Het huis vol pessimisme en verloren illusies
Het behouden huis (De bezige bij, 1951) is geschreven door Willem Frederik Hermans, één van de belangrijkste schrijvers van de twintigste eeuw. Het is één van de novelles van Hermans, zo heeft hij ook De laatste roker (1991) geschreven. Hij heeft ook enkele romans geschreven zoals De tranen der Acacia’s (1949), Nooit meer slapen (1966) en Ruisend gruis (1995). Hermans heeft ook poëzie geschreven, namelijk Kussen door een rag van woorden (debuut), Overgebleven gedichten (1968).
Deze novelle hoort tot het existentialisme en het nihilisme, wat erg past bij de tijd waarin Hermans leefde. Hij werd erg geïnspireerd door de filosoof Sartre, die het leven nogal pessimistisch inzag en vond dat er geen liefde tussen de mensen bestond. De mens werd als heel egoïstisch gezien, wat Hermans erg duidelijk naar voren brengt in zijn boeken. Hij plaatst zijn personages graag in een oorlogssituatie, waardoor het egoïsme en gebrek aan communicatievermogen sterk naar buiten komt.
In Het behouden huis komt een Nederlandse soldaat terecht in een grote villa. Hij gaat er naar binnen en komt erachter dat het op dat moment wel bewoont is, maar dat er helemaal niemand is. Maar de rust wordt hevig verstoord als er een Duitser binnenkomt, en hem vraagt er intrek te mogen doen. De soldaat ontdekt de chaos van het leven en maakt uiteindelijk maar een einde aan die chaos...
Het boek is geschreven vanuit een ik-personage. Je krijgt het idee dat de personage heel pessimistisch is, wat de waarschijnlijke levenshouding van Hermans weerspiegelt. Het is een erg onverschillig persoon die erg in zijn eigen wereldje leeft. Hij houdt weinig rekening met anderen.
Het verhaal speelt zich voornamelijk af in het huis, wat misschien wel vergeleken kan worden met het wereldbeeld dat Hermans heeft. De hoofdpersoon begint zich er net in thuis te voelen, als alles op z’n kop gaat staan. Is het huis eigenlijk nog wel behouden?
De spanning van het verhaal zit in het huis. Het lijkt alsof het huis allemaal geheimen in zich heeft en stukje bij beetje kom je achter al die geheimen.
De gebeurtenissen spelen zich in ongeveer een maand tijd, waarin Hermans enkele gebeurtenissen heel uitvoerig beschrijft.
Ik vind het een erg pessimistisch boek. Het is niet echt een boek wat je zo voor de lol leest, want er is niet veel lolligs in het boek. Ik vind wel dat Hermans goed gespeeld heeft met details, hij benoemt belangrijke details en laat onbelangrijke achterwege. Ik vind het wel lastig om de verhaallijn goed te volgen, Hermans beschrijft de gedachten van de hoofdpersoon heel uitgebreid en ik kan me daar niet goed in vinden. Ik ben het ook niet echt eens met Hermans visie op de mens en het leven. Het is erg uitzichtloos en de persoon is erg op zichzelf gericht. Ik ben het daar niet mee eens, want ik geloof dat er wel een mooie toekomst staat te wachten en dat je veel mooie dingen uit het leven met anderen kunt halen.
Het verhaal is goed opgebouwd; je leert de hoofdpersoon eerst goed kennen, dan lees je wat er met die hoofdpersoon allemaal gebeurt en dan de uiteindelijke ‘ontknoping’ waarin de visie van de hoofdpersoon op het leven nog extra wordt benadrukt. Ik weet niet goed wat de precieze clou van het verhaal is, maar ik weet wel dat het thema ‘chaos’ erg centraal staat. Dit komt waarschijnlijk mede door het gebrek aan communicatie en de vele gedachtengangen van de hoofdpersoon. Die waren soms wat moeilijk te begrijpen en het liet me vaak van de hoofdlijn van het verhaal afdwalen.
Het is een moeilijk boek om te lezen, maar het zit wel vol met literaire aspecten. Het is wel een goed boek om te lezen voor je eigen kijk op de wereld, je wordt aan het denken gezet en je kunt goed je eigen mening vormen. Ik vind het niet echt een aanrader om te lezen, maar als je geïnteresseerd bent in pessimistische mensen, moet je het zeker lezen!
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden