Soms is er het gevoel, alleen te willen zijn. Alleen op een eiland, op een berg, alleen op de wereld. Mensen verkiezen sneller een dorp als woonplaats dan een stad, als die keuze alleen van de gemoedsrust afhing. Zelden kom je echter iemand tegen, die zich voorgoed afzonderen wil. Die het liefst zo weinig mogelijk contacten heeft. Zich diep in zijn eigen holletje verstopt voor een lange winterslaap. Zo iemand is ‘Pedro Sousa e Silva’. De hoofdpersoon van het boek ‘over de bergen’, geschreven door ‘Gerrit Komrij’.
De Portugese cultuur kan gevoeld worden in dit boek, waarin de nadruk ligt op de verschillen tussen mensen, steden, dorpen en de natuur. Een grimmig boek, zou je ook kunnen zeggen. De schrijfstijl van Gerrit Komrij is gedetailleerd, alsof hij niet zou willen, dat je een moment verkeerd in je opneemt. Hij wil dat je alles opneemt zoals het is. De wind die zachtjes door de bomen ruist... De kinderen die luidruchtig spelen…
En hij wil dat je alles waarneemt, door Pedro Sousa e Silva zijn ogen.
Pedro Sousa e Silva is opgegroeid met zijn moeder in de hoofdstad van Portugal, Lissabon. Zijn moeder hield van mensen om zich heen, vrijheid en onafhankelijkheid. Dit botste vaak met de aanwezigheid van Pedro. Hij liep meestal toch maar in de weg. Pedro vond het moeilijk zich aan te passen aan de leefstijl van zijn moeder en had het gevoel de stad door en door te kennen. Dus week hij uit naar het dorp van zijn voorouders, ‘Sampio’.
Sampio ligt in de bergen, in de meest geïsoleerde provincie van Portugal, de ‘Trás os Montes’. In Sampio heeft Pedro een huis, een oud landhuis met vele familie en dorpsgeheimen.
De soberheid, daar is het om te doen in dit boek. Die snijdt door je botten. De ruigheid van de natuur, de bergen, de rotsen gemengd met het verraad van de dorpelingen en de eenzaamheid van het huis. Je voelt de emoties, en de kilheid door je lijf heen gaan… Als Pedro bevangen wordt door schilderijen van zijn voorouders, die al in het huis hingen, begint hij pas echt geïnteresseerd te worden in de geschiedenis van de omgeving en de buurtbewoners. Toch blijft hij vanuit karaktistieke trekken, erg alleen, in zichzelf getrokken.
Pedro wordt geobsedeerd met het dorpsleven, het alleen zijn, de mystiek ervan… Hij is bereid alles ervoor op te geven. Zichzelf te verzwelgen in eenzaamheid. Aan het einde van het boek, is hij dan ook niet meer te herkennen. Hij is vergrijsd, net als zijn omgeving.
Zorgvuldig in de muur vergrendelde ijzeren haken hingen naast de vensterramen en dienden om de luiken nóg eens te verstevigen. Overal ontdekte hij, nu hij erop lette, grendels, harpoensloten, spanjoletten en kettingen. Pedro tilde een van de balken op en schoof die in de uitsparingen in de muur. Zelfs de sterkste reus zou nu niet meer in mijn zitkamer kunnen doordringen. Hij ging met zijn rug tegen de deur staan. Hij was in zijn eigen burcht. Voortaan zouden ze met zijn tweeën zijn, het huis en hij.
Gerrit Komrij - over de bergen
4.9
ADVERTENTIE
Zeker slagen in 50 dagen! 🎓
Examenleerlingen opgelet: over 50 dagen is het zo ver! Wil jij ook slim leren, zeker slagen? Ontdek alle tips, tests, trucs en tools van Examenbundel en sleep dat diploma binnen. Wil je zeker weten dat je niks mist? Meld je dan snel aan en ontvang alle tips in je mail!
Ik wil slagen!
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden