Het duister dan ons scheidt door Renate Dorrestein

Loes woont samen met haar moeder en de Luco’s in de pastorie in een dorpje. Zij vallen buiten het modelbeeld van de gezinnen uit de nieuwbouwwijk. Loes is de leider uit haar klas, maar dit veranderd wanneer de kinderen gaan lezen, Loes blijkt namelijk dyslexie te hebben. Nadat haar moeder wordt verdacht van een gruwelijke moord, is ze haar rol als leider kwijt. In de tijd dat haar moeder in de gevangenis zit verandert Loes in het pispaaltje van de klas. Wanneer haar moeder uit de gevangenis komt wordt het hele gezin het slachtoffer van wraakacties. “Wie er als eerste gooide, zag ik niet, alleen dat het klokhuis van een appel mijn moeder op borsthoogte raakte.” Blz.137.

Ze besluiten te verhuizen naar het afgelegen Schotse eiland Lewis. Loes heeft het er erg naar haar zin en krijgt echte vrienden. Alles gaat goed tot Loes’ moeder besluit ervandoor te gaan..

Renate Maria Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954) is een Nederlandse schrijfster, journaliste en feministe. Ze groeide op in een rooms-katholiek advocatengezin in Amstelveen. Na de nonnenschool en het gymnasium ging ze als leerling-journalist werken bij Libelle en Panorama. In 1977 ging ze freelance schrijven. Midden jaren zeventig was Dorrestein al samen met een vriendin het productiebureau Proburo gestart, dat bijlagen verzorgde voor tijdschriften. In de periode 1977 - 1982 publiceerde ze in Het Parool, Viva en Opzij. Momenteel is zij ambassadeur voor tijdschrift LOVER.
Naast vele romans schreef Renate Dorrestein twee autobiografische boeken, over haar 'zelfmoordzusje' en over de ziekte ME die zich in 1991 bij haar aandient. Deze gebeurtenissen hebben een grote invloed gehad op haar persoonlijkheid en schrijverschap.
Veel van haar boeken zijn vertaald. In veertien landen (o.a. de VS en Japan) zijn romans van Dorrestein verschenen.

Het boek bestaat uit 3 delen en 26 hoofdstukken. Het eerste deel heet ‘Zes’, want Loes is hier 6 jaar oud. Het tweede deel heet ‘Twaalf’ en het laatste deel ‘Achttien’. De overgang van deel 1 naar deel 2 is wel even wennen. Het eerste deel wordt namelijk verteld vanuit het oogpunt van de modelkinderen en in het tweede deel begint Loes met het vertellen van haar eigen verhaal, vanuit de ik-persoon. De 26 hoofdstukken beginnen allemaal met een letter uit het alfabet, zoals ‘A is een aardbei’ en ‘B is een brandnetel’. De namen van de hoofdstukken hebben elke keer iets te maken met een gebeurtenis uit dat hoofdstuk.

In het leven van Loes zijn vele dingen anders dan anders. Ze woont met haar moeder en twee vaders, ze is totaal anders dan de andere (modelkinderen) uit het dorp en daarnaast is er ook nog een moord gepleegd waardoor haar moeder voor 6 jaar achter de tralies zit.
In mijn opzicht is het niet verkeerd dat Loes twee vaders heeft. In tegendeel zelfs, zij is er zelf ook erg blij mee. Maar is één van hen wel haar echte vader? Aan het einde van het boek blijkt dat de vermoorde man, best wel eens de vader van Loes had kunnen zijn. Dat zou de reden voor de moord geweest moeten zijn, maar ik vind dat alsnog geen reden voor moord. Moord lost geen problemen op en zal zeker niks veranderen aan de geboorte van Loes uit het zaad van een andere man.

In het boeken zitten een aantal wijze uitspraken verstopt. Loes haar moeder had, toen ze er alleen van door was gegaan om in Nederland weer in een gevangenis te gaan werken, een afscheidsbrief achtergelaten. Aan het eind van deze brief stond: “Loes, leer dit van mij: offer je nooit voor iemand op. Daar word je alleen maar een zeikerd van.” Het boek laat zien hoe erg iets uit de hand kan lopen naar een gebeurtenis. Zo’n gebeurtenis hoeft niet eens zo erg als moord te zijn, iets kleins kan ook grote gevolgen hebben. In dit boek heeft een moord ervoor gezorgd dat het hele gezin uiteindelijk uit elkaar getrokken wordt.
“Soms gaat het leven de ene kant op, en wij de andere. Iets zinnigers valt er uiteindelijk niet over te zeggen.” Blz. 295.

Het boek laat je als lezer nadenken over de mysterieuze moord en het blijft gokken wat er nou precies is gebeurt tot het allerlaatste hoofdstuk. Er is helaas geen ‘happy ending’, maar het eindigt wel met een nieuw begin voor Loes, haar moeder en Ludo en Duco die nog op Lewis wonen.