Moloko

I. De groep

In het begin van 2000 begonnen Roisin Murphy en Mark Brydon samen aan hun vierde album. De twee artistieke geesten die samen Moloko vormen, maakten een album waarin ze al de hoogtepunten van hun vorige 3 albums combineerden met frisse en inspirerende elementen. Het album werd eind 2002 uitgebracht en werd op lovende kritieken onthaald. Redenen genoeg dus om even terug te gaan in de tijd en te kijken hoe het allemaal begon.

Moloko is ontstaan in 1994 toen Murphy en Brydon elkaar ontmoetten op een feestje in sheffield. De Ierse blondine zou Brydon versierd hebben met het zinnetje “do you like my tight sweater?” de zin waarmee ze later hun eerste album zouden dopen! In die tijd was Brydon producer en Murphy op zoek naar een groep om in te zingen. Haar versierkunsten en grote mond vielen bij Brydon duidelijk in de smaak en ze namen samen een album op. Murphy die een nieuwkomer in de muziekwereld was, had veel steun aan Brydon een doorwinterde producer in de Britse muziekwereld. De muziek bracht hen dichter bij elkaar en dit leidde tot een passionele en tumultueuze relatie.

In 1995 verschijnt hun eerste album met als dragende single fun for me. De single wordt een groot succes en eind 1998 zijn er reeds 250 000 cd’s van Moloko verkocht. Het werd hoog tijd voor het duo om een paar nieuwe bandleden aan te werven. Zo voegden Phil Pesket en Eddie Stevens zich bij Moloko. Hoewel Stevens in het begin werd aangenomen als tijdelijk keyboardspeler, bleef hij bij de groep en ging zich zelfs moeien met het productieproces et het schrijven van nieuwe liedjes. Met het verdiende geld gaan ze op tournee door Europa en Australië. Brydon gaf zijn baan als producer op om zich fulltime te kunnen inzetten voor de groep. Hij nam tevens zijn oude passie voor gitaar weer op en begon zelf in de groep als gitarist (zie foto hiernaast). Het ging de groep voor de wind maar in de relatie tussen Brydon en Murphy ging het duidelijk minder goed. Hun relatie liep op de klippen maar ze besloten als vrienden verder te musiceren.

Ook hun tweede en hun derde album (respectievelijk I’m not a doctor en things to make and do) waren succesalbums. De albums toonden aan dat Moloko geen eendagsvlieg was en openden de deuren naar grote evenementen zoals Rock Werchter (1996, 2003, 2004) en Marktrock (2003). Met hun nieuwe CD Statues hebben ze zichzelf een ticket gekocht voor komende zomerfestivals. Rock Werchter was de eerste om Moloko aan zijn playlist toe te voegen.

II. De muziek

Het geluid van Moloko is doorheen de jaren in de positieve zin geëvolueerd. Hun eerste album, Do you like my tight sweater, combineerde funk, dance en trip-hop elementen. Hun muziek bevat veel humor en sporen van jazz wat hen een uniek geluid meegeeft. Een mooi eerste album dus, maar aan sommige nummers ontbreekt nog wat pit en afwerking.

Met hun tweede album ging een beetje de duistere en minder toegankelijke toer op. Ze experimenteerden iets meer met donkere elektronische muziek en dat nam het publiek hen niet in dank af. Bij de release van het album bleken de recensies heel wat minder lovend dan bij hun eerste plaat. Het album werd bestempeld als nepelektronisch en gemaakt diepzinnig. Critici geloofden dat Moloko’s hoogtepunt reeds achter hen lag. Het album kende echter toch goede verkoopcijfers door de hit Sing it back, het enige nummer van het album dat in Engeland de top 10 haalde.

Volledig anders liep het met hun derde album! Murphy en Brydon hadden eindelijk Moloko’s grootste troef ontdekt: de kwaliteit van hun live performance. Het moet gezegd dat Murphy’s stem live (zelfs als ze als een bezetene staat te dansen) fantastisch klinkt. Door op things to make and do Brydon’s knappe studiowerk met Murphy’s geweldig live performance te combineren, haalden ze het onderste uit de kan. De plaat bevatte maar liefst drie nummer 1 hits namelijk Pure pleasure seeker, Sing it back en the time is now. Als kroon op het werk ontvingen ze een platina album in Groot-Brittannië.

Hun nieuwste album Statues is het eerste album dat het duo als vrienden in plaats van als partners geschreven heeft. In dit album keren ze zich volledig af van hun donkere kant (die vooral in hun tweede plaat boven kwam drijven). Het is een mooi afgewerkte en opgewekte plaat die volgens de meeste critici de vorige zelfs nog overtreft. De vorige albums combineren met een vleugje disco en persoonlijke emotionele teksten was een gewaagd maar blijkbaar succesvol idee. Eddy Stevens, de keyboardspeler schreef mee aan dit album en dat is duidelijk te merken. Keyboard speelt nu een belangrijkere rol en disco afgewisseld met elektronische stukjes verrijken de plaat.

Plannen voor een nieuwe plaat zijn er nog niet. Nu hun tour door Europa afgelopen is zijn ze in Australië hun nieuwe plaat aan het promoten. Na de zomerfestivals neemt de groep een pauze om nieuwe ideeën op te doen. III Het Concert

Op 1 November was het dan zo ver. Het concert ging door in Vorst Nationaal in Brussel, de best verstopte concertzaal van België. Bang dat we het begin gemist zouden hebben, kwamen we twintig minuten te laat aan. Tot onze opluchting was het voorprogramma, GusGus, nog bezig. Woorden kunnen niet uitdrukken hoe slecht dit voorprogramma wel was! Alleen diegene die erbij was, kan begrijpen waar ik het over heb. De IJslandse groep is geen fractie meer van wat hij ooit was. Meer dan de helft van de bandleden zijn de afgelopen twee jaar opgestapt en die scheuring laat zijn sporen na op de muziek. Van de zeven artiesten die de groep oorspronkelijk telde, stonden er twee op het podium. Een zangeres (alhoewel ze die naamgeving volgens mij absoluut niet verdiende!) en een keyboardspeler die de aandacht van de muziek probeerde af te leiden met zijn smakeloze stripteaseact. Vooraf geprogrammeerde elektronische stukjes werden ondersteund door de zangeres die krijste alsof iemand haar probeerde te vermoorden met een knots. Het gevoel dat ik beter thuis zou gebleven zijn, overviel me. Gelukkig duurde de vertoning maar twee liedjes meer. Net op het moment dat het publiek ongeduldig Moloko begon te schreeuwen (de groep liet nu al 45 minuten op zich wachten), speelde de groep de eerste noten. De bewering dat na het wachten de beloning nog zo zoet is, bleek waar te zijn. De zaal barstte uit in een luid gejuich en applaudisseren. Binnen de kortste keren stond iedereen recht en was het plein gevuld als een sardiendoosje. Een eindeloze reeks bekende nummers passeerden de revue; van the time is now over pure pleasure seeker tot sing it back. Tot mijn verbazing stond ik veel nummers waarvan ik niet wist dat de tekst zo goed was blijven hangen, luidkeels mee te zingen. Aan de kwaliteit van de klank viel niets op te merken. De muziek stond voldoende luid en was opvallend helder. Aan belichting ook al geen tekort; de standaardspots werden aangevuld met vier draaiende spots die alle kleuren van de regenboog projecteerden. Het grote gele licht dat het volledige plein verlicht en de ogen verblindt, werd ook meermaals ingezet om het spektakel extra pit te geven.

De ronde vorm van de concertzaal zorgde ervoor dat niemand te ver van het podium verwijderd was om de groep nog duidelijk te kunnen zien. De keyboardspeler, drummer en gitaristen leverden knap werk maar lieten zich persoonlijk weinig opmerken. Des te meer ruimte dus voor Roisin Murphy om de show te stelen. Haar entertainwerk was even goed (zoniet beter) dan haar stemwerk. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb al veel concerten bezocht en heb van weinigen kunnen zeggen dat hun stem live net zo zuiver klinkt als op cd. Roisin Murphy is zo’n zeldzaam geval maar is een unicum als het op entertainen aankomt. Dansend met de microfoon en met lampjes, een boeket bloemen in stukken scheuren en de stukjes het publiek ingooien en als climax zelf (vastgemaakt aan een rekbaar snoer) het publiek inspringen (zie foto hiernaast) waren slechts een paar van haar truckjes om haar publiek iets meer dan een uur en drie kwartier geboeid te houden. Hun grootste hits werden op luid applaus onthaald en door de volledige zaal meegezongen. Geen moment verslapte de aandacht of werd er op een horloge gekeken, het spektakel bleef dus boeien tot het eind. Tevergeefs heb ik in dit concert een minpunt gezocht. Hoezeer ik het ook probeerde ik kon, de 45 minuten vertraging uitgezonderd, niets vinden. Een concert van topkwaliteit heeft van mij een echte Moloko-fan gemaakt.

Alle teksten werden zelf geschreven. De foto’s zijn afkomstig van de internetsite www.moloko.co.uk