Recensie 1: De hoofdpersoon van deze in de Amsterdamse scene spelende roman is de 18-jarige gymnasiast Berry, door zijn vriendjes Dirty Berry genoemd; zijn uit een goed Heemsteeds milieu afkomstige vriendin Thera die hij voor het eerst ontmoette toen hij op straat rode knipperende duivelshorentjes stond te verkopen, noemt hem Diablo. Zij bedenkt een plan om op een snelle manier een boel geld te verdienen: een appartement aan zoveel mogelijk verschillende mensen tegelijk verhuren die sleutelgeld en een maand huur vooruit moeten betalen. Hun opzet slaagt, maar net voor ze ervandoor willen gaan, krijgt ze een zware epileptische aanval die haar in het ziekenhuis doet belanden. Hij blijft naar haar verlangen, brengt haar oesters van Nam Kee waar ze verzot op is, maar ze keert zich af van hem en het soort van leventje dat ze leidden. De wanhopige pogingen haar terug te krijgen lopen op niets uit, en ten slotte belandt hij in de gevangenis wegens een in wezen zinloze daad van geweld. De taal van dit boek is hard en rauw, het wereldje van een scholier die zich geen raad weet met zijn gevoelens wordt overtuigend beschreven. Kleine druk. (Biblion recensie, Redactie) Recensie 2: Het is lang geleden dat ik een Nederlandse roman las waarin zo overtuigende de staat van liefde die optilt en doet neersmakken, wordt neergezet. Kees van Beijnum is een verteller, met een scherp oog voor de wetten van het goede verhaal. Hij speelt geen intellectueel spel met zijn personages, maar voorziet ze van een warm kloppend hart en zintuigen die op scherp staan. Ondanks de ontnuchterende waarheden die zijn hoofdpersonage in De oesters van Nam Kee onder ogen moet leren zien, leest zijn geschiedenis alsof je een feel good movie bekijkt. Een lekkere film, waarin het onmiddellijke nabije even de glans van diepzinnigheid krijgt.' (De Groene Amsterdammer)