoept is, aarzelt ze. ‘Zal ik je billen afvegen?’ vraag ik.”(p.270).

Opbouw

De opbouw van het verhaal vind ik tevens erg goed. Kluun heeft met dit boek laten zien dat hij kan doseren. De problematische situaties thuis bij Stijn en Carmen worden afgewisseld met het dubbelleven dat Stijn leidt met Roos, de vrouw met wie hij een affaire heeft. Kluun laat aan het begin de indruk wekken dat alles wel meevalt met de ziekte van Carmen, maar algauw kom je erachter hoe dit je leven op de kop kan zetten. Ook heeft hij Stijn aan het begin erg irritant gemaakt, om later in het boek verassend lief en verzorgend uit de hoek te komen. Het einde is daarmee erg goed, al is het verdrietig dat Carmen overlijdt. Ik vind het alleen jammer dat er allerlei tijdsprongetjes in het boek gemaakt zijn. Daardoor moest ik soms goed nadenken waar en met wie Carmen en Stijn nu weer waren. Zo zijn Carmen en Stijn in hoofdstuk 24 op vakantie, in hoofdstuk 25 weer terug en in hoofdstuk 26 is Stijn in Miami. Dit wordt verspreid over 9 pagina’s, wat ik wel erg kort vind.

Realiteit

“Komt een vrouw bij de dokter” is een erg realistisch en levensecht boek. Het scheelt ook dat Kluun allerlei bestaande plaatsen in zijn boek heeft beschreven. Er gebeuren allerlei dingen die ik me heel goed voor kan stellen, zoals het moment dat Stijn een auto-ongeluk krijgt, wanneer Carmen een pruik krijgt, wanneer ze samen naar het ziekenhuis gaan en de momenten dat Stijn gelukkig is met Roos. Ik vind alleen af en toe dat het verhaal geneigd is een beetje soapachtig over te komen, omdat bijvoorbeeld de monofobie van Stijn erg extreem is. Verder komen alle karakters geloofwaardig over en waan je je helemaal in dit wereldje, omdat het door de echtheid heel dichtbij je lijkt te gebeuren.

Kort samengevat vind ik het boek “Komt een vrouw bij de dokter” een erg mooi en ontroerend boek, wat grote indruk maakt. Kluun heeft mij met zijn verdriet mee laten voelen, en mij mee laten leven met alle karakters. De rauwe schrijfstijl maakt het geheel goed volgbaar en totaal niet cliché. Door de dood van Carmen heeft het boek bij echt diep geraakt. “Ik ben blij dat ik je vrouw was’, fluistert ze. ‘Ik ben nu gelukkig.’ ‘Mensen die in dit huis zijn geweest, zullen dat nooit geloven…’ ‘Het is echt zo. Bedankt voor alles, Stijn. Ik hou van je. Eeuwig.’ Ik slik. ‘Ik zal ook altijd van je blijven houden, Carm…’ De huisarts zit met zijn armen over elkaar naar buiten te kijken. ‘Geniet nog, de rest van je leven,’ zegt ze zacht en ze streelt me over mijn wang. ‘Zal ik doen. En ik zal goed voor je dochter zorgen.’ ‘Tot ziens, grote liefde van me…’ ‘Tot ziens, liefie…’ We kussen elkaar en dan zegt Carmen tegen de dokter dat ze er klaar voor is.”