Harry Mulisch “Twee vrouwen” gaat over de relatie tussen Laura en Sylvia. Ze zijn lesbisch. Laura’s moeder is het hier niet mee eens. Je kunt de titel van het boek dus op twee manieren opvatten: de relatie tussen Laura en Sylvia en de relatie tussen Laura en haar moeder. Je weet niet precies wat er in Laura omgaat omdat je haar gedachtes niet echt kunt ‘lezen’. Ze kropt alles op, wat later tot uitbarstingen leidt. Het boek is verrassend genoeg door een man geschreven. Dat had ik niet verwacht omdat het over een lesbische relatie gaat. Het lijkt wel alsof meneer Mulisch uitgebreid onderzoek heeft gedaan naar de gedachtengang van de vrouw. Hij weet zo goed neer te zetten wat een vrouw denkt. De manier van schrijven is alles behalve saai. De omgeving wordt zó goed beschreven zodat je het gevoel hebt alsof je naar een film zit te kijken. Het woordgebruik is simpel. Er staan geen moeilijke woorden of lange zinnen in het boek, zodat je lekker snel kunt lezen. Er werd regelmatig gebruik gemaakt van flashbacks, maar dat vermoeilijkte het lezen niet. Het gaf juist een soort van regelmaat in het verhaal. Ik vond het alleen wel jammer dat je alles beleefde door de ogen van Laura. Je kwam zo niet achter de gedachtes en gevoelens van de andere personages van het verhaal. Laura is vrij nuchter maar kan ook bang zijn iets te doen waar haar vriendin niet van houdt. Ze heeft bepaalde principes waar ze niet graag overheen gaat. Ik kan me niet goed identificeren met het tweede. Als je steeds bang bent om iets verkeerds te doen word je toch gek van je zelf? Laura heeft niemand om haar gevoelens mee te delen en volgens mij denkt ze mede daardoor aan het beëindigen van haar leven. De mooiste zinnen uit het boek vond ik de laatste twee zinnen: “In de kamer achter de mijne scharrelt de oude dame, tegenover mij staat het pausenpaleis; loodrecht onder mijn raam gaapt het gat als een wachtend graf. Ik kan eerder beneden zijn dan de echo van mijn schreeuw terug is van het paleis.” Laura ziet het dan allemaal niet meer zitten. Haar moeder is dood, Sylvia is dood en zij blijft alleen achter. Die laatste twee zinnen zitten vol emotie, waaruit je kunt opmaken dat Laura verscheurd is van verdriet. Nu nog even over de lay-out. Op de kaft staan twee vrouwen hand in hand. Het is wel mooi getekend, maar ik vind het niet echt speciaal. Er staan verder geen illustraties in het boek en het lettertype is standaard. Dit boek vind ik echt een aanrader. In het begin was ik er nogal sceptisch over, maar later moest ik mijn mening echt herzien. Het verhaal is goed, en je blijft na het lezen nog even nadenken over de gebeurtenissen. Twee vrouwen, Harry Mulisch
Amsterdam, De bezige bij, 13e druk 1988
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
H.
H.
slecht
11 jaar geleden
Antwoorden