Het verstoorde leven door Etty Hillesum

Wat wel een goed woord verdient, is het geluk en de toeval welke veroorzaakt hebben dat de gebeurtenissen in het boek zo sterk uitgewerkt zijn. En dat het geluk, evenals de toeval, zeer groot waren, hoef ik niet eens naar voren brengen. Als de lezer het boek volgt, merkt hij dat er twee soorten gebeurtenissen in voorkomen. De eerste zijn werkelijke gebeurtenissen met betrekking tot ontwikkeling van de omgeving waarin de schrijfster leefde ( maatregelen tegen joden, wie de schrijfster wanneer en voor hoelang ontmoette etc. ) – hier hebben we voedingsbodem voor historici en journalisten aller tijden. Om ook onze intellectuelen, psychologen en filosofen tevreden te stellen, komen er ook gebeurtenissen van een ander soort aan bod : ze zijn persoonlijk en documenteren de psychische ontwikkeling van de schrijfster ( opvattingen over liefde en haat die in de loop van de tijd veranderen etc. ). Now to my point … wie is degene die weer tekort komt ? Ja, de lezer raadt het. De arme, gemiddelde lezer. Het is geen geheim dat de werkelijke gebeurtenissen niet zo boeiend zijn – over de misdaden tegen de joden heeft iedereen die in staat is een boek te lezen waarschijnlijk al eens eerder gehoord, wat eens, de Tweede Wereldoorlog behoort op het lijstje van de melk – me – uit onderwerpen helemaal bovenaan – en dat Etty een opwindend en avontuurlijk leven leed kunnen we ook niet twee keer zeggen. Om het interessante van de ontwikkelingen van de schrijfster zelf in te zien, heeft de gemiddelde lezer niet genoeg intelligentie, en laat staan om de achterliggende gedachtes te ontdekken. Op dezelfde manier kunnen we nagaan, wat in het boek belangrijker is – de gebeurtenissen, of de gevoelens van de personages – want de hokjes theorie is overal op toe te passen. Historici vinden de gebeurtenissen belangrijker, psychologen de gevoelens, een recensent wilt alle liefhebbers van boeken tevreden zien over het gelezen werkt en geeft daarom eerlijk toe het antwoord niet te weten ( hij is tenslotte ook maar een gemiddelde lezer, als hij de rol van een lezer aanneemt ). Gelukkig kunnen we niet vergeten, dat de schrijfster haar populariteit alleen dankzij listen en manipulaties heeft gewonnen. Het verschijnsel is dus ook met het feit te verklaren dat de Etty Hillesum eigenlijk helemaal niet getalenteerd was wat schrijven betreft, wat in een vreemde mengsel van gedachtes en gevoelens genaamd " een boek " resulteerde. Verder is het wonderbaarlijk hoe de gebeurtenissen logisch uit elkaar voortvloeien en hoe veel samenhang ze vertonen – de lezer zou bijna zeggen, dat de schrijfster het verhaal zelf geleefd had. Een veelbelovend stukje is wanneer Etty Hillesum zichzelf met een vuilnisbak vergelijkt, wat in de context zeer origineel overkomt, maar uiteindelijk toch wel op het bekende I' m – the – best ondertoon uitdraait - en is de idylle een paar regels verder weer voorbij.

De hoofdpersoon IS een heldin en daar is geen twijfel over mogelijk. Ze was joods en dat tijdens de Tweede Wereldoorlog, ze heeft zo veel veldslagen met zichzelf moeten uitvechten om de bron van kennis in haarzelf te ontdekken en het de mensheid daarmee makkelijker te maken, ze heeft zich voor de mensheid opgeofferd. En bovendien was ze gestorven. Zo zo, die Etty ! De lezer zou misschien geneigd zijn de vraag te stellen, hoe de schrijfster het bereikt heeft om zo onlevensecht als het maar kan over te komen. Daarbij moet de lezer bedenken, dat ze uniek was – ze had andere doelen, doelen die hoger waren dan we ons kunnen voorstellen. En dat we ons moeilijk kunnen voorstellen, hoe iemand zijn grootste vijand lief kon hebben, hoe iemand alle mensen lief kon hebben, ligt inderdaad aan onze consumentenmaatschappij van verwaande en bedorven gemiddelde lezers. Het is overduidelijk dat het met de mensheid achteruit gaat, ondanks de grote taak die de schrijfster uitgevoerd had. De mensheid is niet te redden, dat weet ieder klein kind – en wie weet, misschien zou zelfs de grote schrijfster mij en alle andere gemiddelde lezers vervloekt hebben, als ze maar wist hoe het belang van haar boek en opvattingen over het algemeen verdraaid wordt. Ondanks haar grote liefde voor alles en iedereen en ondanks haar zeldzame karakter, die haar beslissingen laat nemen die niemand anders in haar situatie genomen zou hebben, mij inclusief. Ik geef toe, dat ik me waarschijnlijk niet voor de mensheid zou kunnen opofferen zoals zij dat gedaan heeft, maar aan de andere kant ben ik ook realistisch genoeg om te bedenken dat de mensheid niet zo veel aan mijn offer zou hebben. Realistisch of laf tegenover arrogantie of overschot aan fantasie – kiest U maar zelf, geachte lezer !

De verwarring kent geen grenzen, als de lezer inzicht probeert te krijgen in de opbouw. Ja … wie zou er verwachten dat iedere tweede dag met " En nu goeienacht " eindigt ? Om zo’ n originele en waardevolle afsluiting van een inschrijving in het dagboek te gebruiken, daar moet je werkelijk uniek voor zijn. De schrijfster bereikt met haar strategie ook een verbazingwekkend niveau van ingewikkeldheid die de opbouw van een boek kan aannemen, wat in zekere zin een pluspuntje zou kunnen zijn, alleen is de ingewikkeldheid helaas " not that kind " – niet voor gemiddelde lezers bedoeld. Een pluspuntje wordt een minpuntje. Waar we weer tegenaan lopen, is het feit dat hoe getalenteerd Etty Hillesum ook beweert te zijn, schrijftalent kan haar waslijstje niet versieren. Geen schrijver zou twintig keer achter elkaar dezelfde afsluiting gebruiken, ook al was het schriftelijkheid alleen voor hemzelf bedoeld.

Daarmee zou de lezer de kelk van bitterheid tot aan de bodem gedronken hebben. Het taalgebruik is niet moeilijk en wat we zeker als een bijzonderheid kunnen beschouwen : hij is niet storend, hij past zelfs in het gehele concept van het boek. De verhouding tussen monoloog en dialoog is ook in evenwicht, tenminste als we in het achterhoofd rekening houden wat voor een soort boek we aan het lezen zijn, en over het algemeen kunnen we constateren dat het boek op het niveau van taalgebruik zelfs voor de gemiddelde lezer te lezen is. En alsof de schrijfster tot conclusie was gekomen, dat ze al genoeg van haar talenten heeft laten zien en dat ze al meer dan genoeg tijd met ons heeft verspild ( " Ziezo, zusje, nou wordt er gewerkt, of ik mep je dood "), vallen er geen eigenaardigheden in het taalgebruik aan te merken. Finito.

Daarmee zou de lezer de kelk van bitterheid tot aan de bodem gedronken hebben. Het taalgebruik is niet moeilijk en wat we zeker als een bijzonderheid kunnen beschouwen : hij is niet storend, hij past zelfs in het gehele concept van het boek. De verhouding tussen monoloog en dialoog is ook in evenwicht, tenminste als we in het achterhoofd rekening houden wat voor een soort boek we aan het lezen zijn, en over het algemeen kunnen we constateren dat het boek op het niveau van taalgebruik zelfs voor de gemiddelde lezer te lezen is. En alsof de schrijfster tot conclusie was gekomen, dat ze al genoeg van haar talenten heeft laten zien en dat ze al meer dan genoeg tijd met ons heeft verspild ( " Ziezo, zusje, nou wordt er gewerkt, of ik mep je dood "), vallen er geen eigenaardigheden in het taalgebruik aan te merken. Finito.

" Dat men zulk een vonkenspattend vuur kan zijn ! Alle woorden en alle uitingen, eens daarbij gebruikt, lijken me op dit moment grauw en verbleekt en kleurloos, vergeleken bij deze intense levensvreugde en levensliefde en kracht, die er uit mij slaat. "

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

Howg